Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Κυριακή Στ΄ Ματθαίου (Ματθ. θ’ 1

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Κυριακή Στ΄ Ματθαίου (Ματθ. θ’ 1 – 8)

01:02 | Ανώνυμος |

«Τι γαρ ευκοπώτερον, ειπείν, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι, ή ειπείν, έγειρε και περιπάτει;»

Πρόκειται για μια από τις πολλές θαυματουργικές θεραπείες του Ιησού, και στη σημερινή περίπτωση, τη θεραπεία ενός παραλυτικού στην Καπερναούμ. Δεν είναι το μοναδικό θαύμα με το οποίο ο Κύριος χάρισε την υγεία και την χαρά, τόσο στον θεραπευθέντα παράλυτο, όσο, βέβαια, και στην οικογένειά του. Αυτό όμως που προβλημάτισε τους αρνητικά δύσπιστους γραμματείς της Ιουδαϊκής θρησκείας, αγαπητοί μου αδελφοί, ήταν η άφεση των αμαρτιών που χάρισε στον παραλυτικό, πριν από την θεραπεία και που ασφαλώς ειρήνευσε την ψυχή του. Βλασφημία θεωρήθηκε από τους γραμματείς, αφού μόνο ο Θεός έχει το απόλυτο δικαίωμα να συγχωρεί τις αμαρτίες των ανθρώπων. Και ενώ πληροφορούνται ή και παρακολουθούν οι ίδιοι τη διδασκαλία και τα θαύματά του Κυρίου, τους είναι αδύνατον να σκεφτούν λογικά και με βάση τη γνώση της Παλαιάς Διαθήκης, να υποπτευθούν έστω, την θεία Του προέλευση. Φαίνεται σε μας, που ζούμε στην περίοδο της χάριτος του Θεού και γνωρίσαμε τον αληθινό Θεό, σαν κάτι πολύ απλό που δεν επιδέχεται συζήτηση ή αμφισβήτηση. Εκείνοι όμως υπηρέτες του ναού με κύριο καθήκον τη μελέτη του νόμου του Θεού και την ερμηνεία των θεόπνευστων και αποκαλυπτικών προφητειών προς χάριν του λαού, δεν μπορούσαν να δουν, να αντιληφθούν την ένσαρκη παρουσία του Μεσσία, που τους είχε υποσχεθεί ο Θεός. Αυτή η αδυναμία τους, έγινε η αιτία να παραμείνει μέχρι σήμερα ο Ιουδαϊκός λαός, ο περιούσιος λαός του Κυρίου, μακριά από την αληθινή πίστη, να χάσει την ευκαιρία της σωτηρίας, που υποσχέθηκε στον ανθρώπινο γένος, χωρίς εξαιρέσεις και διαχωρισμούς. Και έμεινε μακριά, ενώ ήταν δίπλα του ο Χριστός, ενώ τιμήθηκε με την ενανθρώπιση Του, τη ζωή Του ανάμεσά τους, τον σταυρικό θάνατο και την ανάστασή Του. Εκείνοι βέβαια, αγαπητοί μου αδελφοί, σκοτισμένοι και προκατειλημμένοι, δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν. Εμείς όμως; Δεχτήκαμε δια του βαπτίσματος την θεία χάρη και βιώνουμε τα μυστήρια της Εκκλησίας μας. Πόσο νοιώθουμε δίπλα μας και μέσα μας τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μας; Πως το δείχνουμε αυτό; Γιατί, αν ο γιος του Θεού, ο Χριστός, ήλθε και έζησε σαν άνθρωπος, εδώ στη γη, για τη σωτηρία μας, «πώς ημείς εκφευξόμεθα τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας;» Πως είναι δυνατόν να αποφύγουμε την τιμωρία, εάν αμελήσουμε μια τόσο μεγάλη και σπουδαία ευκαιρία να σωθούμε;

Ο Κύριος λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, απευθύνεται στους μυωπικά κακόπιστους γραμματείς, ανθρώπους του ναού, αλλά και σ’ όλους εμάς, και απαντά στις αμφιβολίες τους, που ωστόσο δεν τόλμησαν να εκφράσουν. Γι αυτό και τους προλαμβάνει. «Τι γαρ ευκοπώτερον, ειπείν, αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι, ή ειπείν, έγειρε και περιπάτει;» Τι είναι ευκολότερο να πει ο Χριστός με την εξουσία που έχει, σε κάποιον; Σου έχουν συγχωρηθεί οι αμαρτίες του. Ή να του πει σήκω επάνω και περπάτα; Φυσικά η άφεση των αμαρτιών του παραλυτικού, ή η βλασφημία κατά τους γραμματείς, δεν είναι κάτι χειροπιαστό. Ούτε όμως και εμείς μπορούμε να εκτιμήσουμε την ανυπολόγιστη αξία της. Η ανθρώπινη φύση μας, υπολογίζοντας πολύ λίγο ή και καθόλου την αξία της άϋλης και αθάνατης ψυχής μας, μετρά και εκτιμά μόνο ό, τι βλέπει ή μπορεί να αισθανθεί με την αφή, την ακοή, γενικά τις αισθήσεις. Δύσκολα αντιλαμβανόμαστε την σοβαρή και μοναδική αξία της ψυχής μας. Αντίθετα, σημαντική, πολύ σημαντική και ουσιώδη για τη ζωή μας θεωρούμε την σωματική μας υγεία, περισσότερο και από πολλά άλλα αγαθά. Περνούμε όμως στενοχώριες, πιεζόμαστε από άγχη, ζούμε ανήσυχα, την ημέρα, αλλά και κυρίως τη νύχτα. Κάποτε όλα αυτά προέρχονται από πραγματικά γεγονότα που πολλές φορές τα μεγαλοποιούμε, ή από τις δυσκολίες της ζωής, προβλήματα σωματικής υγείας, ή από αυτά που μας προκαλούν οι γύρω μας. Άλλοτε πάλι, είναι συνέπεια κάποιας λύπης που προκαλέσαμε σ’ ένα συνάνθρωπό μας και νοιώθουμε τύψεις, κάποιο λάθος μας ή και από κάποια αμαρτία μας. Κι άλλοτε, και τις πιο πολλές φορές, δημιουργούνται αυτές οι νοσηρές καταστάσεις από τις τύψεις της συνειδήσεώς μας, που μας ελέγχει. Και ίσως είναι το μόνο που νοιώθουμε σχεδόν όλοι μας. Γιατί πολλές φορές, μερικοί από μας, κλείνουμε τα αυτιά της ψυχής μας ερμητικά, για να μη φτάνει η διαμαρτυρία της. Αλλά και πολλοί είναι εκείνοι που συστηματικά αγνοούν την αλήθεια και πνίγουν την φωνή της συνείδησής τους. Ενεργούν αντίθετα από αυτή στις σχέσεις τους με τους συνανθρώπους τους, με τον Θεό, αλλά και με το πραγματικό συμφέρον του εαυτού τους. Έρχεται όμως η στιγμή, που μακριά από όλους, στην ήσυχη νύχτα ή την ώρα της απομόνωσης από τους άλλους, νοιώθουμε βαθιά μέσα μας την επανάσταση της συνείδησης μας και τον ασίγαστο έλεγχό της. Αυτή άλλωστε είναι που ή μας επιβραβεύει και μας ειρηνεύει για κάτι καλό που κάναμε, ή μας ελέγχει βασανιστικά, μας τιμωρεί, για τις πράξεις μας, που είναι αντίθετες, όχι μόνο και αποκλειστικά στο νόμο του Θεού, αλλά και στον έμφυτο νόμο που υπάρχει σ’ όλους μας, αλάνθαστο κριτήριο των πράξεών μας. Η ειρήνευση της ψυχής μας, αγαπητοί μου, είναι φανερό ότι είναι επακόλουθο των καλών σχέσεων που θα έχουμε με τους συνανθρώπους μας, αλλά, και κυρίως με τον Θεό, την τήρηση των εντολών Του. Και φυσικά η εσωτερική ειρήνη, μεταβάλλει όλη τη ζωή μας και αντανακλά και στους γύρω μας, που ευχάριστα δέχονται τους καρπούς της. Είναι αυτή η ειρήνη το αποτέλεσμα όλων αυτών των αρετών και των δωρημάτων του Θεού, που απαριθμεί στην σημερινή αποστολική περικοπή ο Απόστολος Παύλος και αυτή ας έχουμε όλοι μας στην ψυχή μας. Αμήν

πηγή: Ι.Μ.Πάφου