Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Ψυχές Αθάνατες…

Σε παίρνει το παράπονο και αναρωτιέσαι και λες, που είναι άραγε ο Θεός όταν νέα παιδιά χάνουν τις ζωές τους; Ένα γ-ι-α-τ-ί σχηματίζεται στα χείλη συγγενών και φίλων… ένα γιατί πολλές φορές απλό, γεμάτο πόνο, βαθύ, γεμάτο απορία και ενώ αρχικά φαίνεται να μένει αναπάντητο περνώντας λίγο ο καιρός το ερώτημα υποχωρεί και έρχεται η παραμυθία από τον Θεό, από Αυτόν που ίσως Τον κατηγορήσαμε για το χαμό των αγαπημένων μας, από Αυτόν που του θέσαμε όλα αυτά τα απελπισμένα ερωτηματικά, από Αυτόν που μας είπε ότι είναι «η Ανάσταση και η Ζωή».

Το «γιατί» θα έπρεπε να το θέταμε πρώτα στον εαυτό μας, ενώ είμαστε χριστιανοί… γιατί δεν πιστέψαμε τον Χριστό μας, αφού μας το είπε και αυτό «Αυτός που πιστεύει σε Εμένα και να πεθάνει θα ζήσει» κι όμως κλείσαμε τα αυτιά μας. Η εμπειρία μου λέει ότι η προσδοκία, η βεβαιότητα της Αναστάσεως είναι αυτές οι οποίες παρηγορούν τον άνθρωπο μέσα στον πόνο του πένθους του και τον ενδυναμώνουν ώστε αυτός να ζει επί της γης προσευχόμενος και φροντίζοντας δια την ψυχή του προσφιλούς του προσώπου. Ο άμετρος πόνος δεν βοηθά μια ψυχή, αντιθέτως τα μνημόσυνα, οι ελεημοσύνες, οι προσευχές την βοηθούν κατά τρόπο που εμείς δεν γνωρίζουμε και δεν κατανοούμε.

Αναφέρθηκα όμως στην πρώτη παράγραφο ειδικά σε νέα παιδιά ίσως διότι αυτό να είναι και το δικό μου παράπονο, πολλά νέα παιδιά φεύγουν νωρίς, πολύ νωρίς και ενώ τώρα ομίλησα περί της Αναστάσεως, τώρα και πάλι ομιλώ δια το παράπονο μου-μας. Αδίκως εκοιμήθησαν πλειάδα νέων ανθρώπων και μας λείπουν, άλλους από αυτούς τους αγαπήσαμε χωρίς να τους γνωρίζουμε όπως τον κατά δικό μας Βαγγέλη Γιακουμάκη, άλλους θα τους τιμούμε σαν ήρωες όπως τον Φώτη που υπηρετούσε την πατρίδα, άλλους τους κλαύσαμε ωσάν να ήταν συγγενείς μας όπως τον Άγγελο που εκοιμήθη σε ατύχημα οδηγώντας το φορτηγό του, άλλους θα τους αναζητούμε δια την ομορφιά της ψυχής τους όπως τον καλόκαρδο Γιάννη, άλλους θα τους θυμόμαστε αδιαλείπτως όπως την γλυκιά Ανδριάνα η οποία εκοιμήθη αιφνιδίως, άλλους θα τους θαυμάζουμε πάντοτε δια την προσπάθεια τους να μείνουν στη ζωή όπως η όμορφη Νεφέλη, άλλους θα τους έχουμε στην καρδιά μας όπως τον πολύκλαυστο νεαρό Γιώργο και άλλους θα τους καμαρώνουμε πια εις τον Παράδεισο όπως τον Ανδρέα, την Ρεγγίνα και την Γεωργιάννα, όλα αυτά γι αυτούς και για όλα τα παιδιά που μας έφυγαν νωρίς, για αυτές τις κατά χάριν Θεού Ψυχές Αθάνατες που αναμφιβόλως προγεύονται την αιώνια χαρά του Παραδείσου! Τον ζηλεύω τον Παράδεισο γέμισε με όμορφες Ψυχές, τον ζηλεύω διότι αυτός τώρα έχει τους δικούς μας ανθρώπους, τον ζηλεύω διότι τους δίδει ότι δεν τους δώσαμε…

Βαγγέλη, Φώτη, Άγγελε, Γιάννη, Ανδριάνα, Νεφέλη, Γιώργο, Ανδρέα, Ρεγγίνα, Γεωργιάννα και όλοι οι άλλοι νέοι, βρε σεις τους λείπετε…, βρε σεις μας λείπετε…, δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ… τι είπατε; δεν ακούμε… λίγο ποιο δυνατά… ααα αυτό λέτε «προσδοκώ Ανάσταση Νεκρών»!!!

Καλή Αντάμωση ψυχούλες Αθάνατες!

Χρήστος Φωτόπουλος

Θεολόγος