Ἡ Πάτρα ἀποχαίρετησε τήν Παναγιώτα Λάζαρη, τήν μάνα πού μεγάλωσε καί ἀνέθρεψε ἑκατοντάδες παιδιῶν, ὀρφανῶν, ἐγκαταλελειμένων καί ἀπροστατεύτων, ἀγοριῶν καί κοριτσιῶν. Ἒκανε «Τή φωλιά τοῦ Παιδιοῦ» τόν Δημοτικό χῶρο πού ἐπί Δημαρχίας ἀειμνήστου Δημάρχου, Γκολφινοπούλου τῆς ἐδόθη (1970) καί τῆς ἀνετέθη ἡ εὐθύνη γιά αὐτά τά παιδιά, ἒκανε αὐτό τόν χῶρο παράδεισο, εὐωδιαστό ἀπό τά μῦρα τῆς ἀγαπώσης καρδίας της.

Αὐτή τήν πολύτοκο μητέρα μέ τά ἑκατοντάδες παιδιά καί ἐγγόνια προέπεμψε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, συγχοροστατοῦντος τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Κερνίτσης κ. Χρυσάνθου καί μέ τήν συμμετοχή πλειάδος Ἱερέων, ἐκπροσώπων τῶν τοπικῶν Ἀρχῶν, παρουσίᾳ τῶν πολλῶν της παιδιῶν καί πλῆθος εὐσεβῶν χριστιανῶν, ἀπό τόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Γεωργίου Ρίου Πατρῶν.

Ὁ Σεβασμιώτατος μίλησε συγκινητικά γιά τήν μακαριστή Παναγιώτα καί ἒκανε τήν πρόταση στόν Δήμο Πατρέων νά ἀφιερωθῇ μία ἐκ τῶν ὁδῶν τῆς πόλεως τῶν Πατρῶν στήν μεγάλη εὐεργέτιδα τῆς Πατραϊκῆς κοινωνίας, Παναγιώτα Λάζαρη.

Ὁ Σεβασμιώτατος εἶπε μεταξύ ἂλλων στήν ὁμιλία του:

«Ἂν ἢταν ἡ εὐγνωμοσύνη ἂνθη αἰσθητά, θά εἶχε στρωθῇ ὃλη ἡ Πάτρα μέ τά ρόδα τῆς εὐγνωμοσύνης ἑκατοντάδων παιδιῶν πού βρῆκαν, ἀγάπη, στοργή, θαλπωρή μιά ζεστή ἀγκαλιά στήν φιλόστοργη καρδιά τῆς Παναγιώτας Λάζαρη, μιᾶς χαρούμενης, εὐλογημένης, καταπληκτικῆς δασκάλας, πού ἂφησε τά πάντα γιά νά μεγαλώσῃ ὀρφανά καί ἐγκαταλελειμμένα παιδιά.

Τούς ἒδωσε πνοή, χαρά, νόημα ζωῆς, ἐλπίδα, παρηγοριά, τά σπούδασε, στάθηκε στό προσκεφάλι τους ὃταν ἀρρώσταιναν, τούς ἒδωσε τά νάματα τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, τούς ἐνστάλαξε τήν ἀγάπη γιά τήν Πατρίδα.

Δέν βαρυγνώμησε, δέν ἀπόκαμε στίς δυσκολίες, στίς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς, στά πολλά προβλήματα. Δέν ἐκάμφθη ἀπό τήν ἀνέχεια.

 Ἒχοντας τήν ἐλπίδα στό Θεό, σήκωνε τά μάτια της στόν οὐρανό γιά νά πάρῃ δύναμη, ὣστε τόν ἀγῶνα νά συνεχίσῃ, τά παιδιά της νά μεγαλώσῃ, νά τά σπουδάσῃ, νά τά παντρέψῃ, νά τά ἀποκαταστήσῃ.

Δέν εἶχε δικά της σαρκικά παιδιά. Ὃμως ἦτο ἡ πλέον πολύτεκνος μάνα, πού γνώρισε παιδιά καί ἐγγόνια. Μιά ἂλλη πόλις γύρω της ἐδημιουργήθη μέ κέντρο τήν δική της ψυχή καί τήν θαλπωρή τῆς ἀγάπης της.

Σ’ αὐτή τή γυναῖκα, τόν ἂγγελο τῆς ἀγάπης καί τῆς στοργῆς γιά τόσα παιδιά, πού βρῆκαν τό δρόμο τῆς ζωῆς τους, ὑποκλινόμεθα καί κατασπαζόμεθα τό χέρι της μέ εὐγνωμοσύνη, γιά τίς πολλές πρός τήν Πάτρα καί τήν κοινωνία μας εὐεργεσίες της.

            Πρίν κάποια χρόνια σέ σεμνή τελετή ἐνώπιον πλήθους Πατρέων, πού εἶχαν κατακλύσει τόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου, τήν τιμήσαμε κατά χρέος καί περιεβάλαμε αὐτήν μέ τήν ἀνωτάτην τιμήν τῆς Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Πατρῶν, μέ τόν χρυσοῦν σταυρόν, δηλαδή, τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου.

            Δέν ἢθελε νά τιμηθῇ ἀπό σεμνότητα καί ταπείνωση  καί μοῦ ἒλεγε.

            «Μά τί ἒκανα Σεβασμιώτατε νά μέ τιμήσετε; Ὃ,τι κάνει μιά μάνα ἒκανα... Δέν μοῦ ταιριάζουν τέτοιες τιμές»

            Μα γι’ αὐτό σοῦ ἀξίζει κάθε τιμή, καρδιά μεγάλη, ψυχή γλυκειά, μάνα χαριτωμένη.

            Γι’ αὐτό ἀγαπήθηκες στή ζωῆ καί τώρα χαίροις στά οὐράνια σκηνώματα.

            Ὃταν σέ ἐπισκεπτόμασταν, στόν οἶκο τῆς ἀγάπης καί τῆς προσευχῆς, ἐκεῖ πού μαζί μέ τούς ἐπιγείους ἀγγέλους σου διακονοῦσες τοῦ Θεοῦ τό θέλημα, παίρναμε δύναμη,  ἐμπνεόμασταν γιά τήν δική μας πορεία, ὣστε νά μή λυγίζωμε μπροστά στίς πολλές δυσκολίες.

            Μᾶς προσέφερες λίγα ἀπό τά γλυκά πού ἒφτιαχνες μέ τά ἁγιασμένα χέρια σου, μά πιό πολύ γευόμασταν τόν γλυκασμό τῆς καρδιᾶς σου.

            Δέν ἦταν ἑορταστικό τό κλῖμα μόνο τά Χριστούγεννα καί τό Πάσχα, ἀλλά κάθε ἡμέρα, γιατί μέσα στήν καρδιά σου ζοῦσες τό μεγαλεῖο τοῦ οὐρανοῦ. Εἶχες πάντα τήν ἀναστάσιμη χαρά πού ἒλαμπε στά μάτια σου, στό πρόσωπό σου, στό εἶναι σου ὁλόκληρο.

            Φεύγεις  χαίρουσα ἀπό τόν κόσμο αὐτό καί μεῖς ζοῦμε αὐτή τήν ἀναστάσιμη χαρά μέ τήν εἲσοδό σου στήν οὐράνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

            Ἀνθρωπίνως δέν δυνάμεθα νά κρύψωμε καί τόν πόνο μας, γιατί ἡ πόλη μας γίνεται φτωχότερη μέ τήν ἀναχώρησή σου, ἀοίδιμη Παναγιώτα Λάζαρη. Ὃμως δέν ἀφήνει Κύριος ὁ Θεός ἀπαράκλητο τόν κόσμο. Κατά τό θέλημά Του καί κατά τήν ἀγάπη Του, ἐλεεῖ μέ ἐλεήμονας καί γλυκαίνει καί παρηγορεῖ μέ ἐπιγείους ἀγγέλους πού ἀπαλύνουν τήν θλίψη, τήν  ἐγκατάλειψη, τήν ἀνέχεια, τόν κατατρεγμό. Καί ἂλλους θά στείλῃ μετά ἀπό σένα. Θά τό φροντίσῃς καί σύ ἀπό τόν οὐρανό.

            Πέρασες ὡς ἂγγελος ἀπό αὐτόν τόν κόσμο, ἀείμνηστη Παναγιώτα, ἂφησες τά πατήματά σου, τά ἲχνη σου ἀνεξίτηλα σ’ αὐτή τήν πόλη. Τό ὂνομά σου γράφτηκε στίς καρδιές τῶν παιδιῶν σου καί ὃλων τῶν Πατρέων, μά κυρίως γράφτηκε στό οὐράνιο βιβλίο, ἀπό ἀγγέλου χέρι.

            Ἀναπαύου ἐν Κυρίῳ ἀείμνηστη τῶν ἀπροστατεύων παιδιῶν μάνα. Σέ ἀναμένει ὁ στέφανος παρά Κυρίου, γιά ὃσα ἒπραξες, ὃν ἀποδώσῃ ὁ οὐράνιος Στεφοδότης, ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ».

          Ἐπικηδείους ἐξεφώνησαν, Ἐκπρόσωπος τοῦ Δημοτικοῦ Βρεφοκομείου, ἡ Ἀντίδημαρχος κ. Βίβιαν Σαμούρη, ὁ πρ. Βουλευτής καί Πρόεδρος τοῦ Χριστιανοδημοκρατικοῦ κόμματος κ. Νικόλαος Νικολόπουλος καί κάποια ἀπό τά παιδιά τῆς ἀείμνηστης Παναγιώτας.