Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: «ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΥ ΖΩΗΣ »

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

«ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΟΥ ΖΩΗΣ »

00:02 | Ανώνυμος |

PDF

Ἀρχιμ. Καλλινίκου Νικολάου

“Διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;”

Πόθος διακαής καί ἐλπίδα τοῦ πιστοῦ παραμένει ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, νά κληρονομήσει τήν αἰώνιο ζωή. Δέν ὑπάρχει, κι οὔτε θά ὑπάρξει μεγαλύτερη χαρά καί εὐτυχία γιά τόν πιστό ἀπό αὐτή: νά κληρονομήσει τήν αἰώνιον ζωή.

Μ’ αὐτήν τήν εὐλογημένη προσδοκία ἔζησαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι γιά νά τήν ἀπολαύσουν. Αὐτή ἡ ἐλπίδα τούς πλημμύριζε χαρά καί ἀγαλλίαση γιά νά περιφρονοῦν τήν δελεαστική ἀπατηλή ἁμαρτία καί νά σηκώσουν τόν σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Μέ τήν ἴδια προσδοκία ζοῦμε κι ἐμεῖς. Γι’ αὐτό ἄς ἀκούσουμε σήμερα ἀπό τό ἴδιο τό στόμα τοῦ Χριστοῦ, πού δέν ψεύδεται, οὔτε ἐξαπατᾶ μέ ποιό τρόπο κληρονομεῖται ἡ αἰώνιος ζωή. Οἱ προϋποθέσεις αὐτές ἀναφέρονται στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη.

1) Ἡ αἰώνιος ζωή κληρονομεῖται.

Ἕνα σημεῖο τό ὁποῖο πρέπει νά τονίσουμε εἶναι τοῦτο, ὅτι ἡ αἰώνιος ζωή κληρονομεῖται. Αὐτό σημαίνει, ὅτι πρέπει, ὅποιος ἐπιθυμεῖ νά ζήσει αἰωνίως, ἔτσι ὅπως τό ἐννοεῖ ὁ Κύριός μας, νά ἀποκτήσει δικαίωμα εἰσόδου του εἰς τήν αἰώνιο ζωή. Ἀπ’ αὐτό καταλαβαίνουμε, ὅτι δέν δικαιοῦνται τῆς αἰωνίου ζωῆς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἀλλά ὡρισμένοι διά νά μήν παρανοηθεῖ καί νομισθεῖ, ὅτι ὁ Θεός ἀποκλείει μερικούς ἤ χαρίζεται σ’ ἄλλους, λέγω καί τοῦτο: Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νά κληρονομήσουν τήν αἰώνιο ζωή. Δυστυχῶς ὅμως λίγοι θά ἀποκτήσουν δικαίωμα εἰσόδου σ’ αὐτήν πολλοί ἄλλοι θά ἀποκλεισθοῦν μέ δική τους εὐθύνη καί ἀπό δική τους ὑπαιτιότητα.

Ἔτσι λοιπόν εἶναι εὔλογο τό ἐνδιαφέρον νά πληροφορηθοῦμε μέ ποιό τρόπο ἀποκτᾶται τό δικαίωμα νά ζεῖ κάποιος αἰώνια. Ἀνάλογο ἐνδιαφέρον εἶχε καί ὁ νομικός πού προκάλεσε τήν παραβολή τοῦ Κυρίου ρωτώντας τον «Διδάσκαλε, τί νά κάνω γιά νά κληρονομήσω ζωήν αἰώνιον;».

2) Oἱ δύο προϋποθέσεις τῆς κληρονομίας

Δύο εἶναι οἱ προϋποθέσεις πού συνιστοῦν τό δικαίωμα κληρονομίας τῆς αἰωνίου ζωῆς. Οἱ δύο αὐτές προϋποθέσεις κατά τόν Κύριό μας συνοψίζουν ὅλες τίς ὑποχρεώσεις τοῦ ἀνθρώπου προκειμένου νά δικαιοῦνται τήν αἰώνιο ζωή. Εἶναι :

α) Ἀγάπη πρός τόν Θεό.

Εἶναι γνωστή ἡ ἐντολή πού ἀναφέρεται σ’ αὐτήν τήν ὑποχρέωση τῶν πιστῶν. Τήν ἐπανέλαβε ὁ Κύριός μας στούς μαθητές του. Τήν ἐγνώριζε κι ὁ ἐρωτών νομικός. Τήν ξέρουμε κι ἐμεῖς: Νά ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου μέ ὅλη τήν καρδιά σου καί μέ ὅλη τήν ψυχή σου καί μέ ὅλη τήν δύναμη σου καί μέ ὅλη τήν διάνοιά σου. Αὐτή λοιπόν εἶναι ἡ πρωταρχική καί οὐσιαστική ὑποχρέωσή μας: Νά ἀγαπᾶμε τόν Θεόν μας. Τίθεται ὅμως τό ἐρώτημα: Μέ ποιό τρόπο δείχνουμε τήν ἀγάπη μας πρός τόν Θεό; Τήν ἀπάντηση θά τήν λάβουμε ἀπό τήν Ἁγία Γραφή.

Λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης : «Ἀγάπη πρός τόν Θεόν εἶναι νά τηροῦμε τίς ἐντολές του» (Α΄ Ἰωάν. ε΄ 3). Αὐτός ἐπανέλαβε τήν ἐντολή πού ἔδωσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μας ὁ ὁποῖος εἶπε: «Ἐάν ἀγαπᾶτε ἐμέ τότε ἐφαρμόσατε τίς ἐντολές μου» (Ἰωάν. ιδ΄15). Νομίζω, ὅτι εἶναι τόσο σαφές αὐτό πού ζητᾶ ὁ Κύριός μας ὥστε δέν χρειάζετε νά πῶ τίποτε περισσότερο.

Ἐκεῖνο ὅμως τό ὁποῖο ὀφείλω νά ὑπογραμμίσω εἶναι τοῦτο ὅτι ὁ Κύριος ζητώντας ἀπό ἐμᾶς νά τηρήσουμε τίς ἐντολές του δέν ζητᾶ κάτι ἀκατόρθωτο κάτι δυσβάστακτο, ἀνώτερο τῶν δυνάμεών μας. Ἀντιθέτως μᾶς διευκρίνησε ὅτι : «ὁ ζυγός μου εἶναι ἀπαλός καί τό φορτίο μου εἶναι ἐλαφρό» (Ματθ. ια΄29). Οἱ ἐντολές τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι βαρειές, δέν εἶναι δύσκολες. Ἀντίθετα μάλιστα ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν εἶναι εὐεργετική καί χαρίζει στόν πιστό τιμή καί δόξα γιά τά κατορθώματά του.

Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν κάνει τόν ἄνθρωπο εὐτυχισμένο. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει: «Τίποτε δέν δίνει φτερά καί δέν κάνει ἀνάλαφρη τήν ψυχή τόσο, ὅσο ἡ ἀπόκτηση τῆς δικαιοσύνης καί τῆς ἀρετῆς».

Ἀγάπη ὅμως πρός τόν Θεόν εἶναι καί ἡ πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό ὅτι εἶναι Θεός. Νά παραδεχόμαστε καί νά ἀναγνωρίζουμε τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ Πατέρα μας. Νά τόν δοξάζουμε γιά τήν ἀγάπη του γιά μᾶς καί τήν δημιουργία του. Ἡ πρός τόν Θεόν ἀγάπη δέν ἔχει ὅρια, γιατί ἀπεριόριστα μᾶς ἀγαπᾶ κι ὁ Θεός. Μάλιστα ὁ Κύριος ἐπεσήμανε ὅτι ὅποιος ἀγαπᾶ περισσότερο ἀπό τόν ἴδιο κάτι ἄλλο, πρόσωπο, πρᾶγμα, ἠδονή ὅ, τιδήποτε πού δέν μπορεῖ νά τό ἀποχωριστεῖ καί νά τό θυσιάσει αὐτός δέν δικαιοῦται τήν αἰώνιο ζωή. Ἡ πρώτη λοιπόν προϋπόθεση εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί ἡ δεύτερη

β) Ἀγάπη πρός τον πλησίον

Εἶναι ἐπίσης γνωστό ὅτι ὁ Κύριος μας συνῆψε στήν πρός τόν Θεόν ἀγάπη τήν πρός τόν συνάνθρωπο ἀγάπη μέ τήν ἐντολή: «Νά ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου σάν τόν ἑαυτό σου». Δέν ἀρκεῖ νά ἀγαπήσουμε τόν Θεόν ἀκόμα καί νά θυσιαστοῦμε γι’ Αὐτόν γιά νά εἰσέλθουμε στήν αἰώνιο ζωή. Πρέπει ἀπαραιτήτως νά ἀγαπᾶμε μέχρι θυσίας καί τόν συνάνθρωπό μας. Νά ἔχουμε δηλαδή παρόμοια ἀγάπη μ’ αὐτήν πού ἔχει ὁ Θεός γιά μᾶς, πού θυσιάσθηκε χάριν ἡμῶν

Ἀγάπη πρός τόν πλησίον σημαίνει:

Νά ἀγαπᾶμε καί νά θυσιαζόμαστε γιά τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Γιά τόν σύζυγό μας, γιά τά παιδιά μας, γιά τούς γονεῖς μας, γιά τούς οἰκείους μας, γιά τούς συμπολῖτες μας, γιά τούς ξένους, γιά ὅσους μᾶς ἀδικοῦν γιά τούς ἐχθρούς μας.

Πρός ὅλους τήν ἴδια πλούσια καί ἀπεριόριστη ἀγάπη.

Ὅταν ἀγαπᾶς συγχωρεῖς. Ὅταν ἀγαπᾶς θυσιάζεσαι. Ὅταν ἀγαπᾶς ταπεινώνεσαι. Ὅταν ἀγαπᾶς κουράζεσαι. Ὅταν ἀγαπᾶς στερεῖσαι. Ὅταν ἀγαπᾶς ὑποχωρεῖς. Ὅταν ἀγαπᾶς δέν θυμώνεις. Ὅταν ἀγαπᾶς δέν κλέβεις. Ὅταν ἀγαπᾶς σέβεσαι. Ὅταν ἀγαπᾶς δέν ἀδικεῖς, δέν ὑβρίζεις, δέν κατηγορεῖς, χαίρεσαι καί λυπᾶσαι μαζί μέ τόν συνάνθρωπό σου. Ὅταν ἀγαπᾶς δέν ἀδιαφορεῖς γιά τόν συνάνθρωπό σου σ’ ὅλες τίς ἀνάγκες. Ὅταν ἀγαπᾶς μοιράζεσαι τά ἀγαθά σου μαζί του. Δέν εἶναι τίποτε δικό σου. Μόνο ὅσοι ἀποκτήσουν τέτοια ἀγάπη θά δικαιοῦνται νά εἰσέλθουν στήν αἰώνια ζωή.

Ἀδελφοί μου

Ἄν δέν θεραπεύσουμε τήν ψυχή μας πού ἔχει προσβληθεῖ ἀπό τόν δαιμονικό ἐγωϊσμό, δέν μποροῦμε νά ἀποκτήσουμε τήν τέλεια αὐτή ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο. Ἄν στερούμαστε ὅμως δέν μποροῦμε καί νά κληρονομήσουμε αἰώνιο ζωή ἐπειδή «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί» (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 16).

πηγή:imkby