Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Εθαυμάστωσας ὄντως, νῦν ἐπ᾽ ἐμοί Δέσποινα, τάς εὐεργεσίας σου Κόρη, καί τά ἐλέη σου· ὅθεν δοξάζω σε, καί ἀνυμνῶ καί γεραίρω, τήν πολλήν καί ἄμετρον κηδεμονίαν σου

Πρωτ. Γεωργίου Δορμπαράκη

"᾽Εθαυμάστωσας ὄντως, νῦν ἐπ᾽ ἐμοί Δέσποινα, τάς εὐεργεσίας σου Κόρη, καί τά ἐλέη σου· ὅθεν δοξάζω σε, καί ἀνυμνῶ καί γεραίρω, τήν πολλήν καί ἄμετρον κηδεμονίαν σου".

(Μέ θαυμαστό τρόπο πράγματι, Δέσποινα, μοῦ πρόσφερες τώρα τίς εὐεργεσίες σου, Κόρη, καί τά ἐλέη σου. Γι᾽ αὐτό σέ δοξάζω καί ἀνυμνῶ καί διαλαλῶ μέ δύναμη τήν πολλή καί χωρίς τέλος κηδεμονία σου).

῾Ο βασιλιάς ὑμνογράφος συνεχίζει τήν ἴδια λογική τῶν ὕμνων του πρός τήν ῾Υπεραγία Θεοτόκο: ἀφενός προστρέχει σ᾽ αὐτήν ὡς τήν μοναδική διέξοδό του λόγω τοῦ πλήθους τῶν συμφορῶν πού ἀντιμετωπίζει ψυχικά καί σωματικά στόν κόσμο τοῦτο, ἀφετέρου τήν δοξάζει καί τήν ὑμνολογεῖ λόγω τῆς αἴσθησης τῆς πρός αὐτόν βοηθείας της, τήν ὁποία βιώνει ὡς εὐεργεσία καί ἔλεός της. Ἡ Παναγία δηλαδή κατά τόν ὑμνογράφο εἶναι ἐκείνη πού λόγω τῆς ἀγάπης της πρός τά πιστά τέκνα της ἐπεμβαίνει στήν ζωή τους, ὅταν τήν ἐπικαλοῦνται, γι᾽ αὐτό καί ἡ ἐπέμβαση καί ἡ κηδεμονία της αὐτή κατανοεῖται ὄχι ὡς αὐθαιρεσία ἤ ὡς καταπίεση ἀλλ᾽ ὡς εὐεργεσία πρός αὐτά.

᾽Αξίζει ἰδιαιτέρως νά ἐπιμείνει κανείς στήν κατανόηση τῆς κηδεμονίας τῆς Παναγίας ὡς εὐεργεσίας πρός τούς πιστούς, διότι ὁ ὅρος κηδεμονία κατά καιρούς προσέλαβε καί προσλαμβάνει ἀρνητικό περιεχόμενο, κατανοούμενος ὡς ἀφ᾽ ὑψηλοῦ ἐπέμβαση τοῦ δυνατοῦ πρός τόν ἀδύνατο, τοῦ ὥριμου πρός τόν ἀνώριμο, κατά τόν τρόπο πού πολλές φορές διαπιστώνεται μέσα στά πλαίσια τῆς κηδεμονίας ἑνός παιδιοῦ ἀπό τόν γονιό του ἤ ἕναν μεγαλύτερο. Σ᾽ αὐτήν τήν περίπτωση συχνά ἡ κηδεμονία ἐγείρει ἐπαναστατική διάθεση, καθώς ὑποκρύπτει ὄχι λίγες φορές ἕναν ἐγωϊσμό, κάτι πού διαπιστώθηκε καί στά νεώτερα χρόνια ἀπό πλευρᾶς ὁρισμένων φιλοσόφων, οἱ ὁποῖοι ἔφτασαν στό σημεῖο, λόγω ἄγνοιας τῶν πραγματικῶν δεδομένων τῆς πίστεως ἤ κακῆς διάθεσής τους, νά διαγράψουν τόν ῾κηδεμόνα Θεό᾽, γιατί ἐπιτέλους καί οἱ ἴδιοι ὡρίμασαν. Στήν ἱστορία τῆς φιλοσοφίας δηλαδή ἡ ἀθεΐα τῶν νεώτερων χρόνων ἑρμηνεύτηκε καί ἀπό τήν ἄποψη αὐτή: τῆς ἐπανάστασης τῶν ῾ἀνώριμων᾽ πού ῾ἐνηλικιώθηκαν᾽, ἀπέναντι σ᾽ ἕναν Θεό πού στανικά ἤθελε νά κρατάει τούς ἀνθρώπους στήν κατάσταση τῆς ῾παιδικότητας᾽ καί νά μήν τούς ἀφήνει νά μεγαλώσουν.

Θεωρώντας περιττό νά ἐπαναλάβουμε ὅτι τά πραγματικά αἴτια τῆς ἐπανάστασης κατά τοῦ Θεοῦ ἦταν ὁ ἐγωϊσμός τῶν ἴδιων τῶν ἀνθρώπων ἀλλά καί ἡ διαστρεβλωμένη δυστυχῶς εἰκόνα τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ ἀπό τήν παρεκτραπεῖσα στά θέματα τῆς πίστεως Δύση, ἐπιμένουμε στήν πραγματική ἔννοια τοῦ ὅρου κηδεμονία γιά τήν Παναγία καί βεβαίως γιά τόν Υἱό καί Θεό της, Κύριο ᾽Ιησοῦ Χριστό. ῾Η Παναγία μας, ὅπως βιώνει τήν ἐπέμβασή της ὁ πιστός βασιλιάς ὑμνογράφος, εἶναι ἡ κηδεμόνας μας, γιατί ἐμεῖς οἱ πιστοί τό θέλουμε αὐτό στήν ζωή μας μέ τίς ἀδιάκοπες πρός αὐτήν ἐπικλήσεις καί παρακλήσεις μας καί γιατί ἡ κηδεμονία της φανερώνεται ὡς ταπεινή ἀλλά καί συνάμα παντοδύναμη βοήθεια καί συμπαράστασή της σέ ὅλες τίς δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς μας μέ σκοπό νά παραμένουμε στό ὕψος τῆς κατά Χριστόν κλήσεώς μας. ᾽Από τήν ἄποψη αὐτή ἡ κηδεμονία τῆς Παναγίας, συνεπῶς ἀκόμη περισσότερο καί τοῦ ἴδιου τοῦ Κυρίου, λειτουργεῖ ὄχι καταπιεστικά στόν ἄνθρωπο, ἀλλά σπλαχνικά καί ἀπελευθερωτικά. ῞Οπως τό ἔχουμε καί πάλι σημειώσει: σάν τήν ἀγκαλιά τῆς Μάνας πού τό μόνο πού τήν ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ παιδιοῦ της.

πηγή:synodoiporia