Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Τα τέσσερα κεριά

Tέσσερα κεριὰ ἔλιωναν ἀργά, ἀργά… Ὁ χῶρος ἦταν τόσο ἥσυχος ποὺ μποροῦσε νὰ ἀκουστεῖ ἡ συζήτησή τους…

Τὸ πρῶτο κερὶ εἶπε: Ἐγὼ εἶμαι ἡ Εἰρήνη. Μὰ οἱ ἄνθρωποι δὲν καταφέρνουν νὰ μὲ διατηρήσουν. Πιστεύω πὼς δὲν μοῦ μένει ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ συνεχίσω νὰ σβήνω!!! Κι ἔτσι ἀφέθηκε σιγά, σιγὰ νὰ σβήσει ὁλοκληρωτικά.

Συνεχίζοντας τὸ δεύτερο κερὶ εἶπε: Ἐγὼ εἶμαι ἡ Πίστη. Δυστυχῶς δὲν χρειάζομαι πουθενά. Οἱ ἄνθρωποι δὲν θέλουν νὰ ξέρουν γιὰ μένα κι ἔτσι δὲν ἔχει νόημα νὰ μένω ἀναμμένο. Μόλις ὁλοκλήρωσε τὰ λόγια του ἕνα ἁπαλὸ ἀεράκι φύσηξε πάνω του καὶ τὸ ἔσβησε.

Πολὺ λυπημένο τὸ τρίτο κερὶ λέει μὲ τὴ σειρά του: Ἐγὼ εἶμαι ἡ Ἀγάπη. Δὲν ἔχω τὴ δύναμη νὰ μείνω ἀναμμένο. Οἱ ἄνθρωποι δὲν μοῦ δίνουν σημασία καὶ δὲν ἀντιλαμβάνονται τὸ πόσο σημαντικὸ εἶμαι. Αὐτοὶ μισοῦν ἀκόμα κι αὐτοὺς ποὺ τοὺς ἀγαποῦν περισσότερο… καὶ χωρὶς νὰ περιμένει ἄλλο, τὸ κερὶ ἀφέθηκε νὰ σβήσει.

Ξαφνικὰ ἕνα παιδὶ μπῆκε στὸ δωμάτιο κι εἶδε τὰ τρία κεριὰ σβησμένα. Φοβισμένο ἀπὸ τὸ σκοτάδι εἶπε: Μὰ τί κάνετε; Πρέπει νὰ παραμείνετε ἀναμμένα, ἐγὼ φοβᾶμαι τὸ σκοτάδι!!! Καὶ ξέσπασε σὲ κλάματα.

Τότε τὸ τέταρτο κερὶ εἶπε μὲ συμπόνια: Μὴ φοβᾶσαι καλό μου, μὴν κλαῖς… Ὅσο θὰ εἶμαι ἐγὼ ἀναμμένο θὰ μποροῦμε πάντα νὰ ξανανάψουμε τὰ ἄλλα τρία κεριά… Ἐγὼ εἶμαι ἡ Ἐλπίδα! Μὲ μάτια λαμπερὰ καὶ γεμάτα δάκρυα, τὸ παιδὶ πῆρε τὸ κερὶ τῆς Ἐλπίδας καὶ ἄναψε καὶ τὰ ἄλλα τρία κεριὰ ποὺ εἶχαν σβήσει, τῆς Εἰρήνης, τῆς Πίστης καὶ τῆς Ἀγάπης!