Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

00:17 | Ανώνυμος |

Το θαύμα της θεραπείας του σεληνιαζομένου νέου που ακούσαμε αγαπητοί μου αδελφοί στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, συνέβη μετά την κάθοδο του Χριστού από το όρος Θαβώρ, όπου μεταμορφώθηκε δείχνοντας την δόξα της Θεότητάς Του στους τρεις Μαθητές που παρευρέθηκαν στο θαυμαστό αυτό γεγονός, γεγονός που εορτάσαμε και εμείς την περασμένη Δευτέρα έξι Αυγούστου.

Πλησίασε, μας λέει η σημερινή περικοπή, ένας άνθρωπος τον Ιησού, και γονατιστός Τον παρακαλούσε να λυπηθεί και να σώσει το παιδί του, το οποίο σεληνιάζονταν και ταλαιπωρούνταν πολύ, γιατί πολλές φορές έριχνε τον εαυτό του στη φωτιά ή στο νερό. Απελπισμένος, είχε απευθυνθεί προηγουμένως στους μαθητές του Χριστού, αλλά εκείνοι δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν το παιδί, οπότε κατέφυγε στον ίδιο τον Κύριο. Τότε ο Ιησούς είπε: “Ω γενεά άπιστη και διεφθαρμένη, μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας; έως πότε θα σας ανέχομαι; φέρτε μου το παιδί εδώ”. Και με ένα Του λόγο έδιωξε το δαιμόνιο και από εκείνη τη στιγμή το παιδί θεραπεύτηκε.

Όταν οι μαθητές ιδιαιτέρως Τον ρώτησαν για ποιο λόγο δεν μπόρεσαν οι ίδιοι να διώξουν το δαιμόνιο, ο Χριστός τους απάντησε: Εξαιτίας της απιστίας σας. Αλήθεια σας λέω, ότι εάν έχετε πίστη σαν το σπόρο του σιναπιού, θα πείτε σε αυτό το βουνό «μετατοπίσου από εκεί» και αυτό θα μετατοπιστεί, και τίποτα δεν θα σας είναι αδύνατο. Αυτό δε το γένος του δαιμονίου που ήταν στο παιδί δεν βγαίνει παρά μόνο με «προσευχή και νηστεία».

Ένα παρόμοιο ερώτημα σαν αυτό των μαθητών μπορεί να το κάνει ο κάθε ένας από εμάς. Γιατί δεν μας ακούει Θεός; γιατί δεν εισακούγονται οι προσευχές μας; γιατί δεν εκπληρώνονται τα αιτήματά μας; Η απάντηση είναι ότι ο Θεός σιωπά στην προσευχή μας γιατί προσευχόμαστε χωρίς βαθιά και ζωντανή πίστη. Τα όσα του ζητάμε μένουν ανεκπλήρωτα και αναπάντητα, διότι δεν τον πλησιάζομε με εμπιστοσύνη και δεν τον παρακαλούμε με θερμή αγάπη και καθαρή καρδιά. Η πίστη, η εμπιστοσύνη και η αγάπη προς τον Θεό ανοίγει τον δρόμο της αληθινής επικοινωνίας μαζί Του. Ο ίδιος ο Κύριος μας διδάσκει λεγοντας: «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν» (Ματθ.7,7.) μόνο που αυτό πρέπει να γίνεται με θερμή πίστη, όπως επισημαίνει αλλού: «όσα αν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε» (Ματθ.21,22.) Δεν έχει σημασία να νιώθουμε, η να λέμε ότι πιστεύουμε πολύ, αλλά αρκεί το λίγο, σαν τον κόκκο του σιναπιού, αρκεί η πίστη μας αυτή να είναι σταθερή, δυνατή, ακράδαντη. Αν πιστέψουμε ότι ο Θεός βρίσκεται δίπλα μας και έχει τη δύναμη να μας βοηθήσει σε κάθε είδους σωματικής, η πνευματικής δυσκολίας, τότε πράγματι στον αγώνα μας θα έχουμε τον ισχυρότερο σύμμαχο, τον νικητή του θανάτου, την πηγή της ζωής, τον Αναστημένο Κύριο. Ο Ιησούς όμως προσθέτει και κάτι άλλο που φωτίζει το ερώτημα των μαθητών και το δικό μας: «τούτο δε το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία». Η χριστιανική μας υπόσταση δεν ορίζεται μόνο από την πίστη, μια πίστη που πολλές φορές μπορεί να είναι θεωρητική και άκαρπη. Η πίστη μόνη στον Θεό δεν αρκεί, αλλά χρειάζεται αγώνας πνευματικός, χρειάζεται άσκηση στη ζωή μας. Αξεχώριστο και συστατικό στοιχείο πίστης είναι η πράξη, όχι μόνο η ορθοδοξία αλλά και η ορθοπραξία.

Δύο από τις βασικές εκδηλώσεις μιας γνήσιας χριστιανικής ζωής είναι η προσευχή και η νηστεία. Για να μας ακούσει ο Θεός οφείλουμε να προσευχόμαστε. Να προσευχόμαστε με εμπιστοσύνη, όπως είπαμε, και θερμή διάθεση, με επιμονή και αφοσίωση. Στο ναό μαζί με όλους τους άλλους αδερφούς μας, στο σπίτι μας, στην εργασία μας, στο δρόμο, στη πόλη, στην εξοχή, την ημέρα, την νύχτα. Τότε ακουγόμαστε και αυτό αποδεικνύεται από την προσευχή των Αγίων με την δύναμη της οποίας γίνονται θαύματα. Ο Κύριος δίπλα στην προσευχή τοποθετεί και τη νηστεία. Την προσπάθεια για την προσευχή πρέπει να τη συνοδεύει και η άσκηση του σώματος. Η προσευχή και η νηστεία δεν αποτελούν ούτε έθιμο, ούτε υποχρέωση, αλλά οφείλουν να είναι εκούσιες κινήσεις της καρδιάς μας προς τον Θεό

Η προσευχή και η νηστεία αποτελούν μίμηση του Χριστού, ο οποίος μετά την Βάπτισή Του επί σαράντα ημέρες αποσύρθηκε στην έρημο, νηστεύοντας και προσευχόμενος στον Θεό – Πατέρα. Αν ο ίδιος ο θεάνθρωπος Κύριος νήστεψε, κατανοούμε πόσο απαραίτητη είναι η νηστεία για εμάς. Η νηστεία δεν βοηθά μόνο τον άνθρωπο στον αγώνα του για την χαλιναγώγηση των παθών, αλλά κάνει την προσευχή του ακόμα πιο δυνατή και τον καθιστά έτοιμο στο να ελκύσει αφ' ενός μεν την χάρη του Θεού, και αφ' ετέρου στο να αποκρούσει επιτυχώς κάθε πειρασμική προσβολή. Η νηστεία δεν αποτελεί αποστροφή προς τις τροφές, ούτε διαδικασία «εξαγνισμού», καμία τροφή δεν θεωρείται ακάθαρτη. Η νηστεία αποτελεί άσκηση, δηλαδή μέσα από την εκούσια αποχή από συγκεκριμένες τροφές εξασκούμε- εκπαιδεύουμε το νου και την ψυχή μας στο να αντιστέκεται στους διάφορους λογισμούς και στις επιθυμίες. Δεν είναι σκοπός αλλά εργαλείο μέσο για να ανεβούμε πνευματικά. Με την νηστεία, σε συνδυασμό πάντα με την προσευχή, σταδιακά καθαρίζεται η ψυχή από τους πονηρούς λογισμούς και τελικά προσεγγίζει ακόμα πιο πολύ τον Θεό.

Η ακράδαντη πίστη στον Θεό, η προσευχή και η άσκηση μέσα από τη νηστεία, αποτελούν και σήμερα, που όλα γύρω μας κλονίζονται και τείνουν να καταρρεύσουν, την σιγουριά της πνευματικής μας ανόρθωσης, την σιγουριά ότι ο Θεός ακούει αυτά για τον οποίο τον παρακαλούμε.

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

πηγή:i-m-paronaxias