Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Ομιλία επί τη εορτή του Οσίου Πατρός Παναγή του Μπασιά

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

Ομιλία επί τη εορτή του Οσίου Πατρός Παναγή του Μπασιά

14:36 | Ανώνυμος |

PDF

Αρχιμ. π. Θεοκλήτου Παντελίδη

εις Αγιον Χαράλαμπον Κρύα Ιτεών (7 Ιουνίου 2012)

«Ημέρα χαρμόσυνος, τη εκκλησία Χριστού, η μνήμη επέλαμψε του ιερού Παναγή, φαιδρύνουσα άπαντας».

Αδελφοί μου στο πολύφωτο στερέωμα της άνω Ιερουσαλήμ λάμπουν πολυειδής αστέρες. Τα τάγματα των αγγέλων, η παράταξη των Αγίων, ο χορός των προφητών, η φάλαγγα των οσίων, το νέφος των μαρτύρων. Ένας από τους υπέρλαμπρους αστέρες που κοσμούν και φωτίζουν το στερέωμα αυτό αποτελεί και η μορφή του σημερινού τιμωμένου αγίου Παναγή του Μπασιά.

Αυτό το εύοσμο και μυρίπνοο άνθος της χορείας των αγίων της θριαμβεύουσας εκκλησίας αποτελεί ατίμητο κόσμημα και χαριτόβρυτο θησαυρό για όλους εμάς οι οποίοι ορμώμενοι από πόθους μύχιους, σκιρτήματα ιερά και σεπτούς πανηγυρισμούς συγκεντρωθήκαμε εδώ σήμερα σε αυτόν τον πανσεβάσμιο ιερό ναό για να αποδώσουμε τιμή και αίνους και συγχρόνως να λάβουμε ωφέλεια πνευματική από αυτόν τον ενάρετο Λευίτη και ουράνιο εργάτη των Θείων του Χριστού εντολών.

Ο Άγιος Παναγής ο Μπασιάς γεννήθηκε στο Ληξούρι Κεφαλλονιάς το έτος 1801. Αποτέλεσε αγαθό καρπό ευσεβούς δένδρου αφού οι γονείς του Μιχαήλ και Ρεγγίνα υπήρξαν άνθρωποι ενάρετοι, ευσεβείς και θεοφοβούμενοι.

Έλαβε σημαντική μόρφωση και εργάστηκε αρχικά ως διδάσκαλος. Ο πόθος όμως ο ιερός οδήγησε τα βήματά του και έτσι το 1836 εχειροτονήθη διάκονος και αργότερα πρεσβύτερος. Έκτοτε η ζωή του όλη δαπανήθηκε στην διακονία της λατρείας και στην υπηρεσία των χριστιανών. Ελεήμων δίχως όρια. Κήρυκας του Θ. Λόγου, δόκιμος Λειτουργός, άριστος και άοκνος, ασκητικός, εξομολόγος, διορατικός. Έλαβε από το Θεό το προφητικό χάρισμα και συμβούλευε καταλλήλως όσους είχαν ανάγκη. Αφιλάργυρος με εκουσία πτωχεία δώρησε όλα τα υπάρχοντά του στους αδυνάτους και ανήμπορους συνανθρώπους του ενώ δεν σταμάτησε να μεριμνά για τις χήρες και τα ορφανά.

Ύστερα από μια ζωή αυταπάρνησης του εαυτού του για τον Θεό και τον συνάνθρωπο, και μετά από ασθένεια που αγόγγυστα σήκωνε, εκοιμήθη την 7 Ιουνίου του 1888 σε ηλικία 88 ετών στο Ληξούρι και έτσι παρέδωσε την άγια ψυχή του στα χέρια του Πλάστη του που τόσο αγάπησε κατατάσσοντάς Τον και Αυτός με την σειρά του στο δήμο των αγίων της εκκλησίας μας.

Η σκιαγράφηση του βίου, αυτού του θεοκόσμητου κλέους της του Χριστού Εκκλησίας δεν έγινε άτοπα και χωρίς ουσία και λόγο αδελφοί μου. Οι άγιοι της εκκλησίας μας που είναι «ύπαρξη ζώσα Χριστού» αποτελούν το εφαρμοσμένο ευαγγέλιο του Κυρίου μας.

Σήμερα αφού καταγράψαμε και παρατηρήσαμε την βιοτή του σημερινού Αγίου θα στρέψουμε την προσοχή μας και το ενδιαφέρον μας σε μια από τις τόσες δωρεές του Αγ. Πνεύματος και συνάμα αρετές που κοσμούσαν την ύπαρξη του παπα-Παναγή του Μπασιά. Την ελεημοσύνη.

«Αγάπησας τον Θεόν εν όλη ψυχή τε και καρδία και τον πλησίον ως σε σεαυτόν, τα πάντα επώλησας και εν χερσί χηρών και πενήτων εναπεθησαύρισας».

Όλη η ζωή του αγίου μας και η εδώ πορεία του ήταν μια συνεχή διακονία του Θεού δια μέσου της εικόνας Αυτού, δηλ. του συνανθρώπου. Συμπαραστεκόταν σε κάθε πονεμένη ψυχή. Παρηγορητικά την εμψύχωνε και της έδινε να βιώσει την εν Χριστώ ελπίδα. Ήταν κοντά όπως προείπαμε στις χήρες και τα ορφανά. Δίπλα στους ασθενούντας και ανήμπορους. Δεν σπατάλησε την περιουσία του για δικό του όφελος και για προσωπική άνεση και πολυτέλεια βίου γιατί άκουγε τον προφητάνακτα Δαυίδ να λέγει: «Πλούτος εάν ρέει μη προστίθεσθε καρδίαν».

Η ελεημοσύνη αδελφοί μου αποτελεί ύψιστη αρετή και μέγιστη πνευματική πράξη. Τον ορισμό αυτής της ύψιστης αρετής, μας την δίνει ο οικουμενικός διδάσκαλος της εκκλησίας Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Τέχνη τις εστιν η ελεημοσύνη, εν ουρανώ το εργαστήριον έχουσα και διδάσκαλον ουκ άνθρωπον, αλλά Θεόν. Ελεημοσύνης ουδέν χρησιμότερον, ότι και τέχνη τεχνών απασών αύτη αμείνων. Ζωήν αιώνιον προξενεί και των του θανάτου χειρών εξαρπάζει και εν εκατέρα τη ζωή λαμπρούς αποφαίνει, και οικοδομεί τας μονάς τας εν ουρανοίς και τας σκηνάς τας αιωνίους».

Δηλαδή, «Μια τέχνη είναι και η ελεημοσύνη. Το εργαστήριό της το έχει στον ουρανό. Δάσκαλο δεν έχει άνθρωπο, αλλά τον ίδιο το Θεό. Είναι τέχνη η ελεημοσύνη, ανώτερη από όλες τις τέχνες. Μας αρπάζει από τα χέρια του θανάτου. Και στις δυο ζωές, και στην εδώ και στην εκεί, μας παρουσιάζει λαμπρούς. Κατασκευάζει την ουράνια διαμονή μας. Στήνει τις ουράνιες σκηνές για τους εργάτες της». Την κήρυξε ο ίδιος ο Κύριος με την όλη ζωή του αφού από άφατο και αμέτρητο έλεος προς όλους εμάς προχώρησε προς το εκούσιο πάθος για να ελευθερώσει όλους εμάς από τα δεσμά της αμαρτίας. Η αρετή της ελεημοσύνης αποτελεί κόσμημα και ένδυμα της ψυχής. Αυτό μας το επιβεβαιώνει και πάλι ο χρυσορρύμων πατέρας της εκκλησίας μας Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγοντας χαρακτηριστικά «Ποία της ψυχής τα ενδύματα; Ελεημοσύνη και η περί τους πένητας διαψιλεία. Τούτο το μέγιστον της ψυχής περιβόλαιον, τούτο το φαιδρόν αυτής ιμάτιον» (ε.π.ε. 2, 634).

Δηλαδή : Ποια είναι τα ρούχα της ψυχής; Η ελεημοσύνη και η φροντίδα της για τους φτωχούς. Αυτό είναι το μέγιστο περίβλημα της ψυχής. Αυτό είναι το όμορφό της ιμάτιο.

Έτσι και εμείς αδελφοί εάν θέλουμε να μην παρουσιασθούμε γυμνοί πνευματικά έμπροσθεν του θρόνου του Κυρίου κατά την ημέρα της ενδόξου βασιλείας Του θα πρέπει να φροντίσουμε από τώρα να ενδυθούμε με το ένδυμα της ελεημοσύνης αφού αυτή αποτελεί και το εισιτήριο εισόδου στην άνω μακαριότητα και αιώνια ζωή.

«Μακάριοι οι ελεήμονες ότι αυτοί ελεηθήσονται. Και εμείς αδελφοί σ’ αυτό το έλεος του Θεού ευελπιστούμε έτσι ώστε να σωθούμε από την αιώνια κόλαση. Η ελεημοσύνη μας λέγει πάλι ο ιερός Χρυσόστομος ανεβαίνει με μεγάλη άνεση στους ουρανούς και οι αγγελικές δυνάμεις όταν την βλέπουν ανοίγουν διάπλατα τις πύλες τις ουράνιες.

Αυτό είχε ως αποσκευή του στο ουράνιο ταξίδι του ο Άγιος Παναγής και διέσχισε τις πύλες της ουρανίου πολιτείας όπου σήμερα κοσμεί και αποτελεί ένοικο αυτής.

Η ελεημοσύνη αγαπητοί μου χριστιανοί έχει πολλές πτυχές. Δεν εξαντλείται μόνο στην οικονομική βοήθεια και υποστήριξη των πενήτων. Ελεημοσύνη είναι και ένας παρηγορητικός λόγος προς τον πονεμένο αδελφό μας, μια επίσκεψη στον ασθενούντα συνάνθρωπο, μια ζεστή αγκαλιά σε κάποιο ορφανό και πολλά άλλα. Το μοναδικό που χρειάζεται είναι αγαθή προαίρεση και πλεόνασμα ψυχής. Όχι πλεόνασμα χρημάτων. Λεπτές και ευγενικές ψυχές όπως ο σημερινός άγιός μας, όπου έχουν ως πρότυπο και σημείο αναφοράς της εδώ βιοτής τους τον Κύριο και Θεό μας το πρώτο και τέλειο παράδειγμα αυτής της βασίλισσας των αρετών. Η πνευματική ζωή χωρίς την παρουσία της ελεημοσύνης είναι στείρα και άκαρπη, ρηχή και ουτοπική. Προσοχή αδελφοί μου όμως. Η ελεημοσύνη θα πρέπει να γίνεται αβίαστα και αθόρυβα. Κρυφά και μυστικά. Χωρίς επίδειξη και ανταλλάγματα. Χωρίς επαίνους και διθυράμβους. Γιατί τότε περισσότερη ζημία θα προκαλέσει στην ψυχή μας παρά όφελος. Θα χάσει την σωτηριώδη ικανότητά της και θα μετατραπεί σε κολάσιμο αμάρτημα εγωισμού και υπερηφάνειας. Μια τέτοιου είδους έκφρασή της δεν μπορεί να έχει αντίκρυσμα και παρρησία στον θρόνο του Θεού. Ο άγιος Παναγής ο Μπασιάς εργαζόταν αθόρυβα και ταπεινά την αρετή αυτή. Σιωπηλά και μακριά από κάθε βλέμμα ανθρώπινο. Μακριά από κάθε ίχνος προβολής του εαυτού του. Φθάνει που το γνωρίζει ο Κύριός του.

Η ελεημοσύνη αποτελεί τον σπόρο τον πνευματικό. Και αυτή η παρούσα ζωή είναι καιρός σποράς. Η άλλη ζωή θα είναι καιρός θερισμού και αμοιβής. Για αυτό και εμείς θα πρέπει να σπείρουμε ότι καλύτερο και αγαθό μπορούμε τώρα. Έτσι ώστε στην αιώνια ζωή να θερίσουμε κάτι το αντίστοιχο στον ουράνια γεώργιο. Ο άγιός μας αυτό το νεοκόσμητο κλέος απετέλεσε τον καλό γεωργό, τον καλό σπορέα που έσπειρε στις καρδιές των ανθρώπων τον λόγο του Θεού, την ανακούφιση από κάθε τι που τους βασάνιζε, την παρηγορία και την ελπίδα. Ελέησε τον συνάνθρωπό του για αυτό και ο Θεός τον ελέησε και τον έχρισε σκεύος εκλογής και δοχείο της χάριτος. Τον ελέησε και τον κατέταξε «στα αγαπητά του Κυρίου σκηνώματα και εις τας αυλάς τας επουρανίους».

Εγώ αγαπητοί μου χριστιανοί να ευχηθώ ο Άγιος Παναγής ο Μπασιάς αυτό το στολίδι της του Χριστού εκκλησίας να αποτελεί για όλους μας πρότυπο διηνεκές και φάρο άσβεστο για την εδώ πορεία μας και την άνω πολιτεία μας. Ας γίνει εμπνευστής και αφορμή μιας νέας και ανακαινισμένης πνευματικά ζωής που ως χαρακτηριστικό της γνώρισμα θα είναι η αγάπη προς τον Θεό και προς τον συνάνθρωπο. Διότι αυτά τα δύο θα είναι τα εχέγγυα, τα διαπιστευτήρια και τα διαβατήρια της εισόδου μας στην άνω Ιερουσαλήμ όπου εύχομαι όλοι να ενοικήσουμε σ’ αυτήν και να γευθούμε την επουράνια βασιλεία του Κυρίου μας.