Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Θα ανοίξουν οι Εκκλησίες, θα ανοίξουν και οι καρδιές;

Παρασκευή 24 Απριλίου 2020

Θα ανοίξουν οι Εκκλησίες, θα ανοίξουν και οι καρδιές;

16:25 | Ανώνυμος |

Μήπως τελικά στις ενορίες είχαμε πάντα τις θύρες κλειστές; Μήπως τελικά οι κλειστές θύρες των εκκλησιών έδειξαν ότι τόσα χρόνια είχαμε κλειστές και τις καρδιές μας;Υπάρχει ενοριακή ενότητα και αγκαλιά ή απλά μια ατομική θρησκευτικότητα και τίποτε άλλο; Μήπως αυτό που βιώναμε μέσα στην εκκλησία τόσα χρόνια ήταν ένας ατομισμός που απλά φέτος κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες το νιώσαμε σπίτι μας;

Σε πολλές ενορίες οι άνθρωποι εκκλησιάζονται αλλά πολλοί δεν μιλάνε μεταξύ τους. Άλλοι θα έρθουν μόνο το Πάσχα για ικανοποίηση μιας καθαρά ιδιωτικής θρησκευτικότητας: Να βάλω ένα λουλουδάκι στον επιτάφιο, να δώσω ένα πρόσφορο αλλά να μην μιλάω με κανέναν μέσα στον Ναό. Αν μας πει ο Ιερέας να συμμετέχουμε κάπου η απάντηση είναι : “Εγώ δεν ανακατεύομαι , είμαι στο σπίτι και δεν μιλάω και δεν ενοχλώ κανέναν”. Μήπως σας θυμίζει το “μένουμε σπίτι” αλλά στην ουσία μένω με τον εγωϊσμό μου ;

Δυστυχώς η ενοριακή αγκαλιά και ενότητα είναι πολύ σπάνια. Το βίωμα των πρώτων Χριστιανών τελικά μένει απλά στην ιστορία. Η ενορία καταργείται από τη στιγμή που ο ιερέας λέει από την ωραία πύλη κάτι και η απάντηση από κάτω είναι : “Οτι και να λες εσύ εγώ θα κάνω το δικό μου”. Νιώθουμε αδέρφια στην ενορία μας; Μήπως προσπαθεί ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου ή ο ένας να δείξει πόσο περισσότερο θρήσκος είναι από τον άλλον και τελικά εκεί χάνουμε το νόημα και την ουσία;

Ενορία που γεμίζει Μεγάλη Πέμπτη, Μεγάλη Παρασκευή και Δεκαπενταύγουστο αλλά είναι άδεια μια Κυριακή του Σεπτεμβρίου ή του Ιουνίου δεν είναι ενορία.

Συγγνώμη, ας μην παρεξηγηθώ, αλλά οι ενορίες πολλές φορές μετατρέπονται σε ένα super market κάλυψης θρησκευτικών πεποιθήσεων. Όταν βαπτίζεις ένα παιδί και δεν ξαναβλέπεις στον Ναό ούτε εκείνο ούτε τους γονείς του, αυτό δεν είναι ενορία.

Στην επαρχία αλλά και στις μεγάλεις πόλεις εκκλησιάζεται ένα 10 % - 20 % των κατοίκων της ενορίας και από αυτό το ποσοστό ένα 5% είναι συνειδητοί πιστοί. Αυτό είναι ενορία;; Οι υπόλοιποι βαπτισμένοι που είναι ; Πολλοί θα πουν πάλι ότι φταίνε οι παπάδες. Οι παπάδες κάνουν τον αγώνα τους και την προσπάθειά τους εγώ σαν Ορθόδοξος πιστός τι κάνω; Μόνο να κατηγορώ τον ιερέα και την Εκκλησία; Μόνο για εκεί είμαι πιστός, Ορθόδοξος;

Πήγα ποτέ να βοηθήσω τον Παπά, την ενορία μου ; Να ενταχθώ σε μια εθελοντική βοήθεια ή απλά το παίζω Πόντιος Πιλάτος σε ό,τι συμβαίνει;

Όλα στο δόγμα “Παπά θέλω να μου κάνεις αυτό!”. Απλά μια ατομική θρησκευτική ικανοποίηση και ο αδερφός μου απουσιάζει. Έκανα αυτό που θέλω και γουστάρω και τώρα άντε γεια , τα ξαναλέμε το Πάσχα για λίγο Επιτάφιο. Αυτό δεν είναι ενορία... είναι θεατρική σκηνή.

Πόσες ενορίες ιδιαίτερα στην επαρχία βουλιάζουν μπροστά στο δόγμα :”Εμείς έτσι τα μάθαμε έτσι θα μείνουν”. Πόσες φορές συμπεριφερόμαστε στον παπά σαν να είναι από τσιμέντο και τον χτυπάμε αλύπητα με τα κουτσομπολιά μας χωρίς καν να τον σεβαστούμε σαν άνθρωπο; Ξεχνάμε στην ενοριακή ζωή ότι υπάρχει και προσωπική ευθύνη, αλλά δυστυχώς φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από μένα.

Μας έλειψε τελικά πραγματικά η Εκκλησία; Μας έλειψε πραγματικά το πρόσωπο του Χριστού, η ευλογία των ακολουθιών ή τελικά μας έλειψε ότι χάσαμε την ευκαιρία να δείξουμε τον ναρκισσισμό μας;

Είδαμε και κάτι άλλο αυτές τις μέρες: τη ρουφιανιά να πηγαίνει σύννεφο. Να ξέρετε πως όλοι αυτοί είναι που κουβαλάνε σταυρούς τη Μ.Πέμπτη ή στολίζουν Επιταφίους, απλά ήθελαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με άλλον τρόπο.

Πόσοι ενορίτες μας κάνουνε μπροστά μας μεγάλους σταυρούς ή εδαφιαίες μετάνοιες αλλά από κάτι τέτοιους έχουμε μαχαιριές στις πλάτες μας...

Θέλω να δω όλους αυτούς που τελικά φωνάζουν για τις εκκλησίες αν θα εκκλησιάζονται όταν θα ανοίξουν...

Το ερώτημα της επόμενης μέρας είναι το εξής : Οι ενορίες θα ανοίξουν , οι καρδιές μας ; Θα παραμείνουν κλειστές ή θα κοιτάξουμε να τις ανοίξουμε και αυτές; Θα αποφασίσουμε να νιώσουμε όλοι μια οικογένεια ή θα συνεχίσουμε το “Μένουμε σπίτι” ως “Μένω με τον εγωισμό μου και δεν θέλω κανέναν.”;

Η επόμενη μέρα μετά τον πειρασμό θέλει αποφάσεις. . . Θα τις πάρουμε άραγε;

Το σύνθημα της επόμενης ημέρας είναι να “ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΝΩΜΕΝΟΙ’’..... Μακάρι να το παλέψουμε και να το τηρήσουμε.

π.Σπυρίδων Σκουτής

πηγή:imverias.blogspot.com