Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ;

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2017

ΑΠΟ ΠΟΥ ΠΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΕΟ; - π. Δημητρίου Μπόκου

11:54 | Ανώνυμος |

Ἡ ἀνθρώπινη φύση μας ἔχει ὑποστεῖ φθορά. Δὲν εἶναι ὅπως πρωτοβγῆκε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Δημιουργοῦ της. Καὶ ἡ φθορὰ αὐτὴ εἶναι διττή. Ψυχικὴ καὶ σωματική. Αἰτία τῆς φθορᾶς εἶναι ἡ πτώση τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἁμαρτία. Μὲ τὴν πτώση του αὐτὴ ἔχασε ὁ ἄνθρωπος τὴν παραδεισιακὴ ζωή, ποὺ μὲ τὴ συνεργία τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ θὰ τὸν ὁδηγοῦσε στὴν ἀφθαρσία καὶ τὴν ἀθανασία.

Τὴ σωματικὴ φθορὰ τὴν παρατηροῦμε εὔκολα. Τὸ σῶμα μας προσβάλλεται καὶ ταλανίζεται συχνὰ ἀπὸ τὴν πολυποίκιλη ἀσθένεια. Ἀλλὰ καὶ χωρὶς νὰ ὑφίσταται νόσος ἐμφανής, ἀλλοιώνεται βαθμιαῖα ἀπὸ μία λανθάνουσα φθορά, ἀπὸ τὴ διὰ βίου κόπωση, ποὺ δρᾶ σωρευτικὰ πάνω του καὶ τὸ ὁδηγεῖ ἀπὸ τὴν ἀκμὴ στὴν παρακμή, ἀπὸ τὴ νεότητα στὸ γῆρας καὶ τελικὰ στὸν θάνατο. Ὁ θάνατος εἶναι τὸ τελευταῖο καὶ χειρότερο σύμπτωμα τῆς φθορᾶς, τὸ ἀποτρόπαιο τέλος ποὺ ἀπεύχεται κάθε ἄνθρωπος. Μὲ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου «ἡ ἁμαρτία εἰς τὸν κόσμον εἰσῆλθε καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος» (Ρωμ. 5, 12).

Καὶ ἐνῶ βλέπουμε, νοιώθουμε ἄμεσα τὴ σωματική μας φθορά, δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο καὶ μὲ τὴν πνευματικὴ φθορά. Μὲ τὴν εἴσοδο τῆς ἁμαρτίας ἡ ψυχή μας ἀλλοιώθηκε. Μέσα της κατοίκησαν τὰ συμπτώματα τῆς ἁμαρτίας, τὰ πάθη μας. Οἱ ὑγιεῖς δυνάμεις τῆς ψυχῆς ἀσθένησαν. Ἄλλαξαν ρότα καὶ ἀνέκρουσαν πρύμναν. Ἀντὶ νὰ βλέπουν πρὸς τὰ μπρός, πρὸς τὰ ἄνω, πρὸς τὸν Θεὸ καὶ νὰ προσπαθοῦν γιὰ τὸ καλό, στράφηκαν πρὸς τὰ πίσω, πρὸς τὰ κάτω, πρὸς τὸ κακό. Ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης, ἀντὶ νὰ κατευθύνεται πρὸς τὸν ἄλλον, στράφηκε πρὸς ἑαυτόν. Ὁ ἄνθρωπος κλείστηκε στὸ ἐγώ του. Πάνω ἀπ’ ὅλα ἀγαπᾶ καὶ φροντίζει τὸν ἑαυτό του. Ἀκόμα κι ὅταν ἀγαπάει τὸν ἄλλον, τὸ κάνει ἐγωκεντρικά. Μὲ βάση τὴν εὐχαρίστηση ἢ τὸ κέρδος ποὺ ἔχει ἀπὸ αὐτόν. Ὅταν αὐτὰ ἐκλείψουν, ὁ ἄλλος δὲν σημαίνει τίποτε. Δὲν ἔχει καμμιὰ ἀξία. Δὲν εἶναι παραπάνω ἀπὸ μιὰ στυμμένη λεμονόκουπα. Ἡ κατάσταση αὐτὴ κυοφορεῖ σιγὰ - σιγὰ τὸν πνευματικὸ θάνατο.

Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ ἀναστρέψει τὰ πράγματα. Τὴ ροπὴ πρὸς τὸ κακὸ νὰ τὴν κάνει πάλι ἀγάπη πρὸς τὸν ἄλλον, τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο. Μὰ ἡ στροφὴ αὐτὴ μόνο εὔκολη δὲν εἶναι. Καὶ ὅταν ἀκόμη ὁ ἄνθρωπος ἀναζητεῖ τὸν Θεό, τὸ κάνει κάποτε ἐγωιστικά. Γιὰ τὸ δικό του καλό. Ξεχνάει εὔκολα τὸν ἄλλον. Μπρὸς στὸν δικό του πνευματικὸ σκοπό, πᾶνε πίσω ὅλα τὰ ἄλλα. Ὁ ἄλλος κάποτε θεωρεῖται ἐμπόδιο καὶ ὄχι δρόμος πρὸς τὸν Θεό. Λησμονοῦνται συχνὰ τὰ λόγια του ἁγίου Ἀντωνίου, ὅτι «ἐκ τοῦ πλησίον ἐστὶ ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος». Καὶ ὅτι τίποτε δὲν κάνει πιὸ γνήσιους τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸ «κοινωνεῖν ἀλλήλοις» (Μέγας Βασίλειος).

Ἕνας μοναχὸς κάποτε ἔφυγε ἀπὸ τὸ κοινόβιο καὶ πῆγε στὴν ἔρημο, νὰ ζήσει μόνος του ὡς ἡσυχαστής. Ἤθελε νὰ ἀφοσιωθεῖ μέρα νύχτα στὰ πνευματικά, χωρὶς νὰ τὸν ἀπασχολεῖ καὶ νὰ τὸν διακόπτει τίποτε. Νόμιζε πὼς μέσα στὴν ἐρημιὰ καὶ τὴν ἡσυχία θὰ μποροῦσε νὰ πετύχει πιὸ εὔκολα τὴν ἕνωση μὲ τὸν Θεό. Ὕστερα ὅμως ἀπὸ δυό-τρεῖς ἡμέρες, μέσα στὴν πνευματική του προσήλωση, ἔνοιωσε κοντά του μιὰ παρουσία. Ἕνα μικρὸ ποντίκι εἶχε σκαρφαλώσει στὴν τρύπια παντόφλα του καὶ περιεργαζόταν τὸ μεγάλο δάκτυλο τοῦ ποδιοῦ του. Ἡ προσοχή του ἀποσπάστηκε τότε ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ τὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ἐνοχλήθηκε, γιατὶ ἤθελε νὰ εἶναι ἐντελῶς ἀμέριμνος στὴν ἐπικοινωνία του μὲ τὸν Θεό. Λέγει λοιπὸν θυμωμένος στὸ ποντίκι:

- Γιατί, βρὲ σιχαμένο, μοῦ διακόπτεις τὴν προσευχή μου;

- Γιατὶ πεινάω, ἀπάντησε τὸ ποντίκι.

Καί, χωρὶς νὰ συνειδητοποιήσει ὅτι τὸ ποντίκι μίλησε μὲ ἀνθρώπινη φωνή, ὁ ἐρημίτης εἶπε:

- Φύγε ἀπὸ δῶ, μαγαρισμένο, ἐγὼ προσπαθῶ μὲ χίλιους κό-πους νὰ ἑνωθῶ μὲ τὸν Θεό, καὶ σὺ μοῦ ζητᾶς νὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὴν κοιλιά σου;

Τίναξε ἀμέσως τὸ πόδι του καὶ πέταξε τὸν ποντικὸ στὴν ἄλλη ἄκρη τῆς σπηλιᾶς.

Τότε τὸ ποντίκι γυρίζει καί, κοιτάζοντάς τον μὲ ἠρεμία στὰ μά-τια, τοῦ λέει:

– Ἄκου λοιπὸν καὶ μάθε το γιὰ πάντα:

Ἂν δὲν βρεῖς τὸν Θεὸ μέσα ἀπ’ τὴ φροντίδα σου γιὰ τοὺς συ-νασκητές σου,

καὶ γιὰ τὸν γέρο Ἀββακούμ, ποὺ ψήνεται στὸν πυρετὸ καὶ πε-θαίνει ἀπὸ τὴν πείνα στὴ διπλανή σου σπηλιά, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν κάθε Ἀββακούμ, δηλαδὴ τὸν πλησίον σου, ποὺ πονάει, ὑποφέρει, πεινάει, διψάει καὶ κεῖται γυμνὸς καὶ πληγωμένος, καὶ δὲν τὸν συμπονέσεις καὶ δὲν τοῦ σταθεῖς στὰ προβλήματά του, τότε ποτέ, μὰ ποτέ, δὲν θὰ μπορέσεις νὰ ἑνωθεῖς μὲ τὸν Θεὸ τῆς ἀγάπης καὶ τοῦ ἐλέους.

Καὶ χάθηκε ὁ ποντικός.

(http://pneumatikixara.blogspot.gr/2011/10/m.html).

Ὥστε ὁ δρόμος μας γιὰ τὸν Θεὸ περνάει πάντα ἀπὸ τὸν πλησίον μας. Ἀλλιῶς καταντάει μιὰ ἐπανάληψη τῆς ἀποτυχημένης προσπάθειας γιὰ θέωση τοῦ πρώτου ἀνθρώπου, ποὺ σημαδεμένη ἀπ’ τὴν κακομοιριὰ τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ ἀπεργάζεται μέσα μας τὸν πνευματικὸ θάνατο καὶ ὄχι τὴν ἐπιστροφὴ στὴ ζωή.

Καλὸ θὰ ἦταν νὰ μὴν τὸ ξεχνάει αὐτὸ κανένας χριστιανός!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ - ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Σαρανταήμερο 2017