Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Ένα ολόκληρο χωριό προσευχόταν για το θαύμα...

Τετάρτη 25 Απριλίου 2012

Ένα ολόκληρο χωριό προσευχόταν για το θαύμα...

00:50 | |

Ζούσαν σ’ ένα μικρό όμορφο χωριό της Κεντρικής Μακεδονίας, στα σύνορα με τη χώρα που πλαστογραφώντας την Ιστορία ονομάστηκε Μακεδονία. Από τα υψώματα του χωριού βλέπει κανείς τα πρώτα χωριά των Σκοπιανών.

Ήταν νέοι οικογενειάρχες με δύο προς το παρόν παιδιά. Εκείνος οδηγός μεγάλου φορτηγού, νταλικέρης, ταξίδευε συχνά στο εξωτερικό κάνοντας διάφορες μεταφορές. Εκείνη δούλευε σε κάποιο εργαστήριο κι έτσι εξοικονομούσαν τα απαραίτητα για τη ζωή. Ήταν σοβαρό ανδρόγυνο και αγαπούσαν την παραδοσιακή οικογενειακή ζωή και την Εκκλησία. Όταν δεν απουσίαζε σε ταξίδι ο σύζυγος, ο Πέτρος, μαζί με τη σύζυγό του, τη Μαρία, και με τα δυό μικρά τους εκκλησιάζονταν στην κεντρική εκκλησία του χωριού τους. Είναι μια περιποιημένη παλιά «βασιλική» με ωραίο αυλόγυρο και τα μνήματα πίσω της, δίπλα στο ιερό.

Τις μέρες εκείνες έλειπε ο Πέτρος με τη νταλίκα του στην Ευρώπη. Η Μαρία, όπως κάθε πρωί, ξύπνησε νωρίς τα παιδιά της, τα ετοίμασε, έστρωσε το τραπέζι για να φάνε, τους έβαλε στις τσάντες τους και κάτι φαγώσιμο σε αλουμινόχαρτο. Μόλις βγήκαν η μάννα έκλεισε προσεκτικά την πόρτα τους.

Είχαν ένα μικρό γιώτα χι και μ’ αυτό, οδηγώντας η ίδια, πήγε το μεγαλύτερο παιδί της, τον Αντώνη, στο σχολείο κι απ εκεί έστριψε για να πάει σε άλλο χωριό, οπού υπήρχε βρεφικός σταθμός για να αφήσει εκεί τον μικρότερό της, τον Τάσο, και να φύγει έπειτα για τη δουλειά της.

Ένιωθε, από την ώρα που είχε ξυπνήσει, κάποια ζάλη και οδηγούσε κάπως νευρικά. Και το κακό δεν άργησε να συμβεί. Φτάνοντας στον διεθνή δρόμο και πριν πάρει τη στροφή για το άλλο χωριό, της ξέφυγε το τιμόνι και το αμάξι ανατράπηκε αμέσως. Χτύπησε στις μπάρες του δρόμου και τσακίστηκε. Έγινε ένας σωρός από σίδερα και λαμαρίνες.

–Βοήθεια! Βοήθεια! φώναζε η Μαρία καταματωμένη, κατορθώνοντας να βγει απ’ τα συντρίμμια. Το παιδί μου, το μωρό μου! συνέχιζε να φωνάζει. Σώστε το παιδί μου!

Ένα γιώτα χι που περνούσε εκείνη τη στιγμή απ’ εκεί, σταμάτησε αμέσως. Ο οδηγός με το κινητό του ειδοποίησε την Τροχαία και προσπάθησε να βοηθήσει τη μάννα, που πάσχιζε κλαίγοντας να βγάλει από το στραπατσαρισμένο αυτοκίνητο το παιδί της, που ήταν στο πίσω κάθισμα.

Το περιπολικό της Τροχαίας και ένα νοσοκομειακό αυτοκίνητο ήλθαν σε λίγο, και οι ειδικευμένοι άνδρες κατάφεραν και έβγαλαν το μικρό παιδί, που ήταν χτυπημένο στο πρόσωπο, γεμάτο αίματα, αλλά δεν έκλαιγε. Φαινόταν νεκρό.

–Το παιδί μου, το μωρό μου! Σας παρακαλώ, σώστε το παιδί μου! φώναζε σπαραξικάρδια η μάννα.

Τους έβαλαν αμέσως, μάννα και παιδί, στο νοσοκομειακό και σε λιγότερο από ώρα έφθασαν στη Θεσσαλονίκη, στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, που διαθέτει και παιδιατρικό τμήμα. Οι γιατροί του Νοσοκομείου έδειξαν ζωηρό ενδιαφέρον και για τους δύο.

–Η κατάσταση της μητέρας, αποφάνθηκαν οι γιατροί, δεν εμπνέει ανησυχίες. Το μικρό όμως είναι πολύ σοβαρά. Ζει, αλλά δεν ξέρουμε πόσο θα αντέξει ακόμη η καρδούλα του.

Έβαλαν το παιδί στην εντατική και το διασωλήνωσαν. Τοποθέτησαν προσωρινά και τη μητέρα του σ’ ένα διπλανό θάλαμο. Η Μαρία έκλαιγε συνεχώς.

Το θλιβερό γεγονός έγινε αμέσως γνωστό στο χωριό. Ήταν Παρασκευή του Ακαθίστου Ύμνου. Το βράδυ, στην Ακολουθία του Ακαθίστου, βγήκε στο τέλος στην Ωραία Πύλη ο ευλαβής νέος κληρικός, ο παπα Εμμανουήλ, και με πολλή συγκίνηση είπε προς το πυκνό εκκλησίασμα:

–Σήμερα το πρωί μια μεγάλη συμφορά χτύπησε το χωριό μας. Έγινε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα. Τσακίστηκε το αυτοκίνητο που οδηγούσε η Μαρία, η σύζυγος του Πέτρου Κ… Η ίδια δεν έπαθε σοβαρά κατάγματα. Το μικρό παιδί της όμως, που το είχε στο αυτοκίνητο και το πήγαινε στον βρεφικό σταθμό, χτυπήθηκε άσχημα, είναι πολύ σοβαρά. Τους πήγαν και τους δύο στο Ιπποκράτειο της Θεσσαλονίκης.

Σας παρακαλώ, να προσευχηθούμε θερμά γι’ αυτούς. Εγώ κάθε απόγευμα όλη αυτή την εβδομάδα που αρχίζει μεθαύριο, θα κάμνω εδώ, ώρα έξι, Παράκληση στην Παναγία γι’ αυτό το σκοπό. Όσοι μπορείτε, να έρχεστε. Ο Θεός ακούει τις προσευχές, που γίνονται για καλό σκοπό από πολλούς μαζί.

Αυτό και έγινε. Κάθε μέρα όλη την άλλη εβδομάδα γέμιζε ο Ναός από πιστούς που ικέτευαν την Υπεραγία Θεοτόκο να σώσει το παιδί και να βοηθήσει τη μητέρα του.

Τα νέα που έφθαναν από τη Θεσσαλονίκη στην αρχή ήταν πολύ δυσάρεστα. Οι γιατροί σήκωσαν τα χέρια τους για το παιδί. Είπαν ότι δεν είναι αναστρέψιμη η κατάστασή του, διότι πληγώθηκαν πολύ σοβαρά ζωτικά όργανά του. Σιγά σιγά όμως άρχισε η βελτίωση. Και τα νέα πλέον κάθε μέρα ήταν και καλύτερα. Τις τρεις τελευταίες μέρες έβγαλαν το παιδί από την εντατική και το έβαλαν σε κανονικό θάλαμο. Την

τελευταία μέρα μπήκε στο θάλαμο μια άγνωστή τους μοναχή και αφού τους χαιρέτησε ευγενικά, άφησε στο κρεβατάκι του μικρού ένα βιβλίο κι έφυγε χωρίς να πει τίποτε άλλο παρά μόνο «περαστικά σας».

Το βιβλίο, που το ξεφύλλισαν αμέσως, περιείχε θαύματα της Παναγίας.
Την άλλη μέρα, μετά από μια εβδομάδα πολύ προσεκτικής νοσηλείας, με το παιδί στην αγκαλιά του ο Πέτρος, που είχε επιστρέψει στο μεταξύ από το ταξίδι, κι έχοντας δίπλα του τη σύζυγό του γύρισαν μ’ ένα συγγενικό τους γιώτα χι χαρούμενοι και δοξάζοντας τον Θεό στο σπίτι τους. Και το βράδυ της Κυριακής των Βαΐων, καθώς ήταν γεμάτη η Εκκλησία του χωριού στην έναρξη της Μεγάλης Εβδομάδος, βγήκε πάλι ο παπα Εμμανουήλ στην Ωραία Πύλη και είπε συγκινημένος και με δάκρυα στα μάτια:
–Αδελφοί μου, το θαύμα της προσευχής ολοκληρώθηκε! Όλο το χωριό προσευχόταν, όλοι μας ικετεύαμε την Θεοτόκο και άκουσε την προσευχή μας! Το παιδάκι της Μαρίας και του Πέτρου, των αγαπητών συγχωριανών μας, ήλθε και πάλι στο χωριό μας υγιέστατο! Δοξασμένο το όνομα του Θεού και της Υπεραγίας Μητέρας του!
–Αμήν, βροντοφώναξαν όλοι με χαρά και συγκίνηση και σταυροκοπιόντουσαν συνέχεια.

πηγή:xristianos