Ιούνιος 2020, σε κάποια πόλη της Ελλάδας.
Μια μικρή και καταθλιπτική σχολική τάξη φιλοξενεί δεκαοχτάχρονα παιδιά που γράφουν εξετάσεις, εξετάσεις που θα κρίνουν το υπόλοιπο της ζωής τους.

Το κλιματιστικό απαγορεύεται.

Η αγωνία και το άγχος επιτείνουν την αίσθηση της ζέστης.

Στον τοίχο κρεμασμένη και ξεχασμένη μια εικόνα του Χριστού.

Ποιος θα ρίξει το βλέμμα του κει πάνω και θα πάρει δύναμη;

Η ώρα περνά.

Τα θέματα αργούν.

Λες να πέσουν πάλι δύσκολα όπως προχτές;

Λες να έχουν ασάφειες, όπως τα θέματα της άλλης κατεύθυνσης;

Τα δάχτυλα σφίγγουν το στυλό και ο ιδρώτας αφήνει τα σημάδια του.

Δίπλα τους όρθιοι οι δύο επιτηρητές.

Ένας άντρας και μια γυναίκα.

Εκείνος τυπικός και σοβαρός.

Χωρίς πολλές κουβέντες.

Εκείνη μιλά μόνο με τα μάτια κι ας μην ξέρει κανέναν μαθητή.

Τους λέει -πάντα στη γλώσσα της σιωπής και της αγάπης- λόγια γλυκά, σαν της μάνας τους που τα ξεπροβόδισε το πρωί:

"Κουράγιο! Όλα θα πάνε καλά!"

Κι ύστερα βάζει το χέρι στην τσέπη.

Με αργά βήματα φτάνει στην έδρα και κοιτά την κατάσταση των μαθητών.

Με το μάτι σκανάρει ένα-ένα τα ονόματα.

Το χέρι ξαναμπαίνει στην τσέπη και τα χείλη ψιθυρίζουν στο ρυθμό της καρδιάς:

"Κύριε ημών Ιησού Χριστέ,
ελέησε την δούλη σου Μαρία,
τον δούλο σου Διονύσιο,
τον δούλο σου Κωνσταντίνο,
την δούλη σου Ιουλίττα,
την δούλη σου Αικατερίνα,
την δούλη σου Αναστασία,
τον δούλο σου Χριστόδουλο,
τη δούλη σου Σταυρούλα,
τη δούλη σου Λυδία,
τον δούλο σου Γαβριήλ..."

Κι όταν τέλειωσαν τα ονόματα, ξαναρχίζει από την αρχή:
"Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, ελέησον τους δούλους σου"

Για τρεις ολόκληρες ώρες!

Χωρίς σταματημό!

Ούτε η μάνα ούτε ο πατέρας τους δεν είχε προσευχηθεί για αυτά τα παιδιά έτσι.

Και όμως, εκείνη, η ξένη, η άγνωστη, το έκανε για τρεις ώρες!

Για να ξελαμπυκάρει το μυαλουδάκι τους...

Για να μην ξεχάσουν τίποτα ...

Για να μπει έστω και έτσι, από μια χαραμάδα, ο Θεός στη ζωή τους και να μείνει για πάντα!

Πηγή: ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ
(Διασκευή: amfoterodexios.blogspot.com)