Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΙΑΖΟΜΕΝΟΥ ΝΕΟΥ

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΙΑΖΟΜΕΝΟΥ ΝΕΟΥ

20:06 | Ανώνυμος |

PDF

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 22 ΜΑΡΤΙΟΥ 2015

Ἰωάννου τῆς «Κλίμακος»: Μάρκ. θ΄ 17-31

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, γονυπετῶν αὐτῷ καὶ λέγων· διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον. καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ρήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν. καὶ ἰδὼν αὐτὸν εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς ἐκυλίετο ἀφρίζων. καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν. καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ᾿ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι. καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων ἔλεγε· πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ. ἰδὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐπισυντρέχει ὄχλος, ἐπετίμησε τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ λέγων αὐτῷ· τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν. καὶ κρᾶξαν καὶ πολλὰ σπαράξαν αὐτὸν ἐξῆλθε, καὶ ἐγένετο ὡσεὶ νεκρός, ὥστε πολλοὺς λέγειν ὅτι ἀπέθανεν. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς κρατήσας αὐτὸν τῆς χειρὸς ἤγειρεν αὐτόν, καὶ ἀνέστη. Καὶ εἰσελθόντα αὐτὸν εἰς οἶκον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπηρώτων αὐτὸν κατ᾿ ἰδίαν, ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό. καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. Καὶ ἐκεῖθεν ἐξελθόντες παρεπορεύοντο διὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οὐκ ἤθελεν ἵνα τις γνῷ· ἐδίδασκε γὰρ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΛΗΝΙΑΖΟΜΕΝΟΥ ΝΕΟΥ

1. Ἡ μακροθυμία τοῦ Κυρίου

Ὅταν ὁ Κύριος Ἰησοῦς, μετὰ τὴ Μεταμόρφωσή Του, κατέβηκε ἀπὸ τὸ ὄρος Θαβώρ, ἔτρεξαν πολλοὶ νὰ Τὸν συναντήσουν. Τὸν πλησίασε τότε κι ἕνας πονεμένος πατέρας καὶ Τοῦ εἶπε: Διδάσκαλε, Σοῦ ἔφερα τὸν γιό μου, ποὺ ἔχει καταληφθεῖ ἀπὸ πονηρὸ πνεῦμα καὶ τὸν ἔχει ἀφήσει ἄλαλο.
Μάλιστα ὅταν τὸν κυριεύει, τὸν ρίχνει κάτω, τὸν κάνει νὰ βγάζει ἀφροὺς ἀπὸ τὸ στόμα καὶ νὰ τρίζει τὰ δόντια του, καὶ τὸν ἀφήνει ἀναίσθητο! Εἶπα πρὶν στοὺς μαθητές Σου νὰ βγάλουν τὸ δαιμόνιο αὐτό, ἀλλὰ δὲν μπόρεσαν.
Γυρίζει τότε ὁ Κύριος καὶ μὲ τόνο ἐπιτιμητικὸ λέγει: «ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»· ὦ ἄνθρωποι, εἴδατε τόσα θαύματα καὶ παραμένετε ἄπιστοι! Ἕως πότε θὰ εἶμαι μαζί σας; Ἕως πότε θὰ σᾶς ἀνέχομαι;... Φέρτε μου ἐδῶ τὸ παιδί.
Μεγάλη ἀναστάτωση εἶχε προκαλέσει ἡ ἀδυναμία τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου νὰ θεραπεύσουν τὸ παιδί. Ὁ πατέρας ἦταν ἀνήσυχος. Ὁ κόσμος σὲ ἀπορία. Οἱ Γραμματεῖς, ποὺ δὲν ἔχαναν εὐκαιρία νὰ κατηγορήσουν τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς μαθητὲς Του, φαίνεται ὅτι βρῆκαν εὐκαιρία νὰ πετάξουν λόγους πικροὺς καὶ βλάσφημους. Κι ὁ Κύριος Ἰησοῦς, ποὺ εἶδε ὅλη αὐτὴ τὴν ταραχή, δὲν μποροῦσε παρὰ νὰ ἐκφράσει τὴ θλίψη του μπροστὰ στὴν ἀπιστία ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων.
Ἀλλὰ ἂν ὁ Κύριος μίλησε μὲ αὐστηρότητα στοὺς ἀνθρώπους τῆς γενιᾶς Του ποὺ ἔμεναν ἄπιστοι παρὰ τὰ θαύματα ποὺ εἶχαν δεῖ, τί θὰ ἔλεγε στὴ δική μας γενιά; Ἄραγε τί πίστη θὰ ζητοῦσε ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς χριστιανούς, ποὺ ἔχουμε γνωρίσει τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου καὶ ζοῦμε μέσα στὴν Ἐκκλησία μὲ τὴ χάρη τῶν ἁγίων Μυστηρίων καὶ τὴν ἐμπειρία ἀναρίθμητων θαυμάτων;... Ὅταν ἀπολαμβάνουμε τόσες δωρεὲς τοῦ Θεοῦ, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ λυγίζουμε στὴν πρώτη δυσκολία καὶ νὰ ἀπελπιζόμαστε;...
Κι ὅμως, παρὰ τὴν ἀδυναμία καὶ τὴν ὀλιγοπιστία μας ὁ Κύριος μακροθυμεῖ. Μᾶς ἀνέχεται καὶ περιμένει τὴ μετάνοιά μας, ἐνῶ Ἐκεῖνος συνεχίζει νὰ στέλνει πλούσιες τὶς χάριτες καὶ τὶς εὐλογίες Του. Ὅπως φάνηκε καὶ στὴ συνέχεια τῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ὅταν ζήτησε νὰ Τοῦ φέρουν τὸ παιδὶ γιὰ νὰ τὸ θεραπεύσει.

2. Προσευχὴ καὶ νηστεία

Ὁδήγησαν λοιπὸν μπροστά Του τὸν ταλαίπωρο νέο. Τότε τὸ πονηρὸ πνεῦμα ἄρχισε νὰ ταράζει μὲ φοβεροὺς σπασμοὺς τὸ νέο, ὁ ὁποῖος ἔπεσε καὶ κυλιόταν στὴ γῆ βγάζοντας ἀφροὺς.
–Ἀπὸ πότε συμβαίνει αὐτό;... ρώτησε ὁ Κύριος. «Παιδιόθεν», ἀπάντησε ὁ πατέρας καὶ συνέχισε: Πολλὲς φορὲς μάλιστα τὸν ἔριξε στὴ φωτιὰ καὶ στὸ νερό! Ἂν λοιπὸν μπορεῖς νὰ κάνεις κάτι, λυπήσου μας καὶ βοήθησέ μας...
–Ἐὰν ἐσὺ μπορεῖς νὰ πιστέψεις, ὅλα εἶναι δυνατὰ σ’ ἐκεῖνον ποὺ πιστεύει, ἀποκρίθηκε ὁ Κύριος.
Κλαίγοντας τότε ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ, φώναξε δυνατά: «πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ», πιστεύω ὅτι ἔχεις τὴ δύναμη νὰ μὲ βοηθήσεις. Βοήθησέ με ν’ ἀπαλλαγῶ ἀπὸ τὴν ὀλιγοπιστία μου.
Τότε ὁ Κύριος πρόσταξε αὐστηρὰ τὸ δαιμονικὸ πνεῦμα: Πνεῦμα ἄλαλο καὶ κουφό, Ἐγὼ σὲ διατάζω, βγὲς ἀπ’ αὐτὸν καὶ μὴν ξαναμπεῖς ποτὲ πιὰ μέσα του!
Καὶ τὸ πονηρὸ δαιμόνιο, ἀφοῦ κραύγασε δυνατὰ καὶ συντάραξε τὸ παιδί, βγῆκε. Ὁ νέος ἔγινε σὰν νεκρὸς· πολλοὶ νόμιζαν ὅτι πέθανε. Ὁ Χριστὸς ὅμως τὸν ἔπιασε ἀπ’ τὸ χέρι καὶ τὸν σήκωσε ὄρθιο.
Ὅταν, λίγο ἀργότερα, ὁ Κύριος μπῆκε σὲ κάποιο σπίτι, Τὸν πλησίασαν ἰδιαιτέρως οἱ μαθητές Του καὶ Τὸν ρώτησαν: Γιατί ἐμεῖς δὲν μπορέσαμε νὰ βγάλουμε τὸ πονηρὸ πνεῦμα; Κι Ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε: «τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ»· αὐτὸ τὸ εἶδος τοῦ δαιμονίου δὲν βγαίνει μὲ τίποτε ἄλλο παρὰ μὲ προσευχὴ ποὺ συνοδεύεται ἀπὸ νηστεία.
Ἔπειτα ἔφυγαν ἀπὸ ἐκεῖ, καὶ διέσχισαν τὴ Γαλιλαία ἀπὸ τὴ δυτικὴ ὄχθη τοῦ Ἰορδάνου. Καὶ καθὼς ὁ Κύριος ἦταν μόνος μὲ τοὺς μαθητές Του, τοὺς μιλοῦσε προφητικὰ γιὰ τὸ Πάθος καὶ τὴν Ἀνάστασή Του κι ἔτσι προετοίμαζε τὶς ψυχὲς τους γιὰ τὰ συγκλονιστικὰ αὐτὰ γεγονότα.
Ἂς σταθοῦμε ὅμως στὴν ἀπάντηση τοῦ Κυρίου, ὅταν οἱ μαθητὲς Τὸν ρώτησαν γιατί δὲν μπόρεσαν νὰ θεραπεύσουν τὸ παιδί: Γιὰ τέτοιες δύσκολες περιπτώσεις, χρειάζεται προσευχὴ καὶ νηστεία, εἶπε. Αὐτὰ εἶναι τὰ πανίσχυρα ὅπλα ποὺ μᾶς προτείνει ὁ Χριστὸς στὸν πόλεμο κατὰ τοῦ πονηροῦ: Πρῶτα, θερμὴ προσευχή, διότι αὐτὴ φανερώνει τὴν πίστη καὶ τὴν ἐξάρτησή μας ἀπὸ τὸν παντοδύναμο Θεό. Καί παράλληλα, νηστεία, ἡ ὁποία ταπεινώνει τὴν σάρκα καὶ ἐξυψώνει τὸ πνεῦμα πρὸς τὸν ἅγιο Θεό.
Ἰδιαίτερα αὐτὴ τὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ ἐφοδιαστοῦμε μὲ αὐτὰ τὰ πνευματικὰ ὅπλα, προκειμένου νὰ ἀντιμετωπίζουμε νικηφόρα τὶς ἐπιθέσεις τοῦ πονηροῦ. Ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε λοιπόν, ἂν βλέπουμε ὅτι ὁ ἀγώνας εἶναι δύσκολος καὶ ὁ ἐχθρὸς ἰσχυρός. Ἂν ἀκολουθήσουμε τὸν λόγο τοῦ Κυρίου καὶ καταφεύγουμε ταπεινὰ στὴν προσευχὴ καὶ στὴ νηστεία, εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ ξεπερνοῦμε κάθε πειρασμό.

πηγή:osotir.org