Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Εις την Μνήμην των Αγίων Γερασίμου και Αρτεμίου

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2015

Εις την Μνήμην των Αγίων Γερασίμου και Αρτεμίου

00:03 | |

PDF

Μητροπολίτου πρώην Πατρών Νικοδήμου

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΣ ΖΥΓΟΣ

«Άρατε τον ζυγόν μου εφ’ υμάς…. και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών».

(Ματθ, ια 29, 30)

Και μόνον το άκουσμα της λέξεως ζ υ γ ό ς ασφαλώς μας φέρει ενώπιον της ιδέας πράγματος κοπιώδους. Εν τούτοις ο Κύριος προτρέπει τους χριστιανούς να σηκώσουν τον ιδικόν του ζυγόν, και υπόσχεται α ν ά π α υ σ ι ν. Ας μη φανή παράδοξον το πράγμα, διότι ομολογουμένος ο ζυγός του Κυρίου είναι «χ ρ η σ τ ό ς κ α ι τ ο φ ο ρ τ ί ο ν τ ο υ ε λ α φ ρ ο ν ε σ τ ί ν». Ακριβώς δε ο σημερινός εορτασμός της μνήμης των Αγίων Γερασίμου και Αρτεμίου μας παρουσιάζει την ευκαιρίαν της κατανοήσεως αυτής, διότι προβάλλονται υπο της Εκκλησίας εις εορτασμόν προσωπικότητες αι οποίαι πράγματι εσήκωσαν τον ζυγόν του Κυρίου και εύρον την ανάπαυσιν και την μακαριότητα. Ο Άγιος Γεράσιμος υπέβαλε τον εαυτόν του εις τον ζυγόν της ασκητικής ζωής, και ο Άγιος Αρτέμιος εκλήθη να σηκώσει τον ζυγόν του μαρτυρίου. Αμφότεροι επροθυμοποιήθησαν να αποδεχθούν την θείαν κλήσιν των. Και έλαβον τον στέφανον της αγιότητος και την δόξαν και την μακαριότητα της βασιλείας των ουρανών. Αλλ’ είναι ενδιαφέρον να πληροφορηθώμεν ότι και της παρούσης ζωής η χαρά και η ειρήνη και ευτυχία εξυπηρετείται και προάγεται δια της της χριστιανικής ζωής. Δια τούτο, εμπνεόμενοι εκ του παραδείγματος της αγιότητος του εορταζομένου Οσίου και του συνεορταζομένου Μεγαλομάρτυρος, ας ίδωμεν τι σημαίνει δια την ιδικήν ζωήν το μήνυμα του Κυρίου: «Ά ρ α τ ε τ ο ν ζ υ γ ό ν μ ο υ ε φ’ υ μ ά ς…. κ α ι ε υ ρ ή σ ε τ α ι α ν ά π α υ σ ι ν τ α ι ς ψ υ χ α ί ς υ μ ώ ν».

Είναι γνωστόν ότι πολύς κόσμος, ενώπιον της θρησκευτικότητος και ενώπιον των ηθικών υποχρεώσεων, τας οποίας η θρησκευτικότης συνεπάγεται, καταλαμβάνεται από ένα δισταγμόν, ανησυχεί μήπως με την θρησκευτικότητα και την ζωήν της πίστεως δεσμεύεται με υποχρεώσεις δυσβαστάκτους, μήπως εις την ζωήν έχη πλέον να σηκώνη συνεχώς «φ ο ρ τ ί α β α ρ έ α κ α ι δ υ σ β ά σ τ α κ τ α», και μήπως ζή συνεχώς μέσα εις τα πλαίσια ωρισμένων υποχρεώσεων και μόνον, εις τρόπον ώστε η ζωή να γίνεται καταθλιπτική και κουραστική. Αλλά, ακριβώς, εναντίον αυτής της νοοτροπίας είναι η διαβεβαίωσις του Κυρίου ότι, με το να δεχθή ο άνθρωπος την ζωήν της πίστεως και της ηθικής της χριστιανικής, θα ευρεθή εις μίαν κατάστασιν ξεκουράσματος και αναπαύσεως. Κυρίως η κατανόησις του ζητήματος αυτού δεν είναι τόσον ζήτημα θεωρητικόν, όσο είναι ζήτημα πείρας και δοκιμής. Από απόψεως θεωρητικής, δια τους χριστιανούς, πρέπει να αρκεί η διαβεβαίωσις του Κυρίου, ο Οποίος εις τους ακολουθούντας τον χριστιανικόν τρόπον ζωής υπόσχεται ανάπαυσιν και χαράν. Και έχει το κύρος και την αυθεντίαν η διαβεβαίωσις αυτή, και εις τας καρδίας τας χριστιανικάς βαρύνει περισσότερον από οιονδήποτε άλλο επιχείρημα, εφ’ όσον προϋποτίθεται η πίστις εις τους λόγους του Κυρίου, ο Οποίος είναι «η α λ ή θ ε ι α κ α ι η ζ ω ή». Εν τούτοις υπάρχει η δυνατότης να έχη ο χριστιανός την απόδειξιν του πράγματος κατά τον μάλλον σύγχρονον και πειστικώτερον τρόπον. Διότι ζώμεν εις μίαν εποχήν, κατά την οποίαν αι αποδείξεις θέλομεν να είναι πειραματικαί, διά να μας επιβάλλωνται εις βαθμόν βεβαιότητος. Και ακριβώς υπάρχει ο τρόπος αυτής της αποδείξεως, της πειραματικής μάλιστα αποδείξεως, εφ’ όσον ο χριστιανός θα θελήση μα πειραματισθή εν προκειμένω και να δοκιμάση. «Γ ε υ σ α σ θ ε κ α ι ί δ ε τ ε», είπε παλαιά η Γραφή. «’Ε ρ χ ο υ κ α ι ί δ ε», επανέλαβε η Καινή Διαθήκη. Και, επομένως, δεν μένει, παρα να γεύεται συνεχώς ο άνθρωπος την γλυκύτητα της χριστιανικής ζωής και να πείθεται εκ των πραγμάτων ότι δεν υπάρχει άλλος ευτυχέστερος τρόπος ζωής. Και αυτά τα βάσανα τα αναπόφευκτα εις την ανθρωπίνην ζωήν, και αυταί αι θλίψεις που είναι ανθρώπινον όλοι να τας δοκιμάσωμεν, ελαφρύνονται και γλυκαίνονται, όταν υπάρχει το υπόβαθρον το χριστιανικόν. Διότι η πίστης είναι ένας παράγων ανακουφιστικός που τονώνει το φρόνημα.

Δια τούτο ακριβώς ο Κύριος δεν είπεν απλώς «κ α ι ε υ ρ ή σ ε τ ε α ν ά π α υ σ ι ν», αλλά είπε χαρακτηριστικώς «και ευρήσετε ανάπαυσιν τ α ι ς ψ υ χ α ί ς υ μ ώ ν». Απέβλεψε δλδ. εις τον πνευματικόν παράγοντα και υπεσχέθη ότι αυτόν τον πνευματικόν παράγοντα τον τονώνει Εκείνος και τον καλλιεργεί και τον ενισχύει η ιδική του γραμμή. Και είναι σπουδαίον δια τον άνθρωπον να διαθέτη εις την ζωήν αυτό το πνευματικόν κεφάλαιον, εφ’ όσον αι θλίψεις είναι οπωσδήποτε μέσα εις την αλληλουχίαν της ανθρωπίνης ζωής, και εφ’ όσον το φυσικόν κακόν είναι ο κλοιός που μας περισφίγγει, και οπωσδήποτε υπο μίαν μορφήν, είτε υπό πολλάς μορφάς, θα το δοκιμάσωμεν. Χρειάζεται ένα αντίδοτον. Χρειάζεται ένα αντίβαρον, το οποίον να εξουδετερώσει την πίεσιν του φυσικού κακού και να ελαφρύνη το φορτίον μας. Και ακριβώς ο Κύριος διδάσκει και η πείρα πιστοποιεί, ότι το πνευματικόν στοιχείον είναι σημαντικός παράγων ανακουφίσεως και τονώσεως εις τον άνθρωπον, και μάλιστα τον πονεμένον. Όσον και εάν εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται τόσον νοητόν, πώς είναι δυνατόν πράγματα που πιέζουν υλικώς, που μας κάνουν να πονούμεν αισθητώς, να ελαφρύνωνται και να ανακουφίζωνται δια του πνευματικού παράγοντος, είναι ήδη και εκ της πείρας αλλά και εκ της επιστήμης σήμερον βεβαιωμένον ότι η ψυχική διάθεσις και το ψυχικόν κλίμα επηρεάζει αποφασιστικώς την όλην ζωήν μας. Κακή ψυχική κατάστασις και αμαρτωλά πράγματα βαρύνονται την συνείδησιν επιδρούν δυσμενός και εις την υγείαν και εις την εν γένει ευεξίαν και την ευτυχίαν του ανθρώπου. Αντιθέτως δε η ειρήνη της συνειδήσεως, η ψυχική γαλήνη, η ηθική καθαρώτης του βίου και το ανεπίληπτον των πράξεών μας δημιουργούν τας αρίστας προϋποθέσεις και συμβάλλουν πάρα πολύ εις την χαράν και την ευτυχίαν μας.

Ιδού λοιπόν διατί είναι ευεργετικώτατον και σωτήριον το μήνυμα του Κυρίου «ά ρ α τ ε τον ζ υ γ ό ν μου ε φ’ υ μ ά ς… κ α ι ε υ ρ ή σ ε τ ε α ν ά π α υ σ ι ν τ α ι ς ψ υ χ α ί ς υ μ ω ν». Αγαπητοί! Από ημάς δεν ζητείται παρα του Κυρίου ούτε ασκητικούς αγώνας του Αγίου Γερασίμου να αναλάβωμεν, ούτε τους μαρτυρικούς άθλους του Αγίου Αρτεμίου να επιτελέσωμεν. Από ημάς ζητεί ο Κύριος άλλην άσκησιν και άλλο είδους μαρτυρίου (μαρτυρίας μάλλον). Μας ζητεί να μη αμελώμεν και να μην παραλείπωμεν την άσκησιν εις την αρετήν και τον αγώνα προς καταπολέμησιν και υπερνίκησιν πάσης αμαρτίας και αδυναμίας μας. Θέλει δε να μαρτυρή η όλη ζωή μας ότι απεδέχθημεν των σωτήριον ζυγόν Του και τον ευεργετικόν και ανασχετικόν φραγμόν του Νόμου Του. Συμφέρον και καθήκον έχομεν, μιμούμενοι (εν σμικρώ και κατά την αναλογίαν των περιστάσεων του Βίου) τους εορταζομένους σήμερον Αγίους, να ανταποκριθώμεν εξ όλης της ψυχής και της καρδίας υμών εις το προσκλητήριον του Κυρίου «ά ρ α τ ε τον ζ υ γ ό ν μου ε φ’ υ μ ά ς… κ α ι ε υ ρ ή σ ε τ ε α ν ά π α υ σ ι ν τ α ι ς ψ υ χ α ί ς υ μ ω ν». Αμήν.

Εόρτια Μηνύματα – Κηρύγματα επι ταις εορταίς, Αρχιμανδρίτου Νικοδήμου Βαλληνδρά, Αθήνα 1964

Επιμέλεια Χρήστος Κονταξής Ιεροσπουδαστής

πηγή:evaggelismostheotokou.gr