Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ

Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ

00:06 | |

PDF

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 1 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2015

Τοῦ Ἁγίου: Ρωμ. η΄ 28-39

Αδελφοί, οἴδαμεν ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν, τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν. ὅτι οὓς προέγνω, καὶ προώρισε συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, εἰς τὸ εἶναι αὐτὸν πρωτότοκον ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς· οὓς δὲ προώρισε, τούτους καὶ ἐκάλεσε, καὶ οὓς ἐκάλεσε, τούτους καὶ ἐδικαίωσεν, οὓς δὲ ἐδικαίωσε, τούτους καὶ ἐδόξασε. Τί οὖν ἐροῦμεν πρὸς ταῦτα; εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν; ὅς γε τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ᾿ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πῶς οὐχὶ καὶ σὺν αὐτῷ τὰ πάντα ἡμῖν χαρίσεται; τίς ἐγκαλέσει κατὰ ἐκλεκτῶν Θεοῦ; Θεὸς ὁ δικαιῶν· τίς ὁ κατακρίνων; Χριστὸς ὁ ἀποθανών, μᾶλλον δὲ καὶ ἐγερθείς, ὃς καὶ ἔστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ, ὃς καὶ ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν. τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; θλῖψις ἢ στενοχωρία ἢ διωγμὸς ἢ λιμὸς ἢ γυμνότης ἢ κίνδυνος ἢ μάχαιρα; καθὼς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς. ἀλλ᾿ ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς. πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ

1. ΠΡΟΑΙΩΝΙΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΓΑΠΗΣ

«Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν», μᾶς λέγει σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Δηλαδή, σ᾿ ἐκείνους ποὺ ἀγαποῦν τὸν Θεό, ὅλα συνεργοῦν γιὰ τὸ καλό τους. Διότι δὲν εἶναι τυχαῖα πρόσωπα. Αὐτοὶ κλήθηκαν ἀπὸ τὴν προαιώνια ἀπόφασι τοῦ Θεοῦ καὶ δέχθηκαν τὴ σωτήρια κλῆσι. Τοὺς προγνώρισε ὁ Θεὸς μὲ τὴν παγγνωσία Του ὡς ἀξίους, καὶ τοὺς προώρισε νὰ γίνουν ὅμοιοι καὶ νὰ ἀποκτήσουν τὴν ἴδια πνευματικὴ μορφὴ συμφώνως πρὸς τὴν ἔνδοξη εἰκόνα τοῦ Υἱοῦ Του. Νὰ μοιάσουν δηλαδὴ στὸν χαρακτῆρα, τὴν ἁγιότητα, ἀλλὰ καὶ τὴ δόξα τοῦ Υἱοῦ, γιὰ νὰ εἶναι Αὐτὸς πρωτότοκος μεταξὺ πολλῶν ἀδελφῶν.

῞Οσους προγνώρισε ὁ Θεὸς ὡς ἀξίους, αὐτοὺς καὶ ἔταξε σ᾿ ἕνα τέτοιο προορισμό, αὐτοὺς καὶ κάλεσε μὲ τὸ κήρυγμα στὴν πίστι. Καὶ αὐτοὺς ποὺ κάλεσε καὶ ἀποδέχθηκαν τὴν κλῆσι, τοὺς κατέστησε δικαίους καὶ κληρονόμους τῆς αἰωνίου δόξης. Λοιπόν, «εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ᾿ ἡμῶν;» ᾿Εὰν ὁ Θεὸς εἶναι μαζί μας, ποιὸς θὰ εἶναι ἐναντίον μας; Διότι Αὐτὸς ποὺ δὲν λυπήθηκε τὸν ἴδιο τὸν μονογενῆ Υἱό Του, ἀλλὰ γιὰ χάρι μας τὸν παρέδωσε στὸν θάνατο, πῶς δὲν θὰ μᾶς χαρίσῃ μαζὶ μ᾿ Αὐτὸν ὅλες τὶς χάριτες ποὺ ἀπαιτεῖ ἡ σωτηρία μας; ᾿Αφοῦ μᾶς χάρισε Αὐτόν, δὲν θὰ μᾶς χαρίσῃ καὶ τὰ ἄλλα ποὺ χρειάζονται γιὰ νὰ σωθοῦμε; Ποιὸς θὰ βρεθῇ κατήγορος ἐναντίον ὅσων ὁ Θεὸς ἐξέλεξε; Κανείς. Διότι ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες μας. Ποιὸς θὰ μᾶς κατακρίνῃ; Κανείς. Διότι ὁ Χριστὸς πέθανε γιὰ μᾶς, ἀλλὰ ἀνεστήθη καὶ κάθεται στὸν θρόνο δεξιὰ τοῦ οὐρανίου Πατρὸς καὶ μεσιτεύει γιὰ μᾶς.

Πόσο θαυμαστὸ πράγματι εἶναι τὸ σχέδιο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν καθένα μας ξεχωριστά! ῞Ενα σχέδιο ποὺ ἔχει διαστάσεις ἀπεριόριστες, ξεκινᾷ προαιωνίως καὶ ἐπεκτείνεται ἀτελευτήτως στὴν αἰωνιότητα. Πρὶν ἀκόμη δημιουργηθῇ ὁ κόσμος, ὁ ἅγιος Θεός, προτοῦ ἔλθουμε στὴ ζωή, προγνώριζε τὶς διαθέσεις μας καὶ σχεδίαζε γιὰ τὸν καθένα μας ἕνα σχέδιο διαφορετικό, μοναδικὸ καὶ ἱερό. Κι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀνοίγουμε τὰ μάτια μας στὸ φῶς τῆς ζωῆς, τὸ πάνσοφο αὐτὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ τίθεται σ᾿ ἐφαρμογή. ᾿Επιστρατεύει ὁ Θεὸς γιὰ μᾶς ὄχι μόνο ἀνθρώπους καὶ ἀγγέλους, ἀλλὰ καὶ ὁ ῎Ιδιος ἐργάζεται προσωπικῶς στὴν ψυχή μας καὶ τὴ ζωή μας μὲ τρόπους θαυμαστοὺς καὶ ἀνεξερεύνητους, γιὰ νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ στὸν οὐρανό.

Διότι, ἀφοῦ ὁ Θεὸς εἶναι ἄπειρος, σὲ ἄπειρα πνευματικὰ ὕψη μᾶς καλεῖ. Δὲν μᾶς καλεῖ μόνον νὰ γίνουμε ἄνθρωποι ἀρετῆς, ἀλλὰ μᾶς καλεῖ νὰ μοιάσουμε τὸν πανάγιο Κύριό μας. Νὰ κατακτήσουμε ἄφθαστα ὕψη δόξας καὶ χάριτος, νὰ φθάσουμε στὴ θέωσι.

῞Ομως ὅλα αὐτὰ τὰ μεγάλα καὶ ἱερὰ τὰ ἀφήνει στὴ δική μας ἐλευθερία. ῍Αν θέλουμε τ᾿ ἀποδεχόμαστε. Καταλαβαίνουμε, ἀδελφοί, πόσο μεγάλη εἶναι ἡ εὐθύνη μας; Μὴν ἀδιαφορήσουμε λοιπὸν στὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ποὺ καθημερινὰ μᾶς ζητεῖ νὰ περιφρονοῦμε τὰ μικρὰ καὶ ἁμαρτωλὰ καὶ νὰ ἀναζητοῦμε τὰ μεγάλα καὶ ἱερά. Νὰ γίνῃ ἡ ζωή μας πορεία πρὸς τὸ φῶς τοῦ Θεοῦ. ῍Ας συμμετέχουμε λοιπὸν μὲ προθυμία σ᾿ αὐτὰ ποὺ ὁ ἅγιος Θεὸς ἐργάζεται καθημερινὰ καὶ μυστικὰ στὶς ψυχές μας. Καὶ τότε θὰ ἔρχεται ὁ Κύριος στὴ ζωή μας καὶ θὰ ἀναπτύσσῃ μαζί μας ἕνα δεσμὸ μοναδικὸ καὶ ἀδιάλυτο, ὅπως μᾶς λέγει στὴ συνέχεια ὁ θεῖος ᾿Απόστολος.

2. ΔΕΣΜΟΣ ΑΔΙΑΛΥΤΟΣ ΑΓΑΠΗΣ

«Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ;» Ποιὸς λοιπὸν μπορεῖ νὰ μᾶς χωρίσῃ ἀπὸ αὐτὴ τὴ μεγάλη ἀγάπη ποὺ ἔδειξε σὲ μᾶς ὁ Χριστός; Θλῖψι ἀπὸ ἐξωτερικὲς περιστάσεις, ἢ στενοχωρία ἀπὸ ἐσωτερικὴ πίεσι τῶν καρδιῶν μας, ἢ διωγμὸς ἢ πεῖνα ἢ γύμνια ἢ κίνδυνος ἢ ἀπειλὴ σφαγῆς;

Ναί, μὲ τὴν ἀπειλὴ τοῦ θανάτου θὰ μᾶς φοβερίσουν, ὅπως εἶναι γραμμένο στοὺς Ψαλμούς· «ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τὴν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς». Γιὰ σένα, Κύριε, κινδυνεύουμε διαρκῶς νὰ πεθάνουμε κάθε ἡμέρα τῆς ζωῆς μας. Μᾶς θεωροῦν οἱ διῶκτες μας σὰν πρόβατα γιὰ σφαγή. ᾿Αλλὰ ὅλα αὐτὰ τὰ ὑπερνικοῦμε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Χριστοῦ, ὁ ῾Οποῖος μᾶς ἀγάπησε καὶ δὲν μᾶς ἀφήνει ἀπροστάτευτους.

Καὶ εἶμαι πεπεισμένος ὅτι οὔτε ἡ ἀπειλὴ τοῦ θανάτου, οὔτε τὰ θέλγητρα τῆς ζωῆς, οὔτε τὰ τάγματα τῶν ἀγγέλων, οὔτε οἱ περιστάσεις τῆς παρούσης ζωῆς, οὔτε τὰ μέλλοντα γεγονότα, οὔτε οἱ ἐπιτυχίες ποὺ ὑψώνουν τὸν ἄνθρωπο, οὔτε οἱ ταπεινώσεις ποὺ τὸν βυθίζουν στὴν ἀποτυχία, οὔτε ὁποιαδήποτε ἄλλη κτίσι διαφορετικὴ ἀπὸ αὐτὴ ποὺ βλέπουμε δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς χωρίσῃ ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ μᾶς ἔδειξε ὁ Θεὸς μὲ τὸν Κύριό μας ᾿Ιησοῦ Χριστό.

Τίποτε λοιπὸν δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς χωρίσῃ ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας. ῞Οταν ὁ ἄνθρωπος ἀποδεχθῇ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας καὶ ἀγαπήσῃ κι αὐτὸς τὸν Χριστὸ καὶ ἑνωθῇ μαζί Του, τίποτε δὲν μπορεῖ νὰ σταθῇ ἱκανὸ νὰ διαλύσῃ τὴ μυστικὴ καὶ ἀκατάλυτη αὐτὴ ἑνότητα. ῞Οσο οἱ πιστοὶ θὰ ζοῦμε τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ μέσα μας, τόσο θὰ γευώμαστε τὴ γλυκύτητα τῆς ἀγάπης Του στὴν πράξι· τόσο θὰ συναισθανώμαστε ὅτι μόνο μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα τῆς ἀγάπης Του μποροῦμε νὰ ἀναπτυχθοῦμε. ῾Η ψυχή μας θὰ ἑνώνεται διαρκῶς μὲ τὸν Χριστό.

῍Ας φιλοτιμηθοῦμε λοιπόν, ἀδελφοί. Μὴν ἀφήνουμε τὴν καρδιά μας νὰ δένεται μὲ τὸν κόσμο καὶ τὴν ἁμαρτία. ῍Ας περιφρονήσουμε τὰ μάταια καὶ ἁμαρτωλά. Νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας καὶ νὰ δοθοῦμε ὁλοκληρωτικὰ στὸν Κύριό μας. Νὰ κάνουμε τὰ πάντα γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μας, κάθε θυσία, κάθε ἀγῶνα. Καὶ τότε θὰ ἀλλάξῃ ἡ ζωή μας. Τότε ὁ ἀγώνας μας θὰ γίνῃ νικηφόρος, καὶ ἡ ψυχή μας θὰ γεμίσῃ ἀπὸ εὐτυχία.

πηγή:osotir.org