Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΤΟΜΗΝ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΟΤΟΜΗΝ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ – 29 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ –

23:00 | Ανώνυμος |

PDF

Μακαριστού Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου

«ἔσται γὰρ μέγας ἐνώπιον Κυρίου»(Λουκ. α’ 18)

Όταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ απεστάλη παρά του Θεού προς τον Ζαχαρίαν τον ιερέα, δια να του αναγγείλει ότι εισηκούσθη η δέησίς του και θα αποκτήσει πλέον, εις το γήρας του, υιόν, δεν παρέλειψεν (ο Αρχάγγελος) να προείπη και την εξέλιξιν του παιδίου, το οποίο θα εγεννάτο, διεβεβαίωσε δε περί αυτού (κατ’ εντολήν του Θεού) ότι «οὗτος ἔσται μέγας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου». Την διαβεβαίωσιν δε ταύτην επανέλαβε βραδύτερον και ο Κύριος, όταν έλεγε δημοσία περί του Προδρόμου, ότι «οὐκ ἐγήγερται ἐν γεννητοῖς γυναικῶν μείζων ᾿Ιωάννου τοῦ βαπτιστοῦ». Αλλά ποίοι λοιπόν είναι οι τίτλοι του Βαπτιστού Ιωάννου, οι καθιστώντες αυτόν μέγαν ενώπιον του Θεού; Τούτο ας μελετήσωμεν σήμερον επί τη μνήμη αυτού.

O ΑΓΙΟΣ ΒΙΟΣ ΤΟΥ, αυτός αποτελεί πάντοτε τον πρώτιστον όρον δια να κληθεί κανείς μέγας εν τη βασιλεία των ουρανών, «Ὁς ἂν ποιήση καὶ διδάξη οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῆ βασιλεία τῶν οὐρανῶν», είπεν ο Κύριος. Και ο Πρόδρομος πρώτον εποίησε και κατόπιν εδίδαξε, πρώτον παρουσίασε βίον άγιον και κατόπιν εκάλεσε και τους άλλους εις την οδόν της αγιότητος, υπέρ της οποίας μετά θαυμαστού ζήλου ηγωνίσθη. Έζη ως άγγελος μάλλον ή ως άνθρωπος. Έχων ως κατοικίαν την έρημον, διήγε βίον προσευχής και αφοσιώσεως εις τον Θεόν. Τα αγαθά και αι δόξαι του κόσμου δεν είλκυον την καρδίαν του, ήτις ήτο παραδεδομένη εξ ολοκλήρου εις τον Θεόν. Νεκρός προς τον κόσμον και την αμαρτίαν και την ματαιότητα του κόσμου, έζη αποκλειστικώς δια τον Θεόν και το θέλημά Του. Αξιοθαύμαστος είναι η άκρα λιτότης και η αυστηροτάτη εγκράτεια του βίου αυτού. Η τροφή του πτωχοτάτη, «ακρίδες και μέλι άγριον», το ένδυμά του απέριττον και πενιχρόν, «ἐνδεδυμένος τρίχας καμήλου καὶ ζώνην δερματίνην περὶ τὴν ὀσφὺν αὐτοῦ». Τοιουτοτρόπως, εν ω περιώριζεν εις το ελάχιστόν την μέριμναν δια την συντήρησίν του, αφιέρωνεν όλον τον χρόνον και τας δυνάμεις του εις την υπηρεσίαν της βουλής του Θεού. Επίσης αξιοθαύμαστος είναι η μεγάλη ταπείνωσις αυτού. Εν ω ήδη είχεν αποκτήσει τοιαύτην φήμην παρά τω λαώ, ώστε ενομίζετο ότι είναι αυτός ο Μεσσίας, και εν ω απελάμβανε τοιούτου σεβασμού παρά του λαού, ώστε να μη τολμά ουδ’ ο Ηρώδης να τον θίξει και οι Φαρισαίοι επίσης, λέγοντες, «φοβούμεθα τὸν ὄχλον, πάντες γὰρ ἔχουσι τὸν Ἰωάννην ὡς προφήτην», αυτός δεν δυσκολεύεται να ομολογήσει δημοσία ότι δεν είναι άξιος «κύψας λῦσαι τὸν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων» του Ιησού, και να διακηρύξει ότι «ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν,ἐμὲ δὲ ἐλαττοῦσθαι». Πόσον καλώς είχεν εννοήσει ο θείος Πρόδρομος, ότι «ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας» πρέπει να τάξη εαυτόν ως έσχατον!…. αύτη εν ολίγοις ήτο η αρετή του Ιωάννου, η συνιστώσα τον πρώτον τίτλον του κατά Θεόν μεγαλείου Του.

ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΖΗΛΟΣ ΤΟΥ. Αλλ’ ο Βαπτιστής είναι μέγας ενώπιον του Κυρίου εξ ίσου και δια το έργον του. Συνίσταται δε τούτο, αφ’ ενός μεν εις το κήρυγμα αυτού, και αφ’ ετέρου εις την αντίδρασίν του κατά του εν τη κοινωνία ηθικού κακού, οπουδήποτε συνήντα αυτό. Εις αμφότερα επέδειξεν ζήλον ένθεον, αξιοθαύμαστον. Το κήρυγμά του περιστρεφόμενον κυρίως εις τας βαρυσημάντους λέγεις, «μετανοεῖτε ἤγγικεν γὰρἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν», εχαρακτήριζεν ο ζήλος, ίνα «πολλοὺς τῶνυἱῶν ᾿Ισραὴλ ἐπιστρέψει ἐπὶ Κύριον τὸν Θεὸν αὐτῶν…. έτοιμάσαι. Κυρίω λαόν κατεσκευασμένον» (Λουκ. α’ 16-17). Τω όντι δε τα αποτελέσματα υπήρξαν ανάλογα του ζήλου του. Πλήθη λαού συνέρρεον προς τον Ιορδάνην, δια να ακούσουν το κήρυκα της ερήμου και πολλοί ήρχιζον να δεικνύουν σημεία της μετανοίας των, βαπτιζόμενοι εν τω ποταμώ υπ’ αυτού και εξομολογούμενοι τας αμαρτίας αυτών. Εκείνο όμως, το οποίον είναι περισσότερον χαρακτηριστικόν εκ της κοινωνικής δράσεως του Προδρόμου, είναι η μετά ζήλου και αυταπαρνήσεως αντίδρασις αυτού κατά της διαφθοράς και της ανηθικότητος και την ανομίας καθόλου. Δεν εφείδετο ουδενός. Εκαυτηρίαζεν η γλώσσα του πάντα παρεκτρεπόμενον. Τι, εάν ευρέθη αντιμέτωπος των ισχυόντων; «ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν» ωνόμασε τους Φαρισαίους (πανισχύρους τότε, αφού κατώρθωσαν να θανατώσουν τον Κύριον). «οὐκ ἔξεστιν σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου», εφώναζε προς τον βασιλέα Ηρώδη (μη φοβούμενος την ασυδοσίαν των τότε βασιλέων) δυνάμενον να θανατώσει αυτόν. Δεν επιτρέπεται εις σε, έλεγε, να δίδεις τοιούτο παράδειγμα εις τον λαόν. Ομοίως ήλεγχε και πάσαν άλλην αντινομίαν, οπουδήποτε την συνήντα. Αλλ’ αντιμετώπισε την οργήν των Φαρισαίων, την μήνιν και την μανίαν της Ηρωδιάδος. Τί με τούτο όμως; Προσέλαβε έτερον τίτλον, δια να είναι μέγας ενώπιον του Κυρίου.

ΤΟΝ ΤΙΤΛΟΝ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ. Γνωρίζετε τας λεπτομερείας. Εις συμπόσιον, κατά την επέτειον των γενεθλίων του Ηρώδου, και εις επιβράβευσιν του χορού της θυγατρός της Ηρωδιάδος, αποκεφαλίζεται ο Βαπτιστής, δια να λάβει την κεφαλήν του επί πίνακι η νεαρά χορεύτρια, μάλλον δε δια να κορέση το εκδικητικόν της πάθος, η μητέρα της Ηρωδιάς, η συμβουλεύσασα την κόρην της να εκμεταλλευθή προς τον σκοπόν τούτον τους όρκους και τας δημοσίας υποσχέσεις του Ηρώδου.

Και αυτοί μεν είναι οι λόγοι, ένεκα των οποίων ο Ιωάννης ανεδείχθη «μέγας ἐνώπιον τοῦ Κυρίου». Πάντες όμως οι τίτλοι ούτοι του Προδρόμου αποτελούν μίαν μεγάλην διαμαρτυρίαν δια την ηθικήν κατάπτωσιν και της συγχρόνου ημών κοινωνίας. Ο άγιος βίος του βοά και κράζει κατά της αμαρτωλής ζωής, η οποία δεν σπανίζει δυστυχώς. Το κήρυγμά του, «μετανοείται…», είναι εξόχως επίκαιρον σήμερον, οπότε υφιστάμεθα τόσας θλιβεράς συνεπείας της αμαρτίας και του ηθικού εκτροχιασμού της γενεάς ημών. η αντίδρασις και ο έλεγχος αυτού εναντίον πάσης ανηθικότητος και αδικίας είναι και δια τας ημέρας ημών καυτήριον των αυτών πράξεων. Εάν είχομεν ανοικτούς τους οφθαλμούς και τα ώτα της ψυχής, δια να ίδωμεν εν μέσω ημών τον θείον Πρόδρομον, ασφαλώς θα ηκούομεν εξ αυτού ταύτα:

Α)Η αυστηρότης και λιτότης του βίου μου ας είναι δι’ υμάς ενίσχυσις, εάν ευρίσκεσθε ιδίως εν μέσω ορισμένων στερήσεων.

Β)Η πρόσκλησις εις μετάνοιαν ας μην ακουσθεί ως «φωνὴ βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ» και εις ώτα μη ακουόντων, εάν θέλετε «ἡμέρας ἰδεῖν ἀγαθάς»

Γ) Και οι δριμείς εκείνοι έλεγχοι της αδικίας και της εκμεταλλεύσεως και του δόλου και της υποκρισίας εις πόσους ενόχους τούτων θα ηδύνατο ν’ απευθυνθούν, δια να είπουν προς αυτούς, «ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν….»;

Να είπωμεν και το άλλο; Εις πόσους δυστυχώς, έχει θέσιν ο έλεγχος του Ηρώδου και της Ηρωδιάδος, «οὐκ ἔξεστιν σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα….»!…..

Αλλά και κάθε αμαρτωλός ελέγχεται οπωσδήποτε εκ του βίου, του κηρύγματος και της πυρίνης γλώσσης του Βαπτιστού. Εν ω συγχρόνως εξ αυτού παρακινούμεθα οι πάντες εις ζωήν αγίαν, εις μετάνοιαν και αντίδρασιν κατά του ηθικού εκτροχιασμού ημών αυτών και της κοινωνίας. Δεν έχομεν ημείς να φοβηθώμεν μαρτύριον δια την αντίδρασιν ταύτην. Δεν θα ζητηθεί από καμμίαν Ηρωδιάδα η κεφαλή μας επί πίνακι… Τουναντίον. Ελπίς καλυτέρας αύριον. Ελπίς λυτρώσεως εκ των ποικίλων δεινών εκπηγάζει από την συμμόρφωσιν προς τας εντολάς του Θεού. Ελπίς, τέλος, αιωνίου και ατελευτήτου μακαριότητος εν τη βασιλεία των ουρανών.

Εόρτια Μηνύματα – Κηρύγματα επι ταις εορταίς, Αρχιμανδρίτου Νικοδήμου Βαλληνδρά, Αθήνα 1964

Επιμέλεια Χρήστος Κονταξής Ιεροσπουδαστής

Πηγή:evaggelismostheotokou.gr