Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Το παιδί μου ιερέας;

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Το παιδί μου ιερέας;

00:54 | Ανώνυμος |

Πιστέψτε με, δεν είναι ανέκδοτο. Συνέβη σ' ένα πολύ γνωστό μου ζευγάρι, ένα πιστό ζευγάρι. Γέννησε η γυναίκα το πρώτο τους παιδί κι ο σύζυγος την έκτη μέρα, όπως γίνεται πάντα σ' ένα φυσιολογικό τοκετό, παρέλαβε από την κλινική μάνα και βρέφος. Πριν πάνε σπίτι τους, πέρασαν από ένα εξωκκλήσι πού ταχτικά τους φιλοξενούσε το δύσκολο καιρό της εγκυμοσύνης.

Η γυναίκα με το βρέφος έμεινε εκεί έξω στο σκαλάκι, ο άντρας αφού άναψε τρία κεράκια για την τριμελή πια οικογένεια επέστρεψε κοντά τους. Και φωναχτά κι από καρδιάς ευχαρίστησε το Θεό γιατί τελείωσε η περιπέτεια της γέννας, γιατί μάνα και παιδί ήταν γεροί, γιατί αξιώθηκαν να γίνουν γονείς, μετά ζήτησε τη συνέχεια της ευλογίας Του πάνω στην οικογένεια. Και κατέληξε:

«Δεν θέλουμε παρά να φωτίζεις αυτόν τον καινούριο πολίτη του ουρανού. Να γίνει δικό σου παιδί μόνο αυτό. Εσένα να ακολουθεί κι ας γίνει ότι θέλει. Ακόμα και... παπάς».

Είμαι μάνα πολλών παιδιών και άκουσα, σαν κάθε μάνα, πολλά όνειρα. Και γονιών και παππούδων και γιαγιάδων όνειρα, όπως θ' άκουσες και συ. Από πολύ νωρίς κάποιος απ' αυτούς λέει με λαχτάρα «Έχει αγάπη στα βιβλία. Θα προκόψει στα γράμματα. Έχει σπουδαίο λέγειν και πειθώ. Δικηγόρος θα γίνει».

«Καλά, δε βλέπεις δεξιοτεχνία; Μηχανικός θα γίνει, να μου το θυμηθείτε».
Τόσο χρονών γυναίκα που' γινα δεν άκουσα κάποιον να πει: «Αυτό το παιδί έχει εξυπνάδα, κρίση, εντιμότητα έχει πολλά χαρίσματα. Θα γίνει παπάς».

Όχι, κάτι τέτοιο δεν το χω ακούσει.

Έχω δει πρόσωπα να τα αυλακώνει η έγνοια για το αν το παιδί τους έχει ένα ιδιαίτερο ταλέντο. Δε μου 'χει τύχει όμως να δω αυτή την έγνοια για το αν δόθηκε από Θεού η σφραγίδα.

Δωρεά πού θα δείξει στο γονιό πώς το παιδί του είναι ο κλητός, ο εκλεκτός, αυτός πού κάποτε θα κρατήσει το άγιο Δισκοπότηρο στα χέρια του. Όχι, κάτι τέτοιο για το παιδί τους για το μέλλον του. Το κάνουν
να αγαπήσει το επάγγελμα πού οι ίδιοι προτιμούν, με συζητήσεις, με προβολή επιτυχημένων ανθρώπων. Αυτό όμως δεν το' χω ακούσει. Κι οι πιο «δημοκρατικοί» γονείς, πού δεν επεμβαίνουν
στον επαγγελματικό προσανατολισμό των παιδιών τους, κρυφά ποθούν να γίνει γιατρός, δικηγόρος, αρχιτέκτονας το παιδί τους.

Έντεχνα και υπογείως το ετοιμάζουν να διαλέξει με παράθεση των θετικών σημείων πού έχει ένα τέτοιο επάγγελμα. Και θετικά σημεία είναι η κοινωνική προβολή και οι υψηλές αποδοχές.
Κι αυτά, αλίμονο, ένας παπάς, δεν τα έχει.

Άλλα και οι πιστοί γονείς, πού θέλουν να συνυπάρχει το επάγγελμα με την προσφορά, πού βαπτίζουν το επάγγελμα «εργασία στην υπηρεσία του ανθρώπου» ή το ονοματίζουν «λειτούργημα» κι αυτοί ακόμα δε θέλουν να γίνει παπάς το παιδί τους. Άκουγα μια μάνα πιστή να λέει: «Γίνε γιατρός, θα κάνεις καλό το σώμα του αρρώστου και ταυτόχρονα θα του γιατρεύεις την ψυχή του. Μαζί με την ένεση και τα φάρμακα θα του δίνεις Χριστό».

Ναι, να προσφέρει το παιδί μας, αλλά σαν επιστήμονας όχι σαν Ιερέας.

Βέβαια, δεν αναφέρομαι στα βιβλία ή στους σταθμούς πού ασχολούνται με τον επαγγελματικό προσανατολισμό και πού αγνοούν τον ιερατικό κλάδο. Έχει η παιδεία μας μια υλιστική στάση για τη ζωή.
Η κοινωνία μας εκτιμάει την κατάθεση στην Τράπεζα, την ιδιόκτητη κατοικία, σέβεται τις πολλές σπουδές και δε μπορεί να συλλάβει το τι προσφέρει ο παπάς. Καλά η κοινωνία μας. Άλλα εμείς;
Εμείς, αν θέλουμε να μιλήσουμε καθαρά, και τις σπουδές στη θεολογική Σχολή απλώς τις ανεχόμαστε για τα παιδιά μας. Γνωστής μου οικογένειας ο γιος είπε πώς θα πάει στη Θεολογική. Και κάποια φίλη, πιστή φίλη, παρηγόρησε τη μάνα:
«Μη στενοχωριέσαι. Πολλοί στα παιδικά μας είπαμε πράγματα πού δεν τα ακολουθήσαμε ποτέ».

Κι άλλη περίπτωση πιστής μάνας:
«Με τέτοιο μυαλό θα δώσεις, παιδί μου, Θεολογία; Την Ιατρική και το Πολυτεχνείο έχεις στην τσέπη σου».

«Γεννηθήτω το θέλημα Σου», λέμε κάθε μέρα. Ναι, να γίνει το θέλημα του Κυρίου, αρκεί βεβαίως το θέλημα Του να ναι απόλυτα συνταιριασμένο με το δικό μας. Και εμείς θέλουμε να γίνει το παιδί μας ότιδήποτε εκτός από ιερέας.

Κι έτσι με αυτή τη δικιά μας υποτίμηση απομακρύνονται δικαίως τα παιδιά μας από το να γίνονται υπηρέτες του Θυσιαστηρίου. Μ' αυτό τον τρόπο έχουμε περιπτώσεις πού γίνεται ιερέας κάποιος πού «έτσι το φερε η ευχή ή η κατάρα» ή άτομα δεύτερης, ας πούμε, διαλογής.

Οι μανάδες πολλές φορές τη μέρα προσευχόμαστε για τα παιδιά μας. Είναι μια συγκινητική προσευχή πού αρχίζει από τότε πού νιώθουμε το πρώτο σκίρτημα του. Και όπως μεγαλώνει εκείνο και μεγαλώνουν και οι δυσκολίες μας, τόσο και πιο θερμές γίνονται οι προσευχές μας για φωτισμό.

Σκέπτομαι πώς ίσως στις προσευχές μας αυτές, λείπει το αίτημα για να κληθεί το παιδί μας να υπηρετήσει στο Θυσιαστήριο. Να ευλογηθεί αυτό το παιδί, για να κάνει εκείνο πού κανείς άλλος δε μπορεί να πετύχει: τη μετουσίωση του ψωμιού και του κρασιού σε Σώμα και Αίμα του Κυρίου μας.

Και λείπει το όνειρο της αγιασμένης ώρας πού προχωρώντας προς την Ωραία Πύλη, απ' τα χέρια του δικού μας παιδιού θα πάρουμε το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας.

Σκέφτομαι κείνη την ευλογημένη μάνα πού όταν κάποτε θα ψελλίσει το «ιδού εγώ και τα παιδιά μου...», κάποιο απ' αυτά τα παιδιά της θα' ναι εκείνο πού από τη γη ακόμα θα φορούσε το αγγελικό ένδυμα.