Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Αλεξιωτίσσης

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Αλεξιωτίσσης

01:05 | Ανώνυμος |

PDF

"Εφονεύθη εντός του Ιερού Βήματος

υπό των αγαρηνών την 3-4-1821

ενώ ετέλει την Θείαν Μυσταγωγίαν"

Ο παπα-Γιώργης, άνευ επωνύμου, ήτο άγνωστος εις την Εκκλησιαστικήν Ιστορία των Πατρών μέχρι του έτους 1964 οπότε τον ανέσυραν εκ της λήθης, ερευνών τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, ο διακεκριμένος ιστοριοδίφης πρωθιερεύς Νικόλαος Παπαδόπουλος εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Γεωργίου Καρύκη Αθηνών.

Εξέδωκεν ξεχωριστό τομίδιον, ανάτυπον εκ του περιοδικού "ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ", εις το οποίο κατεχώρησε τα αποδεικτικά εγγραφα της θυσίας του Εθνομάρτυρος - Ιερομάρτυρος Ιερέως Γεωργίου που επορφύρωσε το Θυσιαστήριο του Ιερού Ναού της Παναγίας Αλεξιωτίσσης την Κυριακη των Βαΐων του 1821.

Υπήρξε ο πρώτος ιερεύς εις τας απαρχάς της Επαναστάσεως του 1821 που εθελουσίως, και μη θέλων να διακόψει την Θείαν Λειτουργίαν και να διαφύγει, προσέφερε εαυτόν ιερόν σφαγίον υπέρ πίστεως και Ελευθερίας της Πατρίδος.

Οι προύχοντες και οπλαρχηγοί της Αχαΐας έγραψαν και υπέγραψαν το εξής συναξάρι δια την θυσίαν του Παπαγεώργη.

ΠΙΣΤΟΠΟΙΟΥΜΕΝ

Οι υπογραφόμενοι μεθ' όρκου οτι κατα το έτος 1821 καθ' ην εποχήν οι Έλληνες έλαβον τα όπλα, ο συμπολίτης μας ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ εκτελών την Θείαν Μυσταγωγίαν εν τω Ναώ της Αγίας Αλεξιωτίσσης ΕΦΟΝΕΥΘΗ παρα των αγαρηνών, αιχμαλωτισθέντων και τριών (3) τέκνων του, προς απολύτρωσιν των οποίων ονόματι ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΝ, των δυο ετέρων μενόντων εν αιχμαλωσία και αγνοούμενης της διαμονής των.

Κατ' αίτησιν οθεν του απελευθερώθεντος Κωνσταντίνου δίδεται το παρόν αυτό ίνα χρησιμεύσει όπου δεί, και υποσημειούμεθα.

Εν Πατραις την α' Ιουνίου

Μ(πενιζέλος) Ρούφος

Κ. Μπουκαούρης

Γεώργιος Γιαννακόπουλος

Ζ. Νεράγκαθος

Κ. Θωμόπουλος

Άναστάσιος Ηλιόπουλος

Άγγελος Ξηρομερίτης

Άναγ. Ανδρικόπουλος

Ο διασωθείς Κωνσταντίνος υιός του μαρτυρήσαντος ιερέως Γεωργίου, γράφει την επομένη αίτησιν

Εν Πάτραις τη 4η Ιουνίου 1865

ΠΡΟΣ

       Την επι των αγώνων σην Επιτροπήν, δια του Κυρίου Νομάρχου Αχαιοήλιδος Ο ευσεβάστως υποσημειούμενος Κωνστανίνος ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, αναφέρω ταπεινώς οτι, κατά το έτος 1821, καθ' ην εποχήν οι Έλληνες έλαβον τα όπλα κατα των Οθωμανών, ο πατήρ του υποφαινομένου ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ εφονεύθη παρα των αγαρηνών, ενω ετέλει την Θείαν Μυσταγωγίαν, εν τω ενταύθα Ιερώ Ναω της Αλεξιωτίσσης, οτι ο υποφαινόμενος και έτεροι δυο (2) αδελφοί μου αιχμαλωτίσθηκαν παρα των Αγαρηνών και οτι τρέξασα η μήτηρ ημών εις διάφορα του Οθωμανικού Κράτους μέρη, μόλις ηδυνήθη να σώση και να λάβη τον υποφαινόμενον, μη δυνηθείσα ουδόλως ν' ανεύρη τους έτερους δυο αδελφούς μου και εισέτι μένουσι εν αιχμαλωσία αγνοούμενου του τόπου της διαμονής των, ως προκύπτει εκ του συνημμένου πιστοποιητικού πολιτών μαρτυρούντων τ' ανωτέρω.
     Τα δυστυχήματα ταύτα είναι αξια λόγου όπως ληφθή και ο υποφαινόμενος εν καιρώ υπ' όψιν και λάβω την δέουσαν και απαιτούμενην αμοιβήν.
Δια ταύτα παρακαλώ θερμώς την Σην Επιτροπήν, όπως ευαρεστουμένη λάβη υπ' όψιν της εν καιρώ και τον υποφαινόμενον, αποδίδουσα ότι νόμιμον και δίκαιον.
     Ο Κύριος Νομάρχης Αχαιοήλιδος παρακαλείται να διαβιβάση την παρούσαν όπου δει.

Ευπεπειθέστατος

Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου

Υπό της Επιτροπής Ελήφθη υπ' όψιν η αίτησις και κατετάχθη η οικογένεια εις την δευτέραν τάξιν των υπαξιωματικών.

Στον αύλειο χώρο του Ιερού Ναού έχει υψωθεί μνημείο προς τιμήν τού Εθνομάρτυρος Ιερέως Γεωργίου, το έτος 1971, από την Αχαϊκή Εταιρεία Πατρών, με την ευγενή φροντίδα των αειμνήστων Κων. Ν. Τριανταφύλλου και Θεοδ. Ι. Παπαναγιώτου, ώστε να διατηρηθή στην μνήμη των νεωτέρων ο ηρωισμός και η θυσία τού αοιδίμου Ιερέως Γεωργίου, οι αγώνες και οι θυσίες τής Πρεσβυτέρας του για την διάσωση των παιδιών τους, αλλά και οι εν γένει θυσίες τού Ιερού Κλήρου για την ελευθερία τής Ελλάδος

ΑΠΟ ΤΟ ΕΦΗΜΕΡΙΑΚΟΝ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΟΥ 1821

Θ. Ι. Παπαναγιώτου

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ

ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ ΠΑΤΡΩΝ

Ὑπό

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΝ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Πρωθιερέως

Ἀνάτυπον ἐκ τοῦ Περιοδικοῦ "ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ"

ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ 1964

Τό μέγα θαῦμα τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας, ἤτοι ἡ ἀποτίναξις τετρακοσίων ἐτῶν δουλείας, ἦτο ἀδύνατον τά πραγματοποιηθῆ, ἐάν δέ ἦτο θεμελιωμένον ἐπί ἀρραγοῦς θεμελίου, ἑδραιωμένον ἐπί τῆς ἀδιασείστου πίστεως πρός τήν Ὀρθοδοξίαν καί τῆς ἀγάπης πρός τήν Πατρίδα. Πίστις καί πατρίς ἤσαν οἱ δύο πολικοί ἀστέρες οἱ καθοδηγοῦντες τούς ἀόπλους δούλους πρός ἐκτίναξιν τοῦ Ὀθωμανικοῦ Ζυγοῦ. Αἵ δύο αὐταί φωτειναί λαμπάδες, οἱ δύο οὗτοι παμαφανεῖς φάροι, ὁδήγουν τούς ἀπηλπισμένους πρός τήν θεοσδότον ἐλευθερίαν. Ἐπί τῆς ἀσαλεύτου καί ἀκλονήτου θείας πίστεως, ἐβασίσθησαν οἱ ἥρωες τοῦ 21, καί ἔθραυσαν τάς ἁλύσεις τῆς δουλείας, καί ἤγειραν τά ἀναρίθμητα τρόπαια τῶν.

Αἵ μή νοσηραί διανοιαι, καί οἱ μή πεπλανημένοι νόες, μελετῶντες τήν ἱστορίαν οὐχί ἐπιπολαίως ἀλλά προσεκτικῶς, πείθονται καί δεσμεύονται ἀπολύτως ἐκ τῆς ἀληθείας ταύτης.

Διά τῆς πίστεως, τόν κολοσσόν τῆς ἰσχύος οἱ ἀνίσχυροι κατέσεισαν, καί κατηγωνίσαντο οἱ ἐλάχιστοι δοῦλοι, ἰσχυρᾶν αὐτοκρατορίαν. Καί τήν πίστιν αὐτήν τήν ἐδίδαξε κυρίως τό "κρυφό σχολειό", κατά τήν κοινήν ὁμολογίαν, τοῦ ἐφημερίου - διδασκάλου τοῦ ἐνοριακοῦ ναοῦ, μέ τό "ὀκτωήχι" καί τό "ψαλτήρι". Ἐπηκολούθει, συνείπετο ὅμως καί τό παράδειγμα τοῦ διδασκάλου-ἱερέως, τό διδάσκον εὐγλωττότερον πάσης παιδαγωγικῆς τέχνης. Τό παράδειγμα, δῆλον ὅτι ἡ παραδειγματική σπουδή, προσφορά τοῦ ἐφημερίου, ἐπί τοῦ ἱεροῦ θυσιαστηρίου τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, καί τῆς πατρίδος Ἑλλάδος τόν βωμόν, θυσία. Ἡ ἔρευνα τῶν ἀγνώστων δέλτων τῆς ἱστορίας, καί τῶν ἱερῶν διπτύχων της ἐκκλησίας, μᾶς παρέχουν προσέτι παραδείγματα, ὄντως ἀξιοθαύμαστα. πολλῶν κληρικῶν καλλινίκων νεομαρτύρων.

Θύμα ἐν Πατραις ὁ ἱερεύς Γεώργιος, ἄνευ ἐπωνύμου καί ἄγνωστος εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν ἱστορίαν τῶν Πατρών. Θυσιαστήριον, ὁ ἱερός Ναός τῆς Παναγίας Ἀλεξιωτίσσης, καί τό ἱερόν Βῆμα αὐτῆς. Ἀλλά τό δράμα εἰς τήν οἰκογένειαν τοῦ ἱεροῦ σφαγίου τῶν Πατρών, τοῦ ἱερέως συνεχίζεται ἐπί μακρόν. Ἐπακολουθεῖ αἰχμαλωσία, ἡ ἀπαγωγή, ὁ ἐξανδραποδισμός τῶν τέκνων τοῦ θύματος. Ἡ διασωθεῖσα πρεσβυτέρα, κλαίουσα ἀστειρεύτως, ὡς ἡ ἀπαρηγόρητος Ραχήλ τῆς ἱερᾶς Βίβλου, θρηνοῦσα σφαγιασθέντα ἀγαπητόν σύζυγον, ὀδυρομένη διά τήν στέρησιν υἱῶν πολυφιλήτων, ὀλοφυρομένη λυσίκομος, καί τίλλουσα τάς τρίχας τῆς κεφαλῆς της, μοιρολογοῦσα τά πάθη τῆς συνεχῶς, ἀλλά καί μακράν πάσης ἀπογνώσεως, ὁραματιζομένη σαφῶς τήν ἐπικειμένην ἀνάστασιν τῆς δούλης Πατρίδος, ὡς πρότυπον γνησίας Ἑλληνίδος, ἐκ τοῦ μητρικοῦ φίλτρου κεντουμένη καί κινουμένη, ἀπεφάσισε νά ἀναζητήση τά ἀπανθρώπως ἀπαχθέντα παιδιά της. Ἀποτινάξασα λοιπόν τάς φυσικᾶς ἀδυναμίας τῆς γυναικός, καί ὁπλισθεῖσα μέ τόν φυσικόν ὁπλισμόν ἑνός ὀπλίτου ἀνδρός, ἐξῆλθε μέ βῆμα ἀνδρικόν, μέ ἀνδρικόν θάρρος, μίαν ἡμέραν, παρά τίς συστάσεις τῶν συμπολιτῶν, τούς εὐλόγους φόβους καί διαμαρτυρίας τῶν οἰκίων της, καί ἐρρίφθη ἡ θυγάτηρ τῶν Πατρών, εἰς τό μητρικόν καθῆκον, μέ ἀπαραδειγμάτιστον πατριωτισμόν, ὡς νεωτέρα Σπαρτιάτις, ἴνα γράψη μίαν ἀξιοζήλευτον σελίδα τῆς Ἀχαϊκῆς ἱστορίας. Ὁ θάνατος τῆς ἐν τή ἐκπληρώσει ἑνός ὑπεροφειλομένου καθήκοντος, ἐτέθη, ἀπό τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς ἐξορμήσεως, ὑπό τῆς ἰδίας, ἐν μοίρα ἑκατοστή καί ἡ περιπλάνησις αὐτῆς ἀνά τό Ὀθωμανικόν κράτος, ἐθεωρήθη, ὡς ἁπλή περιπολία, ὡς κοινός περίπατος. Καί ἔτρεχεν, ἐκ τῆς μητρικῆς ὀδύνης τραυματισμένη ἡ ἀνδρογυναίκα αὐτή τοῦ Μορέως, καί συνέτρεχε μέ τήν ἀκλόνητον πίστιν της ἡ Ἀμαζών, ἀνά τήν Ὀθωμανικήν αὐτοκρατορίαν, πρός ἀνεύρεσιν, συνάντησιν, πληρωμήν λύτρων, ἀπελευθέρωσιν καί διάσωσιν τῶν περικαλλῶν γόνων της, τῶν πολυφιλήτων σπλάγχνων της, ἐκ τοῦ τουρκικοῦ παιδομαζώματος, τοῦ βεβαίου ἐξισλαμισμοῦ. Καί ἐπέτυχεν ἡ μελανειμονοῦσα θυγάτηρ τῆς Ἀχαΐας, διά μέσου ὀλίγων φιλίων στρατευμάτων διερχομένη, διά μέσου πολλῶν ἐχθρῶν καί πολεμίων ὁδεύουσα διά μυρίων κινδύνων ἡμερινῶν καί νυχτερινῶν προχωροῦσα, καί περιπατώντας μοναχή, ἐπέτυχε νά ἁρπάση ἐκ τοῦ στόματος λεόντων ἀδηφάγων, νά σώση ἐξ ἀνημέρων σφαγέων, τό ἐν ἐκ τῶν τριῶν πολυαγαπήτων τέκνων της, καί νά τό ἐπαναφέρη, μετά δακρύων λύπης καί χαρᾶς ἀπειραρίθμων, εἰς τούς βωμούς καί τάς ἑστίας τῶν Πατρών, πρός συναγερμόν πάντων καί κατάπληξιν πασῶν.

Ποία γραφίς δύναται νά περιγράψη μητρός καί υἱοῦ τήν συγκίνησιν, κατά τήν ὥρα τῆς πρώτης συναντήσεως τῶν, εἰς τόν στρατώνα τοῦ παιδομαζώματος, τήν χαράν τῶν κατά τήν ἡμέραν τῆς ἀναχωρήσεως τῶν, τάς κάθ΄ ὁδόν συνομιλίας τῶν, τούς καθημερινούς φόβους, τάς περιπλανήσεις, τούς κινδύνους τῶν νυκτῶν, τά δάκρυα ἀμφοτέρων κατά τήν στιγμήν τῆς ἐνατενίσεως τῆς πόλεως τῶν Πατρών, καί τῆς εἰσόδου αὐτῶν εἰς τήν κατάκλειστον, ἔρημον οἰκίαν τῶν;

Ποία Μούσα ἐκ τῶν ἐννέα θυγατέρων τῆς Μνημοσύνης, πρέπει νά περιγράψη, νά παραστήση, ἤ δί΄ ὕμνων νά ψάλη, νά μελωδήση, ραψωδήση, τόν πατριοτισμόν, τά παθήματα, τήν πίστιν καί τά κλέη τῆς ἠρωΐδος μητρός; Ἡ Κλειώ τῆς ἱστορίας, Ἡ Μελπομένη τῆς τραγωδίας, ἤ ἡ Πολυμνια τῆς θρησκείας; Ἄλλ΄ ἀξιόν ἐστιν ἴνα πᾶσαι καί ἐγκωμιάσωσι τῶν Πατρών τήν ἀξίαν θυγατέρα, τῆς Πελοποννήσου τό κλέος, τῆς Πατρίδος τήν δόξαν, τῶν Ἑλληνίδων τό καύχημα.

Προσχωμεν εἰς τήν ἀνάγνωσιν τῶν λαμπρῶν σελίδων, τῶν ἱερῶν κειμένων, τοῦ ἐφημεριακοῦ Κλήρου τῶν Παλαιῶν Πατρών. Αἵ ὀξυγράφοι πολεμικαί γραφίδες τῶν ὁπλαρχηγῶν τῆς Ἀχαΐας γράφουν καί ὑπογράφουν τό ἑξῆς Συναξάρι διά τήν θυσίαν τοῦ Παπαγεώργη.

"Πιστοποιοῦμεν οἱ ὑπογραφόμενοι μεθ' ὅρκου ὅτι κατά τό ἔτος 1821 καθ' ἤν ἐποχήν οἱ Ἕλληνες ἔλαβον τά ὄπλα, ὁ συμπολίτης μᾶς ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ ἐκτελῶν τήν Θείαν Μυσταγωγίαν ἐν τῷ Ναῶ τῆς Ἁγίας Ἀλεξιωτίσσης ΕΦΟΝΕΥΘΗ παρά τῶν ἀγαρηνῶν, αἰχμαλωτισθέντων καί τριῶν (3) τέκνων του, πρός ἀπολύτρωσιν τῶν ὁποίων ὀνόματι ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΝ, τῶν δύο ἑτέρων μενόντων ἐν αἰχμαλωσία καί ἀγνοούμενης τῆς διαμονῆς τῶν.

Κατ' αἴτησιν ὅθεν του ἀπελευθερώθεντος Κωνσταντίνου δίδεται τό παρόν αὐτό ἴνα χρησιμεύσει ὅπου δεῖ, καί ὑποσημειούμεθα.

Ἐν Πατραις τήν ἅ' Ἰουνίου

Μ(πενιζέλος) Ροῦφος

Κ. Μπουκαούρης

Γεώργιος Γιαννακόπουλος

Ζ. Νεράγκαθος

Κ. Θωμόπουλος

Ἀναστάσιος Ἡλιοπουλος

Ἄγγελος Ξηρομερίτης

Ἄναγ. Ἀνδρικόπουλος"

"Ἄς σημειωθῆ ὅτι ὁ Ἀναστάσιος Ἡλιοπουλος ὁ ὑπογράφων τόν πιστοποιητικόν, κατήγετο ἐκ Καρυταίνης καί ὑπηρέτησεν ὡς "μπουλουκξής"κατά τόν ἱερόν Ἀγώνα, ἐξ ἰδίων του συντηρῶν τούς ὕπ αὐτόν στρατιώτας. Συμμετέσχεν εἰς τάς μάχας Πουσίου (Λάλα), Τριπόλεως, Ναυπλίου καί τάς κατά τοῦ Δράμαλη. Ἐπολέμησε καί διά τήν ἀπελευθέρωσιν τῶν Πατρών. Ἐτιμήθη μέ ἀργυροῦν ἀριστεῖον. Ὁ Γεώργιος Γιαννόπουλος ἀσφαλῶς ἦτο ὁ ἐκ Καλάνου ἀγωνιστής υἱός τοῦ προεστοῦ τῶν δέκα καί τριῶν χωρίων τῶν Νεζερῶν, Παναγῆ Γιαννοπούλου ἤ Νεζερίτου (βλέπε, Ἱστορικόν Λεξικόν τῶν Πατρών, ὑπό Κώστα Τριανταφύλλου ἔτ. 1959 σέλ. 122). Ἔλαβε καί οὗτος ἐνεργόν μέρος εἰς τούς ἀγώνας τῶν Πατρέων, πρός ἐκδίωξιν τῶν τυράννων.

Ὁ ἁρπαγεῖς, διασωθεῖς, καί ἐπαναπατρισθεῖς, υἱός τοῦ ἱερέως, Κωνσταντῖνος, ὀρφανός ὄχι μόνο ἀδελφῶν, πατρός, ἀλλά καί μητρός -θανούσης πάντως προώρως, ἐν ἐλευθέρα ἤ ἐν ἀγωνιζομένη ἔτι Πατρίδι ἄγνωστον, ἐκ τῶν ψυχικῶν καί σωματικῶν καμάτων καί τῶν διαρκῶν προσευχῶν της, ὑπέρ ἀναρρύσεως τῶν ἀπαχθέντων γεννημάτων της -ὡς ἑξῆς, λακωνικῶς, ἐκθέτει τήν τραγωδίαν τῆς οἰκογενείας του.

Μέ ἱεράν συγκίνησιν, ἀναπολῶν τήν ἀπώλειαν, τόν χαμόν τόσων προσφιλῶν προσώπων, τό ξεκλήρισμα τῆς γενιᾶς του, γράφει, ἐν τή γενετείρα αὐτοῦ εὐρισκόμενος, ἐλεύθερος καί ὄχι ραγιάς, μεταξύ ἐλευθέρων καί ὄχι δούλων, τά ἑπόμενα τῆς Πατραϊκης καί τῆς γενικῆς ἱστορίας "ἄξια μεγάλου λόγου" ὡς τό Κοινόν καί αὐτός τά ἐχαρακτήρισαν"

"Ἔτι προσχωμεν εἰς τήν ἀναγνώρισιν τῆς δευτέρας σελίδος τοῦ ἐφημεριακοῦ Συναξαρίου τοῦ ἐφημερίου τῶν Πατρών.

Μέ δακρυρροούντας τούς ὀφθαλμούς, γράφει τήν, μέ τά ἄφθονα δάκρυα τοῦ βεβρεγμένην, ἑπομένην αἴτησιν.

"Ἐν Πάτραις τή 4η Ἰουνίου 1865

Προς τήν ἐπί τῶν ἀγώνων σήν Ἐπιτροπήν, διά τοῦ Κυρίου Νομάρχου Ἀχαιοήλιδος.

Ὁ εὐσεβάστως ὑποσημειούμενος Κωνστανίνος ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ, ἀναφέρω ταπεινῶς ὅτι, κατά τό ἔτος 1821, καθ' ἤν ἐποχήν οἱ Ἕλληνες ἔλαβον τά ὄπλα κατά τῶν Ὀθωμανῶν, ὁ πατήρ τοῦ ὑποφαινομένου ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ ἐφονεύθη παρά τῶν ἀγαρηνῶν, ἐνῶ ἐτέλει τήν Θείαν Μυσταγωγίαν, ἐν τῷ ἐνταύθα Ἱερῶ Ναω τῆς Ἀλεξιωτίσσης, ὅτι ὁ ὑποφαινόμενος καί ἕτεροι δύο (2) ἀδελφοί μου αἰχμαλωτίσθηκαν παρά τῶν Ἀγαρηνῶν καί ὅτι τρέξασα ἡ μήτηρ ἠμῶν εἰς διάφορά του Ὀθωμανικοῦ Κράτους μέρη, μόλις ἠδυνήθη νά σώση καί νά λάβη τόν ὑποφαινόμενον, μή δυνηθεῖσα οὐδόλως ν' ἀνεύρη τούς ἕτερους δύο ἀδελφούς μου καί εἰσέτι μένουσι ἐν αἰχμαλωσία ἀγνοούμενου τοῦ τόπου τῆς διαμονῆς τῶν, ὡς προκύπτει ἐκ τοῦ συνημμένου πιστοποιητικοῦ πολιτῶν μαρτυρούντων τ' ἀνωτέρω.

Τά δυστυχήματα ταῦτα εἶναι ἄξια λόγου ὅπως ληφθῆ καί ὁ ὑποφαινόμενος ἐν καιρῶ ὑπ' ὄψιν καί λάβω τήν δέουσαν καί ἀπαιτούμενην ἀμοιβήν.

Δία ταῦτα παρακαλῶ θερμῶς τήν Σήν Ἐπιτροπήν, ὅπως εὐαρεστουμένη λάβη ὑπ' ὄψιν τῆς ἐν καιρῶ καί τόν ὑποφαινόμενον, ἀποδίδουσα ὅτι νόμιμον καί δίκαιον.

Ὁ Κύριος Νομάρχης Ἀχαιοήλιδος παρακαλεῖται νά διαβιβάση τήν παροῦσαν ὅπου δεῖ.

Εὐπεπειθέστατος

Κωνσταντῖνος Παπαγεωργίου"

"Ὑπό τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐλήφθη ὑπ' ὄψιν ἡ αἴτησις καί κατετάχθη ἡ οἰκογένεια εἰς τήν δευτέραν τάξιν τῶν ὑπαξιωματικῶν.

Εἶχον περάσει τεσσαράκοντα καί πλέον ἔτη ἄφ΄ ὅτου ἡ συμπολίτις τῆς ἐπιφανοῦς Δανιηλίδος, εἶχε σώσει ἐκ τῶν χειρῶν τῶν Ἀγαρηνῶν, ἐκ τῆς καμίνου τοῦ πυρός τῶν τριῶν παίδων, εἶχεν ἀποσπάσει τόν Κωνσταντῖνον. Καί ὅμως ἐπιστευεν οὗτος, ὡς φανεροῦται ἐκ τοῦ ἐγγράφου, τῆς αἰτήσεως, ἐκ τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης κινούμενος καί τῆς ἐλπίδος ἐνισχυόμενος, ἐπιστευεν ἀκόμη, ὅτι ζοῦν οἱ δύο προσφιλέστατοι ἀδελφοί του, καί ἀνέμεναν αὐτούς ἴνα τούς ἴδη, ὡς ὁ Ἰωσήφ τούς αὐταδέλφους ἐν Αἰγύπτω. Δέν ἤθελε κάτ΄οὐδένα λόγον νά ξεχάση αὐτούς, νά πιστεύση ὅτι δέν ζοῦν, διότι ἡ ἐλπίς εἰς τόν Ἕλληνα οὐδέποτε ἐκπίπτει. Μάλιστα, Ἡ τῶν μελῶν τῆς Ἑλληνικῆς οἰκογενείας ἀγάπη, ὡς μαρτυροῦν αἵ χιλιετηρίδες, οὐδέποτε σβύνει.

Ἀσφαλῶς τά ἀπαχθέντα ἄλλα δύο ἀδέρφια, δέν ἤσαν μετά τοῦ διασωθέντος Κωνσταντίνου. Ἤσαν ἀλλαχοῦ. Ἤσαν εἰς ἄγνωστον μέρος, καί μεμονωμένα ὡς ὁ Κωνσταντῖνος. Οὔτε ὁ Κωνσταντῖνος ἐγνώριζε πού διέμενον, καί ἐάν ἔζων, οὔτε ἡ περιπλανηθεῖσα πονεμένη μητέρα, ἔμαθε τί σχετικόν. Ἐάν ἐγνώριζον τί, θά ἐπεδίωκον τήν διάσωσιν τῶν, διά τῆς συναθροίσεως λύτρων πρός ἐξαγοράν. Ἡ λεοντόκαρδος μήτηρ, ἡ ἐθελοκίνδυνος μητέρα, ἐάν εἶχεν ἀκούσει τί σχετικόν, ἀψηφοῦσα, περιφρονοῦσα τά πάντα, θά ἔκαμνεν ἐκ τῆς ἀκράτου ἀγάπης νέαν ἔξοδον, νέαν ἐξόρμησιν, στήν Ἀνατολή καί δύσι, στό Νότο καί Βοριά, πρός ἀπελευθέρωσιν καί τῶν δύο ἄλλων πολυαγαπημένων ὑπάρξεων, νεαρῶν βλαστῶν της.

Πότε ἄραγε συνέβη ἡ σφαγή τοῦ ἱερουργοῦντος; Τά ἔγγραφα δέν ἀναγράφουν ἐπακριβῶς χρόνον καί λεπτομερείας, ἄλλ΄ οὐδέ τό ἐπώνυμόν του θύματος ἀναφέρουν. Ἁγνοοῦμεν καί τοῦ διασωθέντος τέκνου τήν περιπλάνησιν, καί τάς ταλαιπωρίας τῆς αἰχμαλωσίας. Τά δέ λύτρα πόσα; Καί αὐτά δέν γνωρίζομεν. Ὁ Πανάγος Ἀντωνόπουλος ἱερεύς καί ἐφημέριος του χωρίου Ραγόζενα τοῦ δήμου Ἐρινεοῦ τῆς ἐπαρχίας Πατρών, διά τήν ἀπελευθέρωσιν τοῦ αἰχμαλωτισθέντος ὑπό τῶν Ὀθωμανῶν (βλέπε, περιοδικόν "Τρεῖς Ἱεράρχαι" ἔτ. 1958 φύλλον Σ/βρίου) υἱοῦ τοῦ Ἰωάννου, μετέπειτα ἐφημερίου, ἐμέτρησε, κατά τήν πιστοποίησιν τοῦ ἀγωνιστοῦ τῶν Πατρών Μπενιζέλου Ρούφου, 3.500 γρόσια, ποσόν ἀρκετά σημαντικόν διά τήν ἐποχήν ἐκείνην, ὄτε ἐν τακίμι σιλαχιοῦ καί μπαλάσκας ἐτιμῶντο ἐν Πάτραις δέκα (10)γρόσια, ἡ δέ μπαρούτη πρός δραχμᾶς ἑπτά ἡ ὀκά. Ἀνάλογα θά ἤσαν καί τά ὑπό τῆς πρεσβυτέρας καταβληθέντα λύτρα διά τόν Κωνσταντῖνον.

Προσέτι ἁγνοῦμεν καί τῶν δύο αὐταδλεφων τούς πόνους, τάς ἀπό τόπου εἰς τόπον μετακινήσεις, τά δάκρυα, τά βάσανα, τά μαρτύρια τέλος τά μνήματα. Κεῖνται οἱ τάφοι τῶν αὐτοκασιγνήτων ἐν τή ἐλευθέρα ἤ τή ὑποδούλω ἀλυτρώτω ἀκόμη Χώρα, ἔνθα μυριάδων ἀνωνύμων μαρτύρων εὑρίσκονται κατεσπαρμένα μνήματα καί ὀστᾶ; Ἀπόγονοί του διαφυγόντος τόν ἐξισλαμισμόν Κωνσταντίνου εὑρίσκονται σήμερον; Τίνες εἶναι; Ἀσφαλῶς πρέπει νά ἀναζητηθοῦν μεταξύ τῶν πολλῶν οἰκογενειῶν τῶν φερουσῶν τό ἐπώνυμον "ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ", διότι οὕτως ἐσυνηθίζετο νά γίνεται εἰς μνήμην τῶν ἀγωνιστῶν".