Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΙΝ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ 26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ. ΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΔΩΡΑ ΜΑΣ

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2016

ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΙΝ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ 26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ. ΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΔΩΡΑ ΜΑΣ

00:05 | |

PDF

ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΙΝ ΤΩΝ ΜΑΓΩΝ 26 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

ΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ ΔΩΡΑ ΜΑΣ

Του Μακαριστού Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου

«Καὶ πεσόντες προσεκύνησαν αὐτῷ, καὶ ἀνοίξαντες τοὺς θησαυροὺς αὐτῶν προσήνεγκαν αὐτῷ δῶρα, χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν»(Ματθ. β΄11).

Την Γέννησιν του Σωτήρος Χριστού επηκολούθησεν η προσκύνησις των Μάγων. Από τα βάθη της Ανατολής εξεκίνησαν οι τρεις εκείνοι προσκυνηταί, και καθοδηγούμενοι εκ του αστέρος, έφθασαν εις την Βηθλεέμ και προσέφεραν εις τον γεννηθέντα Σωτήρα του κόσμου τα δώρα των: χρυσόν και λίβανον και σμύρναν. Έκτοτε, το θείον Βρέφος της Βηθλεέμ, ο Σωτήρ του κόσμου, δέχεται τα δώρα και τας προσφοράς της λατρείας και της αφοσιώσεως των ανά τους αιώνας χριστιανούς. Άραγε, αν είχομεν και ημείς την ευτυχίαν των Μάγων, να ίδωμεν και να προσκυνήσωμεν τον Γεννηθέντα Σωτήρα, ποία θα ήσαν τα ιδικά μας δώρα προς Αυτών; Ιδού ένα ερώτημα, το οποίον δεν έχει θεωρητικήν μόνον σημασίαν, διότι και σήμερα ο Σωτήρ του κόσμου περιμένει εκ μέρους των χριστιανών τα δώρα της αγάπης των. Αναμένει λοιπόν και τα δικά μας δώρα. Ποία θα είναι αυτά; Ασφαλώς είναι καθοδηγητικά, εν προκειμένω, τα δώρα των μάγων. Εμβαθύνοντες δηλαδή εις την προσφοράν των μάγων θα αντιληφθώμεν τι θα πρέπει να προσφέρωμεν και ημείς εις τον Σωτήρα ωε δώρον επί τη Γεννήσει Του.

<Καὶ πεσόντες προσεκύνησαν αὐτῷ, καὶ ἀνοίξαντες τοὺς θησαυροὺς αὐτῶν προσήνεγκαν αὐτῷ δῶρα, χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν>. Αυτά τα τρία δώρα προσέφεραν οι μάγοι. Και κατέστη δημώδες η ερμηνεία των δώρων αυτών. Θεωρείται, ως γνωστόν, ότι προσέφεραν εις τον Χριστόν τριπλούν δώρον με την εξής διάκρισιν: τον λίβανον ως προς Θεόν, τον χρυσόν ως εις Βασιλέα και την σμύρναν εις τον Χριστόν ως άνθρωπον. Και υπάρχει πράγματι ένας συμβολισμός εις την προσφοράν αυτήν των μάγων. Όταν σκεφθεί κανείς ότι το θείον Βρέφος της Βηθλεέμ είναι ο Βασιλεύς των Βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων, θα αντιληφθεί ότι ο χρυσός, ως δώρον ηγεμονικόν, τονίζει ιδιαιτέρως την βασιλικήν ιδιότητα του Χριστού, όπως πάλιν ο λίβανος, (το λιβάνι), είναι αυτονόητον ότι τονίζει την θεότητα του γεννηθέντος θείου Βρέφους, διότι εις τον Θεόν προσφέρεται, ως γνωστόν, το θυμίαμα, συνοδεύον τας προσευχάς και την προς Αυτόν λατρείαν των ανθρώπων. Η δε σμύρνα, ανέκαθεν, εθεωρήθη δώρον προσφερόμενον εις την ανθρωπίνιν φύσιν του Χριστού. Και ημείς λοιπόν οι χριστιανοί, προκειμένου να προσφέρωμεν τα δώρα μας εις τον Σωτήρα Χριστόν, πρέπει να τον ατενίσωμεν και ως βασιλέα και ως Θεόν και ως άνθρωπον.

Πράγματι. Ο Χριστός είναι ο βασιλεύς μας. Έκαστος βασιλεύς εκδίδει νόμους, και οι υπήκοοι οφείλουν να τηρούν τους νόμους του βασιλέως. Όταν αυτή η σχέσις υπάρχει μεταξύ βασιλέως και υπηκόων, είναι φανερόν ότι υφίσταται η άριστη σχέσις. Και ο χριστιανός, επομένως, με την συναίσθησιν ότι απευθύνεται εις τον Βασιλέα Χριστόν, άς γνωρίσει ότι οφείλει εις Αυτόν την υπακοήν του και την αφοσίωσιν εις τον νόμον Του και το θέλημά Του. Όταν, μετά την ανάστασιν, ο Κύριος ενεφανήσθη εις τον Θωμάν, εκείνος εις ένα επιφώνημα ενθουσιασμού εξέφρασε την πίστιν του εις τον Χριστόν, με δύο λέξεις: <ο Κύριός μου και ο Θεός μου>. Τον ονομάζει Κύριον αφ΄ενός, και Θεόν αφ΄ετέρου. Κατανοεί ότι ο Χριστός πρέπει να ρυθμίζει την ζωήν μας ως Κύριος και να δέχεται ως Θεός την λατρείαν μας. Κατά ταύτα, και πάς χριστιανός οφείλει να γνωρίζει, ότι ο Γεννηθείς Σωτήρ είναι εν πρώτοις ο Κύριός μας. Και εν τοιαύτη περιπτώσει η διάθεσίς μας προς Αυτόν πρέπει να είναι όπως εκείνη του προφήτου της Παλαιάς Διαθήκης, ο οποίος έλεγε: <λάλει, Κύριε, ὅτι ἀκούει ὁ δοῦλός σου> (Α΄Βασιλ. ΄γ 9). Κύριε, σύ να διατάσσης, και εγώ είμαι έτοιμος, ως δούλος Σου, να υπακούσω και να συμμορφωθώ προς το θέλημά Σου. Αυτό είναι το πρώτον δώρον, το οποίον ως προσφοράν αφοσιώσεως περιμένει ο Κύριος. Και όταν μας φαίνεται δύσκολος η τήρησις του καθήκοντος, αρκεί η σκέψις ότι το θέλει. Εκείνος, δια να θεωρείται εκ μέρους μας απαράβατον, οσονδήποτε δυσβάστακτον και αν είναι αυτό, που παραγγέλλει ο Κύριος. Και είναι τότε όχι απλώς αντίστοιχον, αλλά πολυτιμώτερον από το χρυσόν των μάγων το δώρον της αφοσιώσεως και της υπακοής των Χριστιανών προς τον Χριστόν, τον Σωτήρα και Κύριον.

Ο λίβανος, προσφερόμενος εις τον Θεόν, έχει την έννοιαν της λατρείας. Και ο χριστιανός οφείλει να προσφέρει εις τον Χριστόν, ως Θεόν, αληθεί λατρείαν. Ημείς δε οι ορθόδοξοι χριστιανοί έχομεν την πνευματικωτέραν λατρείαν, η οποία μας μεταρσιώνει πνευματικώς και μας μεταβιβάζει εις υψηλοτέρας σφαίρας, με τους τόσον κατανυκτικούς ύμνους της και τας τόσον μεγαλοπνόους ευχάς της, αλλά και με την τελεσιουργίαν των μυστηρίων, η οποία εν πολλοίς δραματοποιείται, δια να γίνεται αισθητή ως ζώσα λατρεία. Το ζήτημα όμως είναι, αν ημείς, ως ορθόδοξοι χριστιανοί, συνειδητοποιώμεν την λατρείαν αυτήν. Διότι πολλάκις παραμένει τυπική η εις αυτήν συμμετοχή μας. Κατ΄έθιμον μόνον και κατά τύπους πολλοί εορτάζουν και επιτελούν τα θρησκευτικά των καθήκοντα. Αλλ΄όπως ο λίβανος των μάγων, και η λατρεία των χριστιανών πρέπει να είναι προσφορά ολόψυχος. Δια τούτο πρέπει να είμεθα καλλιεργημένοι πνευματικώς, δια να λατρεύωμεν τον Σωτήρα μας <ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ > (Ιω, δ΄ 24). Η τέλεσις ιδίως της θείας λειτουργίας πόσον κατάνυξιν δημιουργεί και πόσην συγκίνησιν προκαλεί, όταν ο χριστιανός, εισερχόμενος εντός του ναού, μεταφέρεται εις ατμόσφαιραν αγίαν και έξαρσιν λατρευτικήν! Δημιουργούνται τότε υψηλαί πνευματικαί ανατάσεις και προσφέρομεν εις τον Θεόν, ως λίβανον των Μάγων, θυμίαμα πνευματικής λατρείας και εγκαρδίου προσευχής. <Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου>, ψάλλει ο Δαυίδ (Ψαλμ. ρμ’ 2), και οφείλει ο χριστιανός να το αισθάνεται, ότι, καθ΄όν χρόνον προσεύχεται . Η προσήλωσίς του εις την προσευχήν τον φέρει κοντά εις τον Θεόν, και ο Θεός δέχεται ως λίβανος και ως θυμίαμα την προσευχήν του.

Η σμύρνα, τέλος, είναι το δώρον, το οποίον προσέφεραν οι μάγοι εις τον Χριστόν ως άνθρωπον. Και είναι, δια τούτο, επιβεβλημένον να Του προσφέρομεν έν δώρον προερχόμενον από την ανθρωπίν φύσιν μας. Προσφυέστατα ελέχθη, ότι πρέπει η ψυχή μας να προσφέρει εις τον Χριστόν την σμύρναν των αρετών της. Να παρουσιαζώμεθα δηλαδή ως άνθρωποι στολισμένοι με τον στολισμόν της αρετής, η οποία είναι το μάλλον ευπρόσδεκτον εις τον Χριστόν δώρον. Η αρετή όμως, οσονδήποτε και αν αποκτάται και δια της προσπαθείας και της πνευματικής καλλιεργείας του εαυτού μας, είναι προ παντός καρπός, τον οποίον δημιουργεί η χάρις του Θεού. Δια τούτο ο Κύριος εβεβαίωσεν ότι <χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν> (Ιω. ιε΄3). Και ο μάλλον καλής διαθέσεως χριστιανός, αν μείνει μόνον με την ιδικήν του προσπάθειαν, ολίγα πράγματα επιτυγχάνεται εις το κεφάλαιον της αρετής. Αλλ΄όταν ενωθεί με τον Χριστόν, τότε η αρετή του ολοκληρούται. Τούτο σημαίνει ότι, και αν ως δώρον προσφέρωμεν εις τον Κύριον την οφειλομένην αφοσίωσιν και υπακοήν και την έμπρακτον συνέχειαν της προς Αυτόν λατρείας μας, δια του εναρέτου βίου μας, δεν θα του προσφέρομεν άλλο τι, ειμή εκείνο, το οποίον Αυτός μας εχάρισε. Και δεν υπάρχει εκφραστικωτέρα διατύπωσις της αληθείας αυτής, από την γνωστήν φράσιν της θείας λειτουργίας, <τα σα εκ των σων Σοι προσφέρομεν>, εάν παρουσιάσωμεν μίαν ενάρετον προσωπικότητα, αύτη θα είναι καρπός της ιδικής Σου χάριτος, και των ιδικών μας βεβαίως προσπαθειών, αι αποίαι όμως τότε επιτυγχάνουν, όταν έχομεν την ενίσχυσιν της θείας Σου χάριτος. Τα εις τον Θεόν λοιπόν ανήκοντα Του προσφέρομεν ως δώρα. Αρκεί εν τούτοις να Του τα προσφέρωμεν, και ευαρεστείται να τα αποδέχεται.

Μέσα εις την εορταστικήν ατμόσφαιραν των Χριστουγέννων ας θεωρήσωμεν και ημείς, αγαπητοί, ως στοιχειώδη υποχρέωσιν, να προσφέρομεν εις τον δι΄ημάς σαρκωθέντα Κύριον τα δώρα της αγάπης μας: την υπακοήν και αφοσίωσιν ως χρυσόν, και την εν πνεύματι λατρείαν μας ως λίβανον, και την αρετήν μας ως σμύρναν. Και ο δεχόμενος πάσαν ειλικρινή εκδήλωσιν των ανθρώπων, θα δεχθεί και τα ιδικά μας δώρα, ως προσφοράν ευπρόσδεκτον ενώπιόν Του, και θα αντικαταπέμψη εφ΄ ημάς πλουσίαν την χάριν Του και τας δωρεάς Του.

Εόρτια Μηνύματα – Κηρύγματα επι ταις εορταίς, Αρχιμανδρίτου Νικοδήμου Βαλληνδρά, Αθήνα 1964

Επιμέλεια Χρήστος Κονταξής Ιεροσπουδαστής

Πηγή:evaggelismostheotokou.gr