Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου. (Λουκ. ιη΄ 10-14)

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Κυριακή Τελώνου καί Φαρισαίου. (Λουκ. ιη΄ 10-14)

00:10 | Ανώνυμος |

«Λέγω ὑμῖν, κατέβη οὗτος δεδικαιωμένος εἰς τόν οἶκον αὐτοῦ ἤ ἐκεῖνος»

Δύο ἄνθρωποι (λέγει ἡ σημερινή θαυμασία παραβολή τοῦ Κυρίου) ἀπό ἀνάγκη νά μιλήσουν μέ τόν Θεόν - νά προσευχηθοῦν - ἀνέβηκαν τά σκαλοπάτια τοῦ Ναοῦ. Ἦσαν δύο διαφορετικοί κόσμοι. Δύο ἄνθρωποι μέ διαφορετικές ἀρχές. Μέ πνευματικά ἐνδιαφέροντα ὁ πρῶτος, ὁ Φαρισαῖος. Μέ ὑλικά ὁ δεύτερος, ὁ τελώνης. Πιστός τηρητής τοῦ Νόμου ὁ ἕνας, φανερός παραβάτης του ὁ ἄλλος. Καί, φυσικά, θά ἐπερίμενε κανείς νά εἰσακουσθῇ ἀπό τόν Θεόν ὁ πρῶτος, ὁ θεωρούμενος δίκαιος, ἐνῶ ὁ ἄλλος, ὁ ἁμαρτωλός τελώνης, ὄχι. Παρ’ ὅλα αὐτά ὅμως, καί ἀντίθετα ἀπό ὅ,τι ἔδειχναν τά φαινόμενα, κατεδικάσθη ὁ πρῶτος καί ἐδικαιώθη ὁ δεύτερος.

Πῶς συνέβη αὐτό; Εἶναι δυνατόν; (θά ποῦν ἴσως μερικοί). Ἀλλά ἄς δοῦμε προσεκτικά πῶς ἔχει στήν οὐσία του τό γεγονός αὐτό.

Ὁ πρῶτος, ὁ Φαρισαῖος, ἔχει μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό του. Νομίζει ὅτι δέν εἶναι «ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων», μέ πάθη, μέ ἐλαττὠματα, μέ ἁμαρτίες. Νομίζει ὅτι εὑρίσκεται πάρα πάνω ἀπό τόν κοινό κλῆρο ὅλων τῶν ἀνθρώπων, τήν ἁμαρτωλότητα, ἀγνοῶντας, ὅτι αὐτή ἀκριβῶς ἡ ἔπαρσίς του καί ἡ ἐξουθένωσις ἀπό μέρους του τοῦ τελώνου, ἀποδεικνύει τό ἐναντίον. Ἀλλά αὐτό δέν τόν ἐνοχλεῖ καθόλου. Ἔτσι, λοιπόν, στέκεται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μέ ὑπερηφάνεια. Δέν ζητεῖ τό ἔλεός Του. Τί νά τό κάνῃ, ἄλλωστε; Δέν τοῦ χρειάζεται, ὅπως νομίζει. Αὐτός εἶναι «δίκαιος». Γι’ αὐτό καί πρέπει νά ἀμειφθῇ. Καί νά ἡ ἀπόδειξις: τά «καλά του ἔργα», πού ἀραδιάζει μέ καμάρι. Κάποτε ὅμως τελειώνει τήν προσευχή του καί σωπαίνει. Ὅμως μένει ἄδειος. Καμιά χαρά δέν νοιώθει νά τοῦ γλυκαίνει τήν καρδιά. Καμμιά εἰρήνη δέν φωλιάζει στήν ψυχή του.

Ἀντιθέτως ὁ ἄλλος ὁ τελώνης κατά τήν ἱερή καί μεγάλη ἐκείνη στιγμή συναισθάνεται βαθειά τήν ἐνοχή του ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ὁποίου τό Ἅγιον θέλημα κατεπάτησε μέ τήν ἀπερισκεψία καί τήν διεστραμμένη θέλησί του. Συντρίβεται. Λυπεῖται. Ἐξουθενώνει τόν ἑαυτόν του ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Αἰσθάνεται νά εἶναι τόσο βδελυρός καί ἁμαρτωλός, πού δέν τολμᾶ νά σηκώσῃ οὔτε τό βλέμμα του πρός τόν οὐρανό, ὅπου ἔχει τό θρόνο Του ὁ Ὕψιστος. Ἀπό τά μάτια του κυλοῦν καυτά τά δάκρυα τῆς μετανοίας. Μέ τό δεξί του χέρι κτυπᾶ δυνατά τό στῆθος του, πού κρύβει τήν πονηρή καί ἀκάθαρτη καρδιά του, σάν νά θέλῃ νά τήν ξερριζώσῃ καί νά τήν πετάξῃ ἀπό πάνω του. Καί σέ ὅλο τό διάστημα αὐτό μένει βουβός. Μόνον, κάπου – κάπου, ἐπαναλαμβάνει μέ πνιγμένη φωνή μία μικρή, ἀλλά σωτήρια φράσι: «Ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ». Συγκλονιστικό καί πολύ συγκινητικό θέαμα! Τή στιγμή αὐτή ὁ τελώνης ζεῖ ἀληθινά δραματικές στιγμές. Ζεῖ σέ ὅλη του τήν τραγικότητα τό γεγονός τῆς ἐνοχῆς του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Βλέπει μπροστά του τήν τρομακτικά μεγάλη ἄβυσσο, πού χωρίζει τήν ἀθλία ὕπαρξί του ἀπό τόν Ἅγιο Κύριο, καί τόν κυριεύει φρίκη. Γι’ αὐτό καί μένει ἐκεῖ, ἐλπίζοντας μόνον στό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Πολυευσπλάχνου Θεοῦ. Μένει πεσμένος κάτω, στή γῆ. Ὄχι ὅμως γιά πολύ. Σέ λίγο αἰσθάνεται μέσα στήν ψυχή του ἕνα φῶς. Νοιώθει νά πλημμυρίζουν τά ἐντός του μέ εἰρήνη καί οὐράνια χαρά, καί σηκώνεται «δεδικαιωμένος».

Ἀδελφοί μου! Ἀλλοίμονον, σ’ ἐκεῖνον πού δέν συναισθάνεται τήν ἁμαρτωλότητά του. Δέν θά μπορέσῃ ποτέ νά νοιώσῃ τήν χαρά τῆς λυτρώσεως, πού χαρίζει ὁ Κύριος. Θά μένῃ μακρυά ἀπό τόν Θεόν, ὁ ὁποῖος ἦλθε «καλέσαι ἁμαρτωλούς (καί ὄχι δικαίους) εἰς μετάνοιαν». Ὁ ἄνθρωπος αὐτός δέν θά ἀποκτήσῃ ποτέ ἀρετές, διότι νομίζει ὅτι τίς ἔχει.

Ἄς ἐπιδιώκωμεν νά ἀποκτήσωμε τήν συναίσθησι τῆς ἠθικῆς μας ἀθλιότητος. Διότι ὅλοι εἴμεθα ἁμαρτωλοί. Ὅλοι, καθημερινῶς, ἁμαρτάνωμε μέ τίς σκέψεις, μέ τίς ἐπιθυμίες, μέ τά λόγια, μέ τίς πράξεις. Ὅλοι εἴμεθα ἔνοχοι ἀπέναντι τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος τόσον μᾶς ἀγαπᾶ. Καί, εἴθε, νά μπορούσαμε καί ἐμεῖς νά χύναμε ποταμούς ἁγίων δακρύων, γιά τίς ἁμαρτίες μας, ὅπως ὁ τελώνης, διότι αὐτές ἀκριβῶς οἱ ἁμαρτίες ὡδήγησαν τόν Κύριο ἐπάνω στό φρικτό ξύλο τοῦ Σταυροῦ.

Εἴθε νά μπορούσαμε καί ἡμεῖς, βαθειά συναισθανόμενοι τήν ἁμαρτωλότητά μας, νά λέγαμε στόν Κύριο, σάν τόν «δεδικαιωμένον» τώρα τελώνη, «ὁ Θεός, ἱλάσθητι ἡμῖν τοῖς ἁμαρτωλοῖς». Γένοιτο!

πηγή:imchiou.gr