Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: ″Eἰς ἀσθενείας και θλίψεις″

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2018

″Eἰς ἀσθενείας και θλίψεις″

16:55 | Ανώνυμος |

† Μητροπολίτου Πατρῶν κυρού Νικοδήμου

Ἀπό τάς θερμότερας δεήσεις καί ἱκεσίας τῆς μικρᾶς παρακλήσεως εἶναι αἱ ἀναφερόμεναι εἰς ἀσθενείας καί θλίψεις. Εἶναι πολλῶν και διφόρων μορφῶν αἱ θλίψεις. Ἡ συνηθεστέρα καί ἡ συχνότερα πάντως εἶναι ἡ ἀσθένεια. Ὅλοι ἀρρωσταίνομεν. Καί πολλά ἄτομα (καί οἰκογένειαι) ὑποφέρουν ἀπό σοβαράς ἀσθενείας. Ὑπάρχουν δέ καί ἀνίατοι καί ἐπάρατοι νόσοι, αἵτινες μαστίζουν καί ἀποδεκατίζουν τούς ἀνθρώπους.

Διά τάς ὀδυνηράς αὐτάς περιπτώσεις τῶν ἀσθενειῶν –καί τοῦ πόνου καί τῶν θλίψεων γενικώτερον- διαλαμβάνει ἐκτενῶς ἡ παράκλησις, ἀλλά καί ἐποικοδομητικῶς, ὡς θά ἴδωμεν.

1.Ὁ ἀσθενής κατάκειται ἐπί τῆς κλίνης, εἴτε μέ τήν φλόγα τοῦ πυρετοῦ, εἴτε μέ πόνους δριμεῖς, εἴτε μέ τραύματα καί πληγάς, εἴτε μέ ἐπικινδύνους λοιμώξεις, εἴτε μέ κρίσεις διαφόρους, νευρικάς κ.ἄ., ἤ φθίνει καί σβήνει ἀπό τήν φθοράν πού ἐνεργεί τό μικρόβιον τῆς ἀσθενείας, ἤ παλαίει προς τόν θάνατον ἀπό βλάβην κυριωτάτων ὀργάνων…

Εὑρίσκεται ὁμολογουμένως, πολλάκις, εἰς τήν κατάστασην, τήν ὁποίαν διεκτραγωδεῖ ἡ παράκλησις.

«Ἐν κλίνῃ νῦν ἀσθενῶν κατάκειμαι καί οὔκ ἐστιν ἴασις τῇ σαρκί μου»

καί παρακαλεῖ καί ἱκετεύει τήν Παναγίαν·

«Σοῦ δέομαι τῆς ἀγαθῆς ἐκ φθορᾶς νοσημάτων ἀνάστησον»

καί ἐπαναλαμβάνει πολλάκις, ἐξ ὀνόματός του, ἡ παράκλησις·

«Ἐπίβλεψον ἐν εὐμενείᾳ, Πανύμνητε Θεοτόκε, ἐπί τήν ἐμήν χαλεπήν τοῦ σώματος κάκωσιν».

2.Παρετηρήθη ὅτι ἡ ἀρρώστεια –καί ἡ θλίψις, ὁ πόνος γενικά –φέρει τόν ἄνθρώπον εἰς συναίσθησιν καί περισυλλογήν. Ὅπως εἶπε ὁ Προφήτης, «(Κύριε) ἐν θλίψει ἐμνήσθημέν σου»,

συμβαίνει πολλάκις τοῦτο εἰς τάς περιπτώσεις ἀσθενειῶν καί θλίψεων. Καί τά τροπάρια τῆς παρακλήσεως βοηθούν πολύ εἰς τήν συναίσθησιν αὐτήν.

Τονίζουν ἐν πρώτοις ὅτι, παραλλήλως πρός τό σῶμα εἶναι ἄρρωστη πολλάκις καί ἡ ψυχή·

«Νοσοῦντα τό σῶμα καί τήν ψυχήν… ».

«Τάς ἀσθενείας μου τῆς ψυχῆς ἰατρεύεις καί σαρκός τάς ὀδύνας, Παρθένε».

Θεωρεῖται πρόοδος τῆς συγχρόνου ἰατρικῆς ἡ δαπίστωσις ὅτι πολλαί ἀσθένειαι ὀφείλονται εἰς ψυχικά αἴτια. Νευρικαί ἰδίως παθήσεις, ἀλλά καί ὀργανικαί ἀκόμη (καρδιοπάθειαι –πνευμονικαί νόσοι- καρκῖνος) προεκλήθησαν ἤ ἐπεδεινώθησαν ἐκ ψυχικῶς ἀφορμῶν. Καί ἡ θεραπεία ἤ ἡ βελτίωσις ἐπιτυγχάνεται πολλάκις μέ τήν σανταγήν: ἄρατε τήν ψυχικήν αἰτίαν. Τακτοποιήσατε ὅ,τι σᾶς βαραίνει τήν ψυχήν καί τήν συνείδησιν.

Εἰς ἄλλας πάλιν περιπτώσις εἶναι ἔμμεσος ἡ συσχέτισις. Χωρίς δηλ. νά προεκληθή ἡ σωματική ἀσθένεια ἀπό κάποιαν συγκεκριμένην ψυχικήν αἰτίαν, ἐπιτρέπει ὁ Θεός νά μᾶς εὕρῃ μία ἀσθένεια ἤ κάποια ἄλλη θλίψις, διά νά συνέλθωμεν καί νά διορθώσωμεν ὅ,τι κακόν καί ἐφάμαρτον πράττομεν εἰς τήν ζωής μας. Ὅταν εἴμεθα ὑγιεῖς καί ἔχωμεν ὅλα μας τά καλά, λησμονοῦμεν τό Θεόν καί τόν νόμον Του καί ἐκτρεπόμεθα ὄχι σπανίως. Ἀλλ’ ὅταν ὁ Θεός μᾶς ἐπισκεφθῆ «ἐν ράβδῳ», συνερχόμεθα. Διά τοῦτο ἡ εξομολόγησις (τῶν ἀσθενῶν κ.λπ. δοκιμαζομένων), ἐν εὐθέτῳ ψυχολογικῇ στιγμῇ, θεραπεύει τήν ρίζα τοῦ κακοῦ…

3.Βεβαίως κάθε ἀσθένεια καί κάθε θλίψις δέν σημαίνει ἐξάπαντος ὅτι πάσχομεν ἐξ ἁμαρτιῶν. Ἀνθρώπινον εἶναι καί νά ἀρρωστήσωμεν καί νά δοκιμάσωμεν διαφόρους θλίψεις.

Εἶναι ὅμως ἀξιοσημείωτος μία λέξις πού χρησιμοποεῖ ἡ παράκλησις. «Χαλεπαῖς ἀρρωστίαις καί νοσεροῖς πάθεσιν ἐξεταζομένῳ…». Ἤ, ὅπως λέγομεν συνήθως, ἡ θλίψις ἀποτελεῖ δοκιμασίαν… Καλούμεθα νά δείξωμεν τήν ὑπομονήν μας, τήν σταθερότητα τῶν χριστιανικῶν ἀρχῶν μας, τόν βαθμόν τῆς πίστεως καί τῆς ἐλπίδος μας πρός τόν Θεόν.

Πολλάκις δέ ἡ συνείδησις βοηθεῖ, μέ κάποιαν περισυλλογήν καί αὐτοκριτικήν, νά ἴδωμεν τί ζητεῖ ὁ Θεός (ἀπό τόν ἴδιον τόν πάσχοντα καί ἀπό τούς οἰκείους του) διά τῆς δοκιμασίας τήν ὁποίαν ἐπέτρεψε.

Μή παραπονῆσαι λοιπόν καί μή λέγῃς μέ ἀπόγνωσιν·

«θλίψις (γάρ) ἔχει με…»

«κακώσεως ἐν τόπῳ τῆς ἀσθενείας ταπεινωθέντα…»

Καί ὁ πόνος καί τά δάκρυά σου, ὅταν λέγῃς

«Ροήν μου τῶν δακρύων μή ἀποποιήσῃς…»

ἂς μή εἶναι ἁπλῶς ἐκδήλωσις τῆς ἀσθενείας καί τῆς θλίψεως, ἀλλά καί ἐκ ψυχικῆς συντριβῆς καί μετανοίας, ὅπως θά εἴπωμεν εἰς τήν ἑπομένην ὁμιλίαν.

Σύ δέ, Παναγία Δέσποινα,

«Μεταβολή τῶν θλιβομένων ἀπαλλαγή τῶν ἀσθενούντων ὑπάρχουσα»,

ἔσο πάντοτε

«θλιβομένων ἡ χαρά… καί ἀσθενών βοηθός».

«Τῶν ἰαμάτων τό δαψιλές ἐπιχέεις τοῖς πιστῶς ὑμνοῦσι Σε, Παρθένε, καί ὑπερυψοῦσι τόν ἂφραστόν Σου Τόκον».

Μακαριστού Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου
Μηνύματα Δεκαπενταυγούστου
Επιμέλεια
Ελένη Παπαδάμου
πτυχ.Νευρολογίας

πηγή:evaggelismostheotokou.gr