Drop Down MenusCSS Drop Down MenuPure CSS Dropdown Menu


Αναζήτηση θεμάτων ιστολογίου

Συναξάριον


Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΣ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΣ κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Ο ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΕΡΝΙΤΣΗΣ κ. ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ

Ο ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΕΡΝΙΤΣΗΣ κ. ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ

Χαιρετισμοί προς την Υπεραγία Θεοτόκο

Χαιρετισμοί προς την Υπεραγία Θεοτόκο
Καντε κλικ στην εικόνα της Παναγίας και διαβάστε τους

Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως

Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως
Καντε κλικ στην φωτογραφία και διαβάστε

Η Ακολουθία του Μικρού Αποδείπνου από την Ι.Μ. Ομπλού

Η Ακολουθία του Μικρού Αποδείπνου από την Ι.Μ. Ομπλού
Καντε κλικ στην εικόνα για να δείτε το Video

Συμβουλές πριν από την Εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία

Συμβουλές πριν από την Εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία
Καντε κλικ στην φωτογραφία για να εμφανισθεί το θέμα

Πριν τον Γάμο...

Πριν τον Γάμο...
Καντε κλικ στην φωτογραφία για να εμφανισθεί το θέμα

Δυο λόγια για τη βάπτιση του παιδιού σας

Δυο λόγια για τη βάπτιση του παιδιού σας
Καντε κλικ στην φωτογραφία για να εμφανισθεί το θέμα

Πότε και πώς νηστεύομε;

Πότε και πώς νηστεύομε;
Καντε κλικ στην φωτογραφία για να εμφανισθεί το θέμα

Το σημείο του Σταυρού

Το σημείο του Σταυρού
Καντε κλικ στην φωτογραφία για να εμφανισθεί το θέμα

Blog Archive

Από το Blogger.
English French German Spain Italian Dutch Russian Portuguese Japanese Korean Arabic Chinese Simplified
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

ΛΟΓΟΣ... ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΩΡΑΣ «ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑ...»

01:13 | Ανώνυμος |
Print Friendly Version of this pagePrint Get a PDF version of this webpagePDF
Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πατρών 
κ.κ.  Χρυσοστόμου

Η χώ­ρα ο­δη­γή­θη­κε για μια α­κό­μα φο­ρά σε ε­κλο­γές, προ­κει­μέ­νου να προ­κύ­ψη Κυ­βέρ­νη­ση σ’ αυ­τό τόν τό­πο, ώ­στε ο Λα­ός να βρη; τον δρό­μο του και να συνε­χί­ση με τις ό­ποιες δυ­σκο­λί­ες, την κο­πιώ­δη πο­ρεί­α του. Μια πο­ρεί­α που δεν θα μοιά­ζη καθό­λου με ό­σα έ­ζη­σε στο πα­ρελ­θόν, α­φού πολ­λά πράγμα τα πλέ­ον έ­χουν αλ­λά­ξει. Ο Λα­ός πρέ­πει να ξεχάση πλέ­ον την ευ­μά­ρεια, την κα­λο­πέ­ρα­ση και ό,τι άλλο, πι­θα­νώς, α­πελάμ­βα­νε μέ­χρι σή­με­ρα.
Δεν γνω­ρί­ζει κα­νείς τι θα προ­κύ­ψη α­πό αυ­τές τις ε­κλο­γές. Δεν εί­μα­στε βέ­βαιοι πώς αυ­τός ο τα­λαι­πω­ρη­μέ­νος κό­σμος θα εκ­φρα­σθή και ποιες δυ­νά­μεις θα ε­πη­ρε­ά­σουν το εί­ναι του. Αυ­τή η α­βε­βαιό­τη­τα εί­ναι α­πο­τέ­λε­σμα των ό­σων προ­η­γή­θη­καν α­πό ό­σους εί­χαν, στα χέ­ρια τους, τις τύ­χες τής χώ­ρας μας, μέ­χρι τώ­ρα. Εί­ναι α­πο­τέ­λε­σμα των λα­θών, των ε­πι­πο­λαιο­τή­των, τής α­πο­ϊ­ε­ρο­ποί­η­σης της ζω­ής, της ε­ξυ­πη­ρέ­τη­σις ξέ­νων συμ­φε­ρό­ντων και της έλ­λει­ψης α­γά­πης γι’ αυ­τόν τον τό­πο.
Οι α­να­λύ­σεις έ­χουν γί­νει. Οι αι­τί­ες γνω­στές, τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα χει­ρο­πια­στά. Προ­ε­κλο­γι­κά δό­θη­καν πολ­λές συ­νε­ντεύ­ξεις, α­κού­στη­καν ό­πως πά­ντο­τε υ­ποσχέ­σεις,  έ­γι­ναν τη­λε­ο­πτι­κές συ­ζη­τή­σεις κλπ. Δεν γνω­ρί­ζω, αν μπό­ρε­σαν οι ομι­λη­ταί να πεί­σουν για τα προ­γράμ­μα­τα, τα ο­ποί­α θέ­λουν να ε­φαρ­μό­σουν για «την σω­τη­ρί­α τής χώ­ρας και την έ­ξο­δό της α­πό την κρί­ση». Φο­βού­μαι πως ό­χι.
Εί­ναι α­λή­θεια ό­μως, ό­τι τα ε­πό­με­να χρό­νια, ό­πως και να έ­χουν τα πράγ­μα­τα, θα πε­ρά­σω­με δύ­σκο­λες η­μέ­ρες και θα γνω­ρί­σω­με πρω­τό­γνω­ρες κα­τα­στά­σεις.
Γνω­ρί­ζο­με ό­λοι, ό­τι πολ­λά κα­κά συ­νέ­βη­σαν στο ά­με­σο ή α­πώ­τε­ρο πα­ρελ­θόν. Όμως το με­γα­λύ­τε­ρο απ’ ό­λα ή­ταν αυ­τό πού προ­ήλ­θε α­πό τις ε­ξής πα­ρα­μέ­τρους.
α) Δό­θη­κε ο Έλ­λη­νας με πά­θος στην ύ­λη. Πί­στε­ψε, ό­τι ή­ταν η σω­τη­ρί­α του. Τον έ­σπρω­ξαν ε­πί­τη­δες, στην ευ­μά­ρεια, στην ψεύ­τι­κη χα­ρά και α­πό­λαυ­ση. Τού έ­τα­ξαν α­πα­τη­λούς πα­ρα­δεί­σους και τον ο­δή­γη­σαν στον ε­κτρο­χια­σμό τής πορεί­ας του.
β) Τον έ­πει­σαν, δυ­στυ­χώς, ό­τι τα κο­σμι­κά πράγ­μα­τα α­ξί­ζουν πε­ρισ­σότε­ρο α­πό ο,τι­δή­πο­τε άλ­λο και τόν με­τέ­τρε­ψαν σε κυ­νη­γό των κο­σμι­κών η­δο­νών.
γ) Τον ο­δή­γη­σαν με μα­θη­μα­τι­κή α­κρί­βεια και με­θο­δι­κό­τη­τα στην παθια­σμέ­νη ζω­ή και τόν έρ­ρι­ξαν με σύ­στη­μα στην πνευ­μα­τι­κή κα­τα­στρο­φή, α­φού τόν έ­πει­σαν ό­τι εί­ναι ό,τι τρώ­ει (ως έ­λε­γε ο τρα­γι­κός Γερ­μα­νός φι­λό­σο­φος Φό­υερ­μπαχ). Γέ­μι­σαν την Ελ­λά­δα με κέ­ντρα δια­φθο­ράς και α­πο­προ­σα­να­τό­λι­σαν την πο­ρεί­α των νέ­ων μας.
δ) Τον ξέ­κο­ψαν α­πό τις πνευ­μα­τι­κές του ρί­ζες, ρή­μα­ξαν την ψυ­χή του, τόν «μα­στού­ρω­σαν» με τις ε­ξαρ­τη­σιο­γό­νες ου­σί­ες, τόν νάρ­κω­σαν η­θι­κά, διέλυ­σαν την οι­κο­γέ­νεια του, τον έ­κα­ναν ά­πα­τρι. Κα­τέ­στρε­ψαν την οι­κο­νο­μί­α, ρήμα­ξαν την ύ­παι­θρο, αλ­λοί­ω­σαν τον πλη­θυ­σμό. Γκρέ­μι­σαν τα ο­ρά­μα­τά του και κά­λυ­ψαν με α­παί­σιο σύν­νε­φο κο­νιορ­τού τόν ου­ρα­νό πά­νω α­πό το κε­φά­λι του.
ε) Τον πέ­τα­ξαν στα κα­τα­γώ­για τής ε­ρη­μιάς, μα­ζί με τα τρω­κτι­κά τής κα­τα­στρο­φής. Τον έ­σπρω­ξαν α­πό το φως στο α­παί­σιο σκο­τά­δι, με την μυ­ρω­διά τού θα­νά­του να σα­πί­ζη τα πνευ­μό­νια του και να κα­τα­τρώ­γη την  ύ­παρ­ξή του.
στ) Τα δρο­σε­ρά πρό­σω­πα, που ή­ταν σαν το α­στέ­ρι τής αυ­γής, χλώ­μια­σαν και φό­ρε­σαν την  κα­τή­φεια. Τα μά­τια έ­χα­σαν την λα­μπρό­τη­τά τους και μέ­σα από το σκο­τει­νό πλέ­ον βλέμ­μα τους, προ­δί­δουν το πε­σμέ­νο η­θι­κό και την έλ­λειψη ε­μπι­στο­σύ­νης στον ί­διο μας τόν ε­αυ­τό.
Έ­τσι αυ­τός ο ξε­χω­ρι­στός Λα­ός έ­χα­σε:
α) Την χα­ρά του, η ο­ποί­α ή­ταν ζω­γρα­φι­σμέ­νη στα πρό­σω­πα και ε­χα­ρα­κτήρι­ζε ό­λες τις πτυ­χές της ζω­ής του.
β) Την ελ­πί­δα, η ο­ποί­α τού έ­δι­νε την δυ­να­τό­τη­τα να ερ­γά­ζε­ται, να παρά­γη, να δη­μιουρ­γή, να α­ξιο­ποι­ή τις δυ­να­τό­τη­τές του και τα τά­λα­ντα με τα ο­ποί­α τον έ­χει προι­κί­σει ο Δη­μιουρ­γός.
γ) Την αι­σιο­δο­ξί­α, με την ο­ποί­α έ­κα­νε ό­νει­ρα για το μέλ­λον, ξε­περ­νού­σε τις φουρ­τού­νες τής ζω­ής, έ­σπα­ε τα κύ­μα­τα και έ­βγαι­νε νι­κη­τής στην α­ντί­πε­ρα ό­χθη, α­τε­νί­ζο­ντας πλέ­ον α­νοι­κτούς τούς δρό­μους για την ε­πι­τυ­χί­α.
Ό­λοι φω­νά­ζουν: «Πρέ­πει να δώ­σου­με ό­ρα­μα στον Λα­ό». Σε συ­ζη­τή­σεις πού εί­χαμε αυ­τό το διά­στη­μα με πο­λι­τι­κούς, τούς ά­κου­σα να μου ε­πα­να­λαμ­βά­νουν κάτι πο­λύ γνω­στό πλέ­ον. «Ο Λα­ός έ­χα­σε το η­θι­κό του, πρέ­πει να τόν βο­η­θή­σου­με. Να το­νώ­σου­με τόν ψυ­χι­σμό του». Ναι, εί­πα, αυ­τό εί­ναι α­λή­θεια. Ό­λοι μας πρέ­πει να βο­η­θή­σω­με προς αυ­τήν την κα­τεύ­θυν­ση. Και αυ­τό κά­νο­με «με νύ­χια και με δό­ντια», ό­πως λέ­γει πο­λύ σο­φά ο ί­διος ο Λα­ός. Ερ­γα­στή­τε, πρό­σθε­σα, ό­σο εί­ναι α­κό­μα και­ρός ό­λοι σας, με το χέ­ρι στην καρ­διά, ό­χι για τις κα­ρέ­κλες, ό­χι για την δό­ξα, ό­χι για την ε­ξου­σί­α, αλ­λά για την δια­κο­νί­α. Α­γω­νι­στή­τε να σώ­σετε ό,τι α­πέ­μει­νε. Μι­λή­στε με την γλώσ­σα τής α­λή­θειας, η ο­ποί­α σώ­ζει, ό­σο σκληρή και πι­κρή και αν εί­ναι.
  Ό­μως φο­βά­μαι, ό­τι θα ι­σχύ­ση το, «ουκ αν λά­βοις πα­ρά τού μη έ­χο­ντος».
Οι λό­γοι τής Α­γί­ας Γρα­φής εί­ναι σκλη­ροί, ό­μως α­λη­θι­νοί και ε­πί­και­ροι.
«Μη πε­ποί­θα­τε επ’ άρ­χο­ντας ε­πί υ­ιούς αν­θρώ­πων, οίς ουκ έ­στι σω­τη­ρί­α» (Ψαλ­μ. 145).
Αυ­τόν τόν τό­πο δεν θα τον σώ­ση κα­νείς πο­λι­τι­κός και κα­νέ­να πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα. Αυ­τό τόν τό­πο θα τον σώ­ση ο Θε­ός. Αύ­ριο βρά­δυ θα πλη­ρο­φο­ρη­θού­με τα α­ποτε­λέ­σμα­τα των ε­κλο­γών. Δεν γνω­ρί­ζο­με, ποια θα εί­ναι αύ­ριο η κα­τά­στα­ση στην χώ­ρα μας, ή με­τά α­πό λί­γο και­ρό. Δυ­νά­με­θα ό­μως να ε­πα­να­λά­βω­με με παρ­ρη­σί­α, αι­σιο­δο­ξί­α και βε­βαιό­τη­τα α­να­γέν­νη­σης ου­σια­στι­κής, τόν Κυ­ρια­κό λό­γο.
«Μεί­να­τε εν ε­μοί...» (Μεί­να­τε ε­νω­μέ­νοι μα­ζί μου). «Μεί­να­τε εν εμοί, ί­να βό­τρυν φέ­ρη­τε, ε­γώ γαρ ει­μί της ζω­ής η ά­μπε­λος» ( Μεί­να­τε ε­νωμέ­νοι μα­ζί μου, για να φέ­ρε­τε οί­νον γλυ­κύν (καρ­πόν δη­λα­δή) διό­τι εί­μαι η άμπε­λος της ζω­ής). (Α­πό την Υ­μνο­λο­γί­α τής Με­γά­λης Ε­βδο­μά­δος)
Η έ­νω­ση μας με τόν Χρι­στό και την Εκ­κλη­σί­α Του εί­ναι η μό­νη ελπί­δα, η μό­νη ο­δός, εί­ναι η σω­τη­ρί­α μας. Οι κο­σμι­κοί άρ­χο­ντες ε­πρό­δω­σαν και πι­θα­νόν να προ­δώ­σουν και πά­λι τις ελ­πί­δες τού Λα­ού. Δια­χει­ρί­σθη­καν κα­κώς τις τύ­χες του, μη λαμ­βά­νο­ντας υπ’ ό­ψη τους τα ι­διαί­τε­ρα χα­ρα­κτη­ρι­στικά του, τις βα­θειές του α­να­ζη­τή­σεις, την πί­στη του, την πα­ρά­δο­σή του, την ι­στο­ρί­α του, τις α­νά­γκες του, το θέ­λη­μά του. Το ί­διο, ί­σως, κά­νουν και πά­λι.
* Ό­μως σ’ αυ­τή την χώ­ρα υ­πάρ­χει ευ­τυ­χώς κά­τι πού μέ­νει στα­θε­ρό, α­νέ­πα­φο με την φθο­ρά τού χρό­νου, ξέ­νο με την ό­ποια ε­γκα­τά­λειψη τού Λα­ού. Υ­πάρ­χει η ρί­ζα, πού δί­νει χυ­μούς για να μην ξε­ραθή το δέ­ντρο. Υ­πάρ­χει η πη­γή, που δεν στε­ρεύ­ει πο­τέ, αλ­λά αρ­δεύ­ει τόν τό­πο και δρο­σί­ζει τούς αν­θρώ­πους. Υ­πάρ­χει το φως, πού δια­σχί­ζει τα φοβε­ρά σκο­τά­δια. Υ­πάρ­χει το βάλ­σα­μο, πού θε­ρα­πεύ­ει τις πλη­γές. Υ­πάρ­χει η παρη­γο­ριά, πού σφογ­γί­ζει τα δά­κρυα και δί­δει νό­η­μα στην ζω­ή.
Θέ­λη­σαν να ξε­ρά­νουν την ρί­ζα, να στε­ρέ­ψουν την πη­γή, να σβή­σουν το φως, να σκο­τώ­σουν την πα­ρα­μυ­θί­α. Χρη­σι­μο­ποί­η­σαν, α­νέ­κα­θεν, ποι­κί­λα τεχνά­σμα­τα. Α­πό την συ­κο­φα­ντί­α μέ­χρι την ό­ποια άλ­λη α­πει­λή (Εί­μα­στε έ­τοι­μοι να α­ντι­με­τω­πί­σω­με πά­λι αν χρεια­σθή ό­μοιες ή χει­ρό­τε­ρες κα­τα­στά­σεις). Ποτέ ό­μως  δεν κα­τά­φε­ραν τί­πο­τε. Για­τί αυ­τή η ρί­ζα, εί­ναι πο­λύ βα­θειά και α­νίκη­τη. Η πη­γή εί­ναι α­στεί­ρευ­τη, ο ή­λιος λα­μπρός, η α­γά­πη με­γά­λη, η α­γκα­λιά α­τελεί­ω­τη και για τού­το η θε­ρα­πεί­α και η πα­ρη­γο­ριά δε­δο­μέ­νη.
Μι­λά­ω για ό,τι α­πέ­μει­νε όρ­θιο σ’ αυ­τό τόν τό­πο. Γι αυ­τό πού πο­τέ δεν θα λυ­γί­ση, για­τί δεν εί­ναι αν­θρώ­πι­νο, αλ­λά θε­ϊ­κό. Δεν εί­ναι ψεύ­τι­κο, αλ­λά αλη­θι­νό. Πο­τέ δεν α­πε­γο­ή­τευ­σε, αλ­λά α­ντί­θε­τα μέ τήν θυ­σια­στι­κή α­γά­πη ε­γο­ήτευ­σε. Πο­τέ δεν εί­πε ψέ­μα­τα, αλ­λά με την γλώσ­σα τής α­λή­θειας έ­σω­σε. Ποτέ δεν ε­γκα­τέ­λει­ψε, αλ­λά μά­ζε­ψε πά­ντο­τε τα κομ­μά­τια αυ­τού τού τό­που και τού Λα­ού και συ­ναρ­μο­λό­γη­σε τόν σκε­λε­τό του, στον ο­ποί­ο ε­νε­φύ­ση­σε πνο­ή ζω­ής.
Με­τέ­τρε­ψε το ρη­μα­διό σε πα­ρά­δει­σο, ξα­να­χτί­ζο­ντας ό,τι η α­σύ­νε­τη και σπάτα­λη δύ­να­μη τού κα­κού, έρ­ρι­ξε σε ε­ρεί­πια.
Εί­ναι η Εκ­κλη­σί­α. Ό­σο θα υ­πάρ­χη Εκ­κλη­σί­α, αυ­τός ο τό­πος δεν θα χαθή. Καί εφ’ ό­σον η Εκ­κλη­σί­α εί­ναι το α­να­στη­μέ­νο Σώ­μα τού νι­κη­τού τού θα­νά­του Κυ­ρί­ου η­μών Ι­η­σού Χρι­στού, αυ­τός ο τό­πος καί ο Λα­ός θα ζή­ση έ­ως τής συ­ντε­λεί­ας τού αιώ­νος.
Α­πό αύ­ριο αυ­τή την α­λή­θεια πρέ­πει να τήν συ­νει­δη­το­ποι­ή­σω­με α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο. Πρώ­τοι οι πο­λι­τι­κοί και η ό­ποια κυ­βέρ­νη­ση και αν προ­κύ­ψη. Και ύ­στε­ρα ό­λοι οι Έλ­λη­νες. 
Ό­ποιος και αν κυ­βερ­νή­ση αυ­τή την χώ­ρα α­πό αύ­ριο, αν δεν έ­χη υπ’ ό­ψη του ό­λα τα πα­ρα­πά­νω, πού εί­ναι δια­πι­στώ­σεις τού ί­διου τού Λα­ού, θα α­κού­ση στις πα­ρειές του το η­χη­ρό και ε­πώ­δυ­νο «ρά­πι­σμα» τής ι­στο­ρί­ας, η ο­ποί­α εί­ναι α­δέ­κα­στη και δι­δά­σκει μέ­σα α­πό πά­θη και λά­θη. Αν κά­νη το λά­θος και προ­δώ­ση την ρί­ζα, την δρο­σιά και την α­πα­ντο­χή αυ­τού τού Λα­ού, αν πα­ρα­θεω­ρή­ση την ι­στο­ρί­α του, τό­τε εί­μαι βέ­βαιος, ό­τι ο Λα­ός, ό­σο και αν πα­ρασυρ­θή σε πρό­σκαι­ρες κα­τα­στά­σεις, θα α­πο­δει­χθή ο σκλη­ρό­τα­τος τι­μω­ρός, για να ε­πι­τύ­χη την σω­τη­ρί­α του.

Α­γα­πη­τοί μου,
Έ­χε­τε ελ­πί­δα, έ­χε­τε πί­στη, βα­δί­σα­τε με αι­σιο­δο­ξί­α πα­ρά τις ό­ποιες δυσκο­λί­ες. Μη χά­νε­τε το θάρ­ρος σας. Η ψυ­χή έ­χει με­γά­λη δύ­να­μη και α­ντο­χή, γιατί έ­χει θεί­α την κα­τα­γω­γή. Αρ­κεί να εί­ναι ε­νω­μέ­νη με τόν Θε­ό. Αν εί­μα­στε ε­νωμέ­νοι με τόν Θε­ό, εί­μα­στε ε­νω­μέ­νοι και με­τα­ξύ μας. Αυ­τό έ­χο­με α­νά­γκη σή­μερα, πα­ρά πο­τέ. Ο λό­γος τού Θε­ού α­ντη­χεί στα αυ­τιά μας ως φω­νή υ­δά­των πολ­λών, ως δρό­σος Α­ερ­μών, ως αύ­ρα λε­πτή, ως ευ­λο­γί­α, «Μεί­να­τε εν ε­μοί...ε­γώ γαρ ει­μί τής ζω­ής η ά­μπε­λος». (Α­πό την Υ­μνο­λο­γί­α τής Με­γά­λης Ε­βδο­μά­δος)

πηγή:anastasiosk

Ο Ναός μας εξωτερικά

Κυριακή στην Ενορία - Αφιέρωμα στον Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου & Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών

ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ - Εξωτερικά πλάνα Ναού

Ο ΝΑΟΣ ΜΑΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ (παλαιότερο video)


Θείες Λειτουργίες εβδομάδος

Θείες Λειτουργίες εβδομάδος
Κυριακή 28/7

Λαμπρὰ Ἐγκαίνια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου στὴν περιοχὴ Κρύα Ἰτεῶν Πατρῶν

Λαμπρὰ Ἐγκαίνια τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου στὴν περιοχὴ Κρύα Ἰτεῶν Πατρῶν
Καντε κλικ στη φωτογραφία για να εμφανισθεί το θέμα

Ἐτελέσθησαν τὰ θυρανοίξια στὸν νεόδμητο Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου στὰ Κρύα Ἰτεῶν

Ἐτελέσθησαν τὰ θυρανοίξια στὸν νεόδμητο Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ὁσίου Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου στὰ Κρύα Ἰτεῶν
Καντε κλικ στη φωτογραφία για να εμφανισθεί το θέμα

συνταγή για Πρόσφορο

συνταγή για Πρόσφορο
Καντε κλικ στο πρόσφορο και διαβάστε

Πώς θα βρείτε το Ναό μας

Πώς θα βρείτε το Ναό μας

Ασματική Ακολουθία Οσίου Πατρός Αντωνίου του Μεγάλου

Ασματική Ακολουθία Οσίου Πατρός Αντωνίου του Μεγάλου
Καντε κλικ στην εικόνα για να την κατεβάσετε

Ασματική Ακολουθία Αγίου Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους

Ασματική Ακολουθία Αγίου Ιερομάρτυρος Χαραλάμπους
Καντε κλικ στην εικόνα για να την κατεβάσετε

Blogger Template created with Artisteer by .