Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Βεβαίωση της ελπίδας μας, η συμμετοχή μας στην Ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου

Παρασκευή 4 Απριλίου 2014

Βεβαίωση της ελπίδας μας, η συμμετοχή μας στην Ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου

02:44 | Ανώνυμος |

Ατενίζοντας το γλυκύ πρόσωπο της Ύπεραγίας Θεοτόκου, χωρίς να το διαχωρίζουμε από το πρόσωπο και τη δόξα του Υιού της, οφείλουμε να μαρτυρήσουμε για την ελπίδα των τέκνων της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας.

Σύμφωνα με τη διδασκαλία της Καινής Διαθήκης η ζωή των Χριστιανών περιγράφεται σαν μια ζωή ελπίδας. Ο Θεός και Πατήρ του Ιησού Χριστού μας αναγέννησε «εις ελπίδα ζώσαν» (Α’ Πέτρ. 13), έτσι ώστε η μόνη λογοδοσία για το αν ανταποκριθήκαμε στη θεϊκή μας κλήση ή όχι να είναι λόγος «περί της εν ημίν ελπίδος» (Α’ Πέτρ. 3,15).

Χριστιανική και ανθρώπινη ελπίδα

Χριστιανική ζωή σημαίνει «προσδοκία της μακάριας ελπίδος και επιφάνεια της δόξης του Θεού Τίτ. 2,13), σημαίνει διακράτηση «της προκειμένης ελπίδος» (Εβρ, 6,18), αδιάβλητη εμμονή στην ελπίδα του Ευαγγελίου (Κολ. 1.23), καύχηση «επ’ ελπίδι της δόξης» (Ρωμ. 52).

Η χριστιανική αυτή ελπίδα είναι όμως κάτι μοναδικό. Ενώ οι ανθρώπινες ελπίδες συνδέονται πάντοτε με τις υποσχέσεις του κόσμου και της υπάρξεως, η χριστιανική ελπίδα αντίθετα απαγκιστρώνεται από το συμβατικό και το ανθρώπινο και ανατρέχει στη μόνη πηγή ζωής και του δυνατού: στον Αποκαλυφθέντα και Ζώντα Θεό.

Η χριστιανική ελπίδα ξεχωρίζει ριζικά από τις ανθρώπινες ελπίδες, γιατί αυτή είναι η ελπίδα, όχι παράγωγο ανθρώπινης φαντασίας και νοσταλγίας, αλλά καρπός του Πνεύματος, κάλεσμα της θείας χάριτος, «η έλπίς της κλήσεως αυτού», όπως την χαρακτηρίζει ο Απόστολος Παύλος (Εφεσ. 1,18 και 4,4). Στην κλήση του Θεού, η οποία εξαγγέλλεται καθημερινά με τον λόγο και το μυστήριο του Χριστού, αποκαλύπτεται η χριστιανική ελπίδα, και οποίος θέλει να ζήσει μέσα σ’ αυτήν πρέπει να αποδεχθεί το κάλεσμα τούτο του Θεού, τον λόγο της αληθείας Του, τον λόγο του Ευαγγελίου Του.

Η κλήση αυτή του Θεού εις ελπίδα ζώσαν δεν είναι μια δωρεά στον μύστη ή τον ιεροφάντη· δεν είναι μια μαγική ενστάλαξη του θείου στην ανθρώπινη φύση. «Ο δε Θεός της ειρήνης πληρώσαι υμάς πάσης χαράς και ειρήνης εν τω πιστεύειν, εις το περιασσεύειν υμάς εν τη ελπίδι εν δυνάμει του Πνεύματος Αγίου» (Ρωμ. 15,13). Η ελπίδα μας είναι δώρο του Θεού μέσα στη δύναμη, του Πνεύματος. Η αλήθεια αυτή περιγράφει και εξαντλεί αποκλειστικά και περιεκτικά όλο το νόημα της χριστιανικής πίστεως και ζωής.

Ελπίδα, σωτηρία, λύτρωση

Η συγκεκριμένη προσδοκία της χριστιανικής ελπίδας είναι η σωτηρία. Σωτηρία σημαίνει ζωή με τον Χριστό. Μόνον σ’ Αυτόν γίνεται η ύπαρξή μας πραγματική ζωή. Είναι δε ζωή γιατί, δοσμένη ολόκληρη στον Χριστό, θα γίνει ζωή όταν έλθει πάλι Εκείνος, για να χαρίσει την αιώνια ζωή.

Ως ζωή όμως η χριστιανική ύπαρξη ταυτίζεται με την ελευθερία και τη λύτρωση. Η ελευθερία αυτή είναι η κατοχή μας και η μεγάλη μας προσδοκία. Ελευθερία και λύτρωση από τη θανατηφόρα προσήλωση και δέσμευση στον εαυτό μας, ελευθερία του διδόναι και λαμβάνειν, ελευθερία μέσα στη χάρη του λυτρωμένου, ελευθερία ενώπιον της δόξης του Ερχομένου επί το εκούσιον Πάθος και δοξοποίηση προσωπική. Η δόξα, την οποία προσμένουμε και διαπερνά την ύπαρξή μας, είναι η μεγαλοπρέπεια της ελευθερίας της αιώνιας ζωής, ή θεωρία της αγάπης του Θεού.

Η ελπίδα του Σταυρού και της Αναστάσεως

Καλούμεθα, λοιπόν, να ελπίζουμε. Εκεί, στην Ανάσταση, όπου ξεπεράσθηκαν τα ανθρώπινα ορόσημα, εκεί πάλι πρέπει και μπορεί να μεταποιηθεί η πίστη σε ελπίδα. Ο Θεός άκουσε τον κλαυθμό μας και μας άνοιξε πλατιά τον ορίζοντα για να δούμε, αλλά ο άνθρωπος οπισθοχωρεί και τρομάζει. Ο Θεός ζητά την εμπιστοσύνη μας στο παρόν, αλλά και στο μέλλον, το οποίο ακόμη δεν υπάρχει. Αυτή η ελπίδα, την οποία οφείλουμε να βεβαιώσουμε με τη ζωή μας, μάς καθιστά ικανούς να φέρουμε τον σταυρό του παρόντος και προκαλεί την ιστορία. Αυτή είναι η αδυναμία της χριστιανικής ελπίδας. Να ζει τον Σταυρό και να προσφέρει την Ανάσταση. Ο Θεός της ελπίδας δεν είναι εκείνος ο οποίος εξαντλείται στην παρούσα στιγμή, αλλά είναι Εκείνος «Όστις ζωοποιεί τους νεκρούς, καλεί τα μη όντα ως όντα» (Ρωμ. 4,17). Έτσι η ελπίδα μας, κατά την έκφραση του αγίου Ισαάκ του Σύρου, γίνεται η χαρά του παρόντος, η ανάπαυση και ανακούφιση, η προσδοκία μας, γιατί το έλεος του Θεού μας περικυκλώνει και δε μας καταισχύνει.

Η προσδοκία, η βεβαίωση και η συμπλήρωση της ελπίδας μας

Η προσδοκία δίδει ξεχωριστό νόημα στη ζωή, γιατί μόνον ο άνθρωπος, ο οποίος προσδοκά, οικειοποιείται το παρόν του και ευρίσκει χαρά όχι μόνο στη χαρά αλλά και στον πόνο. Ευτυχία όχι μόνο στην ευτυχία αλλά και στη δυστυχία. Με τον τρόπο αυτό η ελπίδα μας γίνεται μια θριαμβευτική οδοιπορία, γιατί αυτή μόνο μπορεί να προγνώσει το μέλλον, ακόμη και του πεπερασμένου και του θνητού, γιατί αυτή μόνη αποδιώχνει και φονεύει την απόγνωση. Για τον λόγο αυτό η θυμοσοφική γλώσσα αποφαίνεται ότι ζωή χωρίς ελπίδα δεν είναι ζωή. Κόλαση είναι η ίδια η απελπισία. Ο Δάντης είχε απολύτως δίκαιο για την επιγραφή στην είσοδο της κολάσεως: «Εσύ που εισέρχεσαι άφησε πίσω σου κάθε ελπίδα».

Η συμμετοχή μας στην Ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου αποτελεί βεβαίωση και συμπλήρωση της ελπίδας μας. Η ζωή μας αποκαλύπτει το σημείο και το μυστήριο της ελπίδας. Ποιός μας κρατύνει και μας ενισχύει; Ποιός μας εμφυσά πνοή ζώσα; Ο ίδιος ο Κύριος και η Παναγία Μητέρα Του. Αυτή, η Παναγία Μητέρα, αποτελεί τη χαρά και την παρηγοριά του λαού μας. Ας θυμηθούμε στο σημείο αυτό τον λόγο του οσίου Σιλουανού τού Αθωνίτου: «Όταν η Παναγία στεκόταν δίπλα στον Σταυρό, τότε η θλίψη της ήταν απέραντη σαν τον ωκεανό κι οι πόνοι της ψυχής της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί κι η αγάπη της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του “Αδάμ στον Παράδεισο. Κι αν επέζησε, επέζησε μόνο με την θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου γιατί το θέλημά Του ήταν να δει την Ανάσταση κι ύστερα, μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνει παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού».

Ο Θεός είναι μπροστά μας, ως το απόλυτο μέλλον μας. Από εκεί έρχονται οι δυνάμεις και το πλήρωμα, από τον Ερχόμενο. «Οι Χριστιανοί»,γράφει σύγχρονος Ορθόδοξος στοχαστής, «πάνω στην ελπίδα και τον αγώνα τους ασκούνται και μαθαίνουν να ελπίζουν, και ελπίζοντας να δρουν περισσότερο. Η ελπίδα τους είναι ακριβή, φωτισμένη και συναρπαστική .Με το μέτρο αυτής της ελπίδας κλονίζουν τη σιγουριά αμετακίνητοι καταστάσεων και απομυθεύουν τις αρνητικές μονιμότητες, τα αυτονόητα και τα είδωλα της ζωής και συντελούν στο να κρατιούνται η ζωή και η ιστορία ανοιχτές για νέες κατακτήσεις, απρόοπτες και απροσδόκητες».

Μπορούμε, λοιπόν, να μην ελπίζουμε; Έχουμε γευθεί την εμπειρία της χάριτος του Κυρίου, έχουμε την Εκκλησία μας, την Παναγία Μητέρα μας- η αγάπη φθάνει να σταματήσει την κακία των ανθρώπων όλων των αιώνων.

Να προσευχόμαστε, να τιμάμε τη Θεοτόκο ευλαβικά και να αναθέτουμε σ’ Αυτήν όλη μας την ελπίδα για το αύριο, συνεχίζοντας με υπομονή τη ζωή και τον αγώνα μας.

(Αγαθαγγέλου, Επισκόπου Φαναρίου, «Η ζύμη του Ευαγγελίου»)

πηγή:fdathanasiou.wordpress.com