Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: H υπέρβαση των όρων της φύσεως

«Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι ἐν σοί, Παρθένε Ἄχραντε»

Υψηλός ο στόχος, ευγενής η επιθυμία για την υπέρβαση των φυσικών ορίων που παγιδεύουν το ανθρώπινο μεγαλείο στη φθορά και στο θάνατο. Τα παλαιότερα αλλά και τα τελευταία τεχνολογικά έργα του ανθρώπου προδίδουν μια εσωτερική κίνηση του ανθρώπινου πνεύματος για την προσέγγιση της κορυφής της τελειότητας.

Η αυγουστιάτικη Θεομητορική εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι το γεγονός στο οποίο μπορεί να ενσκήψει ο άνθρωπος και να δει να πραγματώνεται σ’ αυτό το υπέρλογο και θαυμαστό ξεπέρασμα της φυσικής νομοτέλειας. Γιατί στο πανάγιο πρόσωπο της Μητέρας του Θεού, ακόμα κι όταν ο πιστός το προσκυνά ύπτιο στη νεκρική κλίνη, γνωρίζει ότι αναμορφώθηκε το αρχαίο κάλλος της προπτωτικής Εύας, που έλαμπε μέσα στην προοπτική της αφθαρσίας και της αθανασίας στον κήπο της Εδέμ.

Αυτό θέλει να εκφράσει ο ιερός υμνογράφος στα ρητορικά ερωτήματα της θεόπνευστης ποίησής του: «πῶς γάρ ἡ ἀπείρανδρος βρεφοτρόφος ἁγνεύουσα; πῶς δέ ἡ μητρόθεος νεκροφόρος μυρίζουσα;»1.

Η παρουσία της παρθένου Μαριάμ στον επίγειο βίο ήταν αναμφίβολα έργο της θείας Πρόνοιας· η επιλογή της «ευλογημένης εν γυναιξί» ήταν αλάνθαστο βήμα στο σχέδιο της θείας οικονομίας. Η ταπεινή όμως υποταγή της αγνής Κόρης της Ναζαρέτ στη θεία βουλή ήταν η από μέρους του ανθρώπου απόφαση η επανορθωτική του προγονικού αμαρτήματος της πρώτης Εύας.

Η Νέα Εύα αναλαμβάνει το ρόλο που απέρριψε η τραγική προμήτωρ και γίνεται η πηγή και η μητέρα της ζωής. Κυοφορεί την Αυτοζωή, τον Ζωοδότη και Λυτρωτή Ιησού Χριστό. Η θεία γέννησή Του είναι έξω από τα όρια και τα μέτρα της ανθρώπινης γέννησης, γι’ αυτό και στο πρόσωπο της Παναγίας Μητέρας του Κυρίου μας ενώνονται ανερμήνευτα η μητρότητα και η παρθενία: «Νενίκηνται τῆς φύσεως οἱ ὅροι ἐν σοί, Παρθένε Ἄχραντε· παρθενεύει γάρ τόκος, καί ζωήν προμνηστεύεται θάνατος»2.

Η έξοδος της Υπεραγίας Θεοτόκου από το χώρο της φθοράς ήταν η επιβεβαίωση ότι η αγιότητα χωράει, θεραπεύει και υπερβαίνει τα όρια των φυσικών νόμων, που λειτουργούν προς χάριν του πεπερασμένου ανθρώπου. «Ὤ τοῦ παραδόξου θαύματος! ἡ πηγή τῆς ζωῆς ἐν μνημείῳ τίθεται, καί κλῖμαξ πρός οῦρανόν ὁ τάφος γίνεται»3.

Τα ανθρώπινα ρεκόρ γοητεύουν, καταπλήσσουν, υπερβαίνονται μέσα στα λογικά όριά τους και αυτοκαταφάσκουν το πεπερασμένο.

Στο πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου το όριο του θανάτου μετατρέπεται σε πέρασμα από το χώρο που η υπέρβαση είναι ρεκόρ ή είναι θαύμα, στον όντως υπερχώρο που χωρεί η θεότητα, η αγιότητα και οι αγαπημένοι του Θεού. Εκεί η Παναγία Μητέρας μας, στην αιώνια ανυπέρβλητη δόξα της, υπερβαίνει στο μεσιτευτικό της έργο κάθε ανθρώπινο πόθο για σωτηρία.

Φιλοθέη Χ. Τ.

Η Δράσις μας, 420

__________________________________________

1. Κάθισμα του Όρθρου της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου
2. Ύμνος από την θ’ ωδή του όρθρου της εορτής
3. Από τον εσπερινό της εορτής, αυτόμελο εις το «Κύριε, εκέκραξα»

πηγές:evaggelismostheotokou.gr

xfd.gr