Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Ο Μυροβλύτης και θαυματουργός Άγιος Δημήτριος

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2015

Ο Μυροβλύτης και θαυματουργός Άγιος Δημήτριος

00:02 | Ανώνυμος |

1. Ένα από τα πολλά θαύματα του μεγαλομάρτυρος αγίου Δημητρίου είναι το γεγονός ότι ήταν στρατηγός της Θεσσαλονίκης, όχι μόνον κατά τη διάρκεια της ζωής του, αλλά και μετά από την κοίμησή του. Πολλοί άνθρωποι αισθάνθηκαν – και μέχρι σήμερα αισθάνονται! – την παρουσία του στη Θεσσαλονίκη, ιδίως σε καιρούς μεγάλων δοκιμασιών και συμφορών. Ο άγιος προστατεύει εμφανώς την πόλη, αποσοβεί καταστροφές, απωθεί επίδοξους εισβολείς και συντρέχει όλους, όσοι επικαλούνται το όνομά του.

Ιδού ένα θαυμάσιο παράδειγμα της ασυνήθιστης παρέμβασής του σε ανθρώπους εν ανάγκαις: Κάποτε επιτέθηκαν στην πόλη οι βάρβαροι, αλλά δεν κατάφεραν να την εκπορθήσουν. Εξοργισμένοι τότε ξεχύθηκαν και λεηλάτησαν τους οικισμούς της υπαίθρου και, μεταξύ άλλων, συνέλαβαν αιχμάλωτες δύο όμορφες κόρες τις οποίες προσέφεραν ως λάφυρο στον αρχηγό τους.

Οι κοπέλες αυτές έτυχε να γνωρίζουν καλά την τέχνη του κεντήματος. Βλέποντας ο αρχηγός τα κεντήματά τους, είπε: «Μαθαίνω ότι υπάρχει ένας μεγάλος θεός στην περιοχή σας, ο Δημήτριος· λένε ότι κάνει μεγάλα θαύματα. Να κεντήσετε σ’ αυτό το ύφασμα το πρόσωπό του!». Οι κοπέλες του είπαν ότι ο άγιος Δημήτριος δεν είναι Θεός, άλλα ο υπηρέτης του Θεού και υπερασπιστής των χριστιανών. Στην αρχή αρνήθηκαν να κεντήσουν το πρόσωπο του αγίου· όταν όμως ο αρχηγός τις απείλησε με θάνατο, εκτέλεσαν τη διαταγή του, ολοκληρώνοντας μάλιστα το χειροτέχνημά τους την ημέρα μνήμης του αγίου Δημητρίου.

Την παραμονή της εορτής κοίταξαν το κέντημα οδυρόμενες. Έκλαιγαν, επειδή έπρεπε να περάσουν αυτή τη μεγάλη ημέρα σκλαβωμένες κι επειδή ήταν αναγκασμένες να παραδώσουν την κεντημένη εικόνα του αγαπημένου τους αγίου σ’ έναν ασεβή βάρβαρο. Προσεύχονταν θερμά στον άγιο Δημήτριο να τις συγχωρήσει.

Τότε εμφανίστηκε σ’ αυτές, έφιππος, ο ίδιος ο άγιος με το άλογό του και τις πήρε μαζί του, όπως άλλοτε ένας άγγελος ήρθε και άρπαξε τον προφήτη Αββακούμ. Τις έφερε στη Θεσσαλονίκη και τις έβαλε μέσα στην εκκλησία του. Εκείνη τη στιγμή τελείτο μια μεγαλοπρεπέστατη ολονύκτια αγρυπνία και πλήθη Θεσσαλονικέων είχαν συρρεύσει εκεί.

Όταν έμαθαν για τη θαυματουργική διάσωση των πιστών κοριτσιών, όλοι σύσσωμοι δόξαζαν και ανυμνούσαν τον Θεό και τον άγιο Δημήτριο, τον ένδοξο στρατηγό και υπηρέτη του Υψίστου.

2.Το γεγονός ότι οι άγιοι του Θεού ζουν περιβεβλημένοι δόξα μεγάλη και κλέος εν τοις ουρανοίς, το γνωρίζουν οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, όχι απλώς με τη λογική τους, αλλά με την αληθινή βοήθεια των αγίων και τις επισκέψεις τους σε ανθρώπους. Πράγματι, οι άγιοι εμφανίζονται κατά περιόδους ώστε οι άνθρωποι να τους δουν και να τους ακούσουν κατά καιρούς, μόνον για να τους δουν ή να τους ακούσουν άλλοτε πάλι, χωρίς να γίνονται ορατοί ούτε ακουστοί, επηρεάζουν τις σκέψεις μας, τις διαθέσεις και τις ενέργειες μας.

Ανάμεσα στα πολλά θαύματα του αγίου Δημητρίου αναφέρεται και το εξής: κάποιος νέος άνδρας ονόματι Ονησιφόρος είχε διοριστεί νεωκόρος στην εκκλησία του αγίου Δημητρίου, στη Θεσσαλονίκη.

Βασικό του καθήκον ήταν να φροντίζει για τα κεριά και τις λαμπάδες. Αυτός όμως άρχισε να κλέβει κεριά, να τα παίρνει στο σπίτι του και υστέρα να τα μεταπωλεί. Του εμφανίστηκε ο ίδιος ο άγιος Δημήτριος και του μίλησε: «Αδελφέ Ονησιφόρε, δεν είναι ευάρεστη σ’ εμένα η ενέργειά σου να κλέβεις τα κεριά. Με αυτή τήν πράξη βλάπτεις άλλους και κυρίως τον εαυτό σου. Σταμάτησέ την και μετανόησε!».

Ο Ονησιφόρος φοβήθηκε, ντράπηκε και πράγματι, για κάποιο διάστημα, σταμάτησε να κλέβει κεριά. Ύστερα όμως από λίγο ξεχάστηκε και ξανάρχισε να κλέβει. Κάποιο πρωί ήρθε ένας επιφανής άνδρας και έφερε μερικά μεγάλα κεριά στον τάφο του αγίου Δημητρίου, τα άναψε, προσευχήθηκε και μετά έφυγε.

Ο Ονησιφόρος πλησίασε στα κεριά και άπλωσε το χέρι του με πρόθεση να τα πάρει· εκείνη ακριβώς τη στιγμή ακούστηκε μια φωνή βροντερή, σαν κεραυνός: «Κάνεις τα ίδια πάλι:». Σαν κεραυνόπληκτος ο Ονησιφόρος σωριάστηκε καταγής κι έμεινε αναίσθητος. Αργότερα ήλθε στην εκκλησία ένας προσκυνητής και τον βρήκε έτσι: τον σήκωσε απ’ το δάπεδο και αφού ξαναβρήκε τις αισθήσεις του σιγά-σιγά, ο νεωκόρος διηγήθηκε όλα όσα του είχαν συμβεί. Οι πάντες έμειναν κατάπληκτοι και δόξασαν τον Θεό!

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Ο Πρόλογος της Αχρίδος»-Οκτώβριος, εκδ. Άθως»

πηγή:askitikon.eu