Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: «Ἑνός δέ ἐστι χρεία»

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2018

«Ἑνός δέ ἐστι χρεία»

18:58 | Ανώνυμος |

† Μητροπολίτου Πατρῶν κυρού Νικοδήμου

Ιδού ἡ ἁγιωτέρα ἀνθρωπίνη ὕπαρξις, μέ τήν ἀπόλυτον κατανόησιν τῆς ὑπερόχου ἀξίας τῆς ἀρετῆς καί τῆς ἁγιότητος. Εἶναι ἡ Παναγία Μήτηρ τοῦ Κυρίου, τῆς Ὁποίας ἑορτάζομεν σήμερον τήν Κοίμησην. Διά τοῦτο καί Την ὀνομάζομεν Παναγίαν. Διότι δι’ Αὐτήν ἡ ἁγιότης ὑπῆρξεν ἡ πρωταρχική ἐπιδίωξις καί ὁ ἐξαίρετος ἆθλος τῆς ζωῆς Της.

Δέν εἶναι σπάνιον ὅμως, εἰς τήν ζωήν τῶν ἀνθρώπων, νά ἀπασχολῆται κανείς μέ πολλά ἄλλα ζητήματα, εἰς βάρος ἐκείνων τά ὁποῖα εἶναι περισσότερον βασικά καί οὐσιώδη. Συχνά παρατηρεῖται ῆ περίπτωσις αὐτή τοῦ περισπασμοῦ καί τῆς διασπάσεως τῆς προσοχῆς καί τοῦ καταμερισμοῦ τῆς προσπάθειας εἰς ζητήματα ὄχι τόσον βασικά, ἐπί ζημίᾳ ἄλλων πολύ σπουδαιοτέρων. Ἀκριβῶς δέ ἡ εἰς τό σημερινόν εὐαγγελικόν ἀνάγνωσμα περιλαμβανομένη ὑπόδειξις τοῦ Κυρίου «ἑνός ἐστι χρεία» εἰς αὐτό ἀφορᾷ. Ἀποβλέπει εἰς τό νά συγκεντρώσῃ τήν προσοχήν τῆς Μάρθας εἰς σπουδαιότερον θέμα, καί νά τήν ἀποσπάσῃ ἀπό τά ἄλλα, τά ὁποῖα τήν ἀπησχόλουν, χρήσιμα μέν καί ἐκεῖνα, ἀλλά ὄχι τόσον ὅσον τό «ἕν», τό θεμελιῶδης. Ποῖον λοιπόν, εἶναι αὐτό τό «ἕν», τοῦ ὁποίου «ἐστί χρεία»; Αὐτό εἶναι τό θέμα μας σήμερον, ἐπί τῇ Ἑορτῇ τῆς Παναγίας.

1.Ἄν σκεφθῇ κανείς ὅτι τήν σύστασιν αὐτήν ἔκαμεν ὁ Κύριος εἰς τήν Μάρθαν, τήν ὥραν κατά τήν ὁποίαν ἡ ἀδελφή της Μαρία εἶχε προτιμήσει νά καθίσῃ πλησίον Του καί νά ἀκούῃ τόν λόγον Του, εὔκολα ὁδηγεῖται εἰς τό συμπέρασμα ὅτι τό «ἕν» ἐκεῖνο, δέν εἶναι ἄλλο, εἰμή αὐτός Οὗτος ὁ Χριστός καί ὁ λόγος Του. Ἤθελεν, ἑπομένως, νά εἴπῃ εἰς τήν Μάρθαν ὁ Κύριος, ὅτι, ὑπεράνω πάντων τῶν ζητημάτων καί τῶν ἀγαθῶν, προέχει τό νά κερδήσῃ κανείς τόν Χριστόν. Διά τοῦτο ἡ ἀκρόασις τοῦ λόγου Του εἶναι πολύτιμος εὐκαιρία, ἐφ’ ὅσον βοηθεῖται δι’ αὐτής ὁ ἄνθρωπος νά πλησιάσῃ περισσότερον τόν Χριστόν καί νά Τόν γνωρίσῃ πληρέστερον. Μέ ἄλλας λέξεις, ἡ ὑπόδειξις τοῦ Κυρίου ἀναφέρεται εἰς τό ζήτημα τῆς σωτηρίας, τήν ὁποίαν Ἐκείνος ἔφερεν εἰς τόν κόσμον. Καί θέλει νά εἴπῃ καί εἰς τήν Μάρθαν καί πρός ὅλους ἡμᾶς, ὅτι πρωτίστη μας φροντίς ὀφείλει, νά εἶναι τοῦτο τό ἀπαραίτητον «ἕν»: νά ἐξασφαλίσωμεν τήν ἐν Χριστῷ σωτηρίαν, ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί βαδίζοντες τήν ὁδόν τῆς ἁγιότητος, ὅπως ἔπραττε καί ἡ Παναγία (Λουκ.ια΄ 28).

Ἐπειδή ὅμως τά λόγια τοῦ Εὐαγγελίου ἑρμηνεύονται καί κατανοοῦνται πληρέστερον, ὅταν τά διαφωτίζουν ἄλλαι παράλληλοι φράσεις αὐτοῦ, ἄς ρίψωμεν περισσότερον φῶς εἰς τήν φράσιν τοῦ Κυρίου «ἑνός ἐστι χρεία», παραλληλίζοντες αὐτήν πρός ἄλλας ἀντιστοίχους φράσεις τοῦ Εὐαγγελίου.

Μνημειώδεις καί παροιμιώδης εἶναι ἡ ῥῆσις τοῦ Κυρίου περί τῆς ψυχῆς: «τι ὠφελήσει ἄνθρωπον, ἐάν κερδήσῃ τόν κόσμον ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχήν αὐτοῦ; ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὑτοῦ;» (Μαρκ. η΄ 36-37) Μέ τά λόγια Του αὐτά ὁ Κύριος κάμνει μίαν σύγκισιν τῆς ἀξίας τῆς ψυχῆς πρός τήν ἀξίαν ὅλων τῶν ἄλλων ὑλικών ἀγαθών· καί βεβαιώνει ὅτι δέν ἔχουν καμμίαν ἀξίαν ὅλα τά ἄλλα ἐν συγκρίσει πρός τήν ψυχήν· καί ὑποδεικνύει ὅτι τό πᾶν εἶναι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς. «Ἑνός ἐστι χρεία», ἑπομένως : τῆς ψυχικῆς σωτηρίας. Διότι, ἐάν διακινδυνεύσωμεν τήν ψυχικήν σωτηρίαν, τί ὄφελος ἄν κερδήσωμεν τον κόσμον ὅλον; Κατ’ ἀναλογίαν λοιπόν ἔλεγε καί εἰς τήν Μάρθαν· ὅταν «μεριμνᾶς καί τυρβάζῃ περί πολλλά» εἰς τί θά ὠφελήσουν ὅλα αὐτά, ἐάν τυχόν λησμονήσῃς ὅτι τό πᾶν εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ψυχικά σωτηρια; Ἑάν δέ ἡ ψυχική σωτηρία εἶναι τό ὕψιστον ἀγαθον, τό ὁποῖον ὁ Χριστός μᾶς προσφέρει, πρέπει ἀκολούθως νά ἀντιληφθῶμεν ὅτι καί τά μέσα, τά ὁποῖα πάλιν ὁ Χριστόν μᾶς παρέχει πρός σωτηρίαν, πρέπει νά ἑλκύσουν δεόντως τήν προσοχήν μας. Εἶπε δέ ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, εἰς τό πρῶτον κεφάλαιον τοῦ Εὐαγγελίου του, ὅτι κυρίως δύο μεγάλα μέσα ἁγιασμοῦ καί σωτηρίας μᾶς ἔδεκων ὁ Χριστός, τήν χάριν καί τήν ἀλήθειαν· «ἡ χάρις καί ἡ ἀλήθεια διά Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο» (στίχ. 17). Καί ἡ μέν χάρις προσφέρεται διά τῶν ἁγιαστικῶν μυστηρίων, ἡ δέ ἀλήθεια διά τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἑπομένως ἐάν θέλωμεν πρακτικῶς νά ἀντιληφθῶμεν τί σημαίνει τό «ἑνός ἐστι χρεία», δέν ἔχομεν παρά νά στραφῶμεν πρός τήν χάριν καί πρός τήν ἀλήθειαν τήν ἐν Χριστῷ. Ὅταν ἕνας χριστιανός φροντίζῃ ἐπιμελῶς, ἀφ’ ἐνός μέν νά μορφώνεται διά τῆς κατανοήσεως καί ἐπιγνώσεως τοῦ θείου θελήματος-διά τῆς μελετης τοῦ θείου λόγου τοῦ Εὐαγγελίου-καί ἀφ’ ἑτέρου φροντίζῃ νά τρέφεται καί νά ἁγιάζεται διά τῶν θείων μυστηρίων, τότε ὁ χριστιανός ἐκεῖνος εὑρίσκεται πράγματι εἰς τήν ὁδόν τῆς ἁγιότητος καί τῆς σωτηρίας καί ἐπιδιώκει θετικῶς, ὅπως ἡ Παναγία, τό «ἕν» καί πολύτιμον, τοῦ ὁποίου «ἐστι χρεία».

2. Ἀναμφιβόλως, πολλοί ἐξ ἡμῶν καί εἰς τά θεῖα μυστήρια μετέχομεν καί πρός τόν λόγον τοῦ Κυρίου δέν εἴμεθα ξένοι. Ἔληξε λοιπόν ἡ ὑπόθεσις ; Καί ἐπετύχαμεν τό «ἕν» οὗ «ἐστι χρεία»; Περί αὐτοῦ θά μᾶς διαφωτίσῃ μία ἄλλη σελίς τοῦ Εὐαγγελίου. (Ματθ. ιθ΄ 16 κ.ἑ.) Ὅταν ἕνας νέος ἐπλησίασε τόν Κύριον καί Τον ἠρώτησε «τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;»– ὁ νέος δέ ἐκεῖνος ἠδήνατο νά διαβεβαιώσῃ τόν Χριστόν, ἐν σχέσει πρός τάς ἐντολάς : «οὐ κλέψεις, οὐ φονεύσεις, οὐ μοιχεύσεις, οὐ ψευδομαρτυρήσεις, τίμα τον πατέρα σου καί τήν μητέρα σου», ὅτι «ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός»-ἐνθυμεῖσθε ὅτι ὁ Κύριος τοῦ εἶπεν «ἔτι ἕν σοί λείπει». Δηλαδή «ἑνός ἐστι χρειά» ἀκόμη. Καί τί τοῦ ὑπέδειξεν, ὅτι τοῦ λείπει; Ἐκείνο, ἀκριβῶς, εἰς τό ὁποῖον ἐχώλαινεν ὁ νέος· «ὕπαγε πώλησόν του τά ὑπάρχοντα καί διάδος πτωχοῖς… καί δεῦρο ἀκολούθει μοι». Ὁ νέος ἐκεῖνος εἶχε προσκολλήσει τήν καρδίαν του εἰς τήν ὕλην. Αὐτήν ἦτο ὁ ἄξων, πέριξ τοῦ ὁποίου ἐστρέφετο ἡ ζωή του. Καί ἐνῷ ἠδύνατο νά λέγῃ ὅτι τηρεῖ τάς ἐντολάς, ὁ Κύριος ἔβλεπεν ὅτι ὁ νέος αὐτός εἶχε μίαν ἀχίλλειον πτέραν· εἶχε κολλήσει ὡς ὄστρακον τήν καρδίαν του εἰς τά χρήματα καί τά κτήματα. Διά τοῦτο τοῦ εἶπεν : «ἔτι ἕν σοι λείπει». Ἄν τό διορθώσῃς καί αὐτό, θά κερδίσῃς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.

Ἑπομένως, μεταφέροντες τό πρᾶγμα εἰς τόν ἑαυτόν μας, ἔχομεν νά παρατηρήσωμεν τά ἑξῆς : Ἐφ’ ὅσον θά εὑρισκώμεθα εἰς τήν γραμμήν τῆς χάριτος καί τῆς ἀληθείας, μένει πλέον νά ἐξετάσωμεν: ταῦτα πάντα ἐφύλαξεν καί ἡμεῖς ἐκ νεότητός μας ; Δύναται νά βεβαιώσῃ ἡ συνείδησίς μας ὅτι τηροῦμεν τόν νόμον τοῦ Θεοῦ; Καί ἐφ’ ὅσον τηροῦμεν τάς περισσότερας ἐκ τῶν ἐντολῶν, εἶναι ἀνάγκη νά διερωτηθῶμεν : «Τί ἔτι ὑστερῶ;» Τί ἀποτελεῖ ἀδυναμίαν μου; Μήπως ὑπάρχῃ κάτι εἰς τήν ζωήν μου, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ δι’ ἐμέ εὐπαθές σημεῖον καί ἀδυναμίαν; Πρέπει δέ νά γνωρίζωμεν, ὅτι ἀπό αὐτής τῆς ἀπόψεως ἐλέχθη τό «ὅστις ὅλον τόν νόμον τηρήσῃ πταίσῆ δέ ἐν ἑνί, γέγονε πάντων ἔνοχος» (Ἰακ. β΄ 10). Εἶναι δυνατόν δηλ. ἡ τήρησις πολλῶν ἐντολῶν νά μή ὠφελήσῃ, ἄν μένῃ προσηλωμένος εἰς μίαν ἔστω ἀδυναμίαν του ὁ ἄνθρωπος.

Κατά συνέπειαν, ἐν τελευταίᾳ ἀναλύσει, τό «ἑνός ἐστι χρεία», ἔχει τήν σημασίαν νά ἴδωμεν ποῦ χωλαίνομεν («τί ἔτι ὑστερῶ;»). Καί ἐφ’ ὅσον θά διαπιστώνωμεν τάς ἐλλείψεις μας, «ἑνός ἐστι χρεία», νά τάς διορθώνουμεν. Μή λησμονῶν, ὅτι ὀφείλομεν νά ζῶμεν διά τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. Πολῖται τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν ὀφείλουν νά εἶναι οἱ χριστιανοί. Καί ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀρχίζει νά βιοῦται ἐπί τῆς γῆς. Ἐάν ἐπί τῆς γῆς ζῶμεν μέ τήν σκέψιν ἐστραμμένην πρός τόν οὐρανόν, θά ἐπιτύχωμεν τόν προορισμόν, πού ἔχομεν ἐπί τῆς γῆς, δηλ. νά ὁμοιωθῶμεν πρός τόν Χριστόν. Καί ναί μέν, δέν πρόκειται ἡμεῖς νά φθάσωμεν εἰς τό ὕψος τῆς ἠθικῆς τελειότητος τοῦ Κυρίου καί τῆς Παναγίας Μητρός Του. Πάντως εἰς αὐτήν πρέπει νά τείνωμεν. Καί θά τείνωμεν, ὅταν θέτωμεν εἰς τόν ἑαυτόν μας τό ἐρώτημα «Τί ἔτι ὑστερῶ;» καί ἀντιλαμβανώμεθα τίνος «ἐστι χρεία».

Ἄς εὐχηθῶμεν νά μή μᾶς λείπῃ ποτέ αὐτός ὁ ἔλεγχος καί ἡ διάθεσις καί ὁ ζῆλος καί ἡ προσπάθεια. Και, χρησιμοποιοῦντες, τά μέσα τῆς σωτηρίας μας, τήν ἀλήθειαν (διά τῆς μελέτης τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ) καί τήν χάριν (διά τῶν μυστηρίων), «τήν πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσαν καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσαν», νά ἐπιτύχωμεν τό «ἔν» οὗ «ἐστι χρεία», τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, διά πρεσβειῶν τῆς Παναγίας Μητρός τοῦ Κυρίου, τῆς ὑποδειγματικῶς διδασκούσης πάντα χριστιανόν τό : «ἑνός ἐστι χρεία».

Μακαριστού Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου

Μηνύματα Δεκαπενταυγούστου

Επιμέλεια

Ελένη Παπαδάμου

πτυχ.Νευρολογίας

πηγή:evaggelismostheotokou.gr