ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 378^Η 

Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ

ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

Πρός

τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα

τῆς Ἱερᾶς καί Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Πατρῶν

            Παιδιά μου ἀγαπητά καί περιπόθητα,

          Ἓνα ἀκόμη ἒτος πέρασε ἀπό τήν ζωή μας καί ἢδη ἀνατέλλει-ἀνέτειλε ὁ νέος ἐνιαυτός τῆς χρηστότητος Κυρίου, ὃπως λέγομε στήν Ἐκκλησιαστική γλῶσσα.

          Τό παρελθόν ἒτος, ἦτο κατά κοινήν ὁμολογίαν, ἒτος δύσκολο , θά ἠδυνάμεθα δέ νά εἲπωμεν, ἐπώδυνον, ἀφοῦ κοντά στά ἂλλα, ἦλθε νά προστεθῇ καί ἡ λοιμική νόσος, τοῦ λεγομένου νέου κορωνοϊοῦ, ἡ ὁποία ἐβασάνισε καί βασανίζει, τόσο τήν πατρίδα μας, ὃσο καί  τόν κόσμον ὃλο.

ΣΤΟΝ ΣΕΜΝΟ ΕΡΓΑΤΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ως ύστατο χαίρε στον σεμνό εργάτη του Ευαγγελίου, ιερομόναχο Αυγουστίνο Μύρου, θα ήθελα να αφιερώσω λίγα λόγια, «εις μνημόσυνον αιώνιον» της αγιασμένης μορφής του.

Ο Θεός ευδόκησε να συναντηθούν οι ζωές μας κατά την πρώιμη νεότητά μας, όταν νεαροί φοιτητές διανύσαμε από κοινού μια ολόκληρη τετραετία (1970-1974) στη Θεολογική Σχολή του Παν/μίου Αθηνών. Ο τότε Παναγιώτης Μύρου ξεχώριζε μέσα στους συμφοιτητές μας για τη σεμνότητά του. Το πρόσωπό του απέπνεε τη δροσερή αγνότητα της αληθινής ευσέβειας. Τα μάτια του ακτινοβολούσαν πεντακάθαρα, σαν μάτια μικρού παιδιού. Παρά την αθόρυβη παρουσία του, ήταν τω Πνεύματι ζέων. Είχε όλα τα γνωρίσματα εκείνα που καθιστούσαν τη μορφή του τοις πάσι συμπαθητική. «Μυρίπνοον άνθος του Παραδείσου», όντως όνομα και πράγμα. Η παρουσία του σημάδεψε έντονα τα αξέχαστα φοιτητικά μας χρόνια.

Μέ μεγάλη ἐπιτυχία πραγματοπιήθηκε ὁ «τηλεμαραθώνιος» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν, τήν παραμονή τῶν Χριστουγέννων, μέ σκοπό τήν βοήθεια καί ἐνίσχυση τῶν πολλῶν ἐνδεῶν καί ἐμπεριστάτων ἀδελφῶν μας.

          Ἡ ἐκδήλωση αὐτή τῆς ἀγάπης, προβλήθηκε ἀπό τόν τηλεοπτικό σταθμό τῆς Μητροπόλεως Πατρῶν «Λύχνος» καί ἐπίσης ἀπό τόν ραδιοφωνικό σταθμό τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, ὃπως καί ἂλλα τοπικά μέσα πού εἶχαν συνδεθεῖ μέ τά Μ.Μ.Ε. τῆς Μητροπόλεως.

 Χριστούγεννα 1822 στο Μεσολόγγι Τα Χριστούγεννα του 1822 οι Έλληνες του Μεσολογγίου τα πέρασαν πολιορκημένοι από τον πολυάριθμο στρατό του Ομέρ Βρυώνη και του Κιουταχή. Το σχέδιο της εισβολής στην πόλη ήταν το εξής: Την ώρα που οι Γκιαούρηδες θα προσέρχονταν στις εκκλησιές για τα Χριστούγεννα τότε θα γινόταν η πραγματική επίθεση που θα καθάριζε μια και καλή το Μεσολόγγι! Χάρη όμως στην γενναιότητα ενός Έλληνα, του Γιάννη Γούναρη όλα ανατράπηκαν...

          Σέ ὃλους τούς Ἱερούς Ναούς ἐτελέσθησαν δύο καί τρεῖς Θεῖες Λειτουργίες, σύμφωνα μέ τά προβλεπόμενα μέτρα γιά τή μή διασπορά  τοῦ κορωνοϊοῦ, ἐνῶ ὁ ἐκκλησιασμός τῶν πιστῶν καί ἡ συμμετοχή τους στή Θεία Κοινωνία ἒγινε μέ τρόπο ὑποδειγματικό.

          Στόν Ἱερό Ναό τοῦ Πολιούχου τῶν Πατρῶν Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἐτέλεσε τήν δεύτερη Θεία Λειτουργία, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, ἐνῶ στόν ἱερό Μητροπολιτικό Ναό τῆς Εὐαγγελιστρίας Πατρῶν ἐλειτούργησε ὁ Θεοφιλέστατος Ἐπίσκοπος Κερνίτσης κ. Χρύσανθος. Στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀνεγνώσθη ἡ ἑόρτιος Χριστουγεννιάτικη ἐγκύκλιος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου, μέ τήν διδαχή γιά τήν Μητρόπολη τῶν Ἑορτῶν καί τίς πατρικές εὐχές του.

-  Δεν μπορώ, πάτερ μου, να μιλήσω εγώ πρώτος. Ο αδελφός μου πρέπει να μου μιλήσει πρώτος! Αυτός έφταιξε κι όχι εγώ! Κι έπειτα αυτός είναι μικρότερος κι εγώ μεγαλύτερος.

-  Δεν μου λες, ρώτησε ο πνευματικός, ποιός είναι μεγαλύτερος; Εμείς ή ο Θεός;

-  Μα θέλει και ρώτημα; Ο Θεός βέβαια!

-  Και ποιός έφταιξε στον άλλο; Ο Θεός σ’ εμάς ή εμείς στον Θεό;

-  Εμείς φταίξαμε στον Θεό.

-  Και ποιός έκανε την αρχή της συμφιλιώσεως; Εμείς πήγαμε στον Θεό ή ο Θεός ήρθε σ’ εμάς;

-  Ο Θεός ήρθε σ’ εμάς.

-  Λοιπόν;

Ὁ χειμώνας τὴ χρονιὰ ἐκείνη ἦταν βαρύτατος στὰ ὀρεινὰ ὑψώματα τῶν Ζαγοροχωρίων.

Βίτσα καὶ Μονοδένδρι εἶχαν θαφτεῖ στὸ χιόνι ἀπὸ τὰ μέσα Δεκεμβρίου καὶ ὁ ξηρὸς βοριᾶς ποὺ φυσοῦσε τὸ ἔσφιγγε καὶ τὸ ἔκανε γυαλί, ἐπικίνδυνο γιὰ κάθε ἕνα ποὺ ἦταν ὑποχρεωμένος νὰ περπατήσει, εἴτε γιὰ νὰ ἐπισκεφθεῖ τὰ ζωντανά του, εἴτε νὰ οἰκονομήσει κάτι γιὰ τὶς οἰκογενειακές του ἀνάγκες.

Σπάνια νὰ εὕρισκες κάποιον πεζοπόρο-ὀρειβάτη, ποὺ ἤθελε νὰ ἀπολαύσει τὸ χειμωνιάτικο τοπίο μὲ τὴν ὀμορφιὰ τῶν στολισμένων δένδρων ἀπὸ τὶς πανεύμορφες κρυσταλλίζουσες νιφάδες καὶ νὰ βαδίζει τυλιγμένος στὸ πανωφόρι του μὲ τὰ ἀχνίζοντα χνώτα του νὰ θαμπώνουν τὴν ὅρασή του. Χειμερία νάρκη βασίλευε παντοῦ.

Ἀπὸ τὴ γιορτὴ τοῦ Ἁγίου Διονυσίου, στὶς 17 τοῦ Δεκέμβρη, ὁ Γέροντας Ἰάκωβος δὲν εἶχε βγεῖ ἀπὸ τὸ Μοναστήρι του. Συνήθιζε τότε νὰ σταματάει τὶς περιοδεῖες του γιὰ κατήχηση τοῦ λαοῦ καὶ ἐξομολόγηση.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2020

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 376^Η

Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ

ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ

Πρός

τό Χριστεπώνυμον Πλήρωμα

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν

Η μοναχή Πορφυρία, η επί δεκαετίας (1997-2007) πρώην οδηγός Tαξί σε Αθήνα και Πειραιά μας αναφέρει:

Άγιος Αμφιλόχιος Μακρής