Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

00:10 | Ανώνυμος |

(Ματθ. κε΄ 31 - 46)

1. ΔΙΑΙΡΕΣΙΣ ΑΙΩΝΙΑ

Ἡ ἡμέρα ἐκείνη τῆς μελλούσης κρίσεως θά εἶναι πραγματικά φοβερή. Ἡ ὥρα πού ὁ Χριστός θά κάνῃ τήν τελεσίδικη καί ἀμετάκλητη κρίσι του γιά ὅλους μας. Τότε μπροστά στά ἔκπληκτα μάτια μας ὁ ἀδέκαστος Κριτής, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός θά κατέλθῃ ἔνδοξος θριαμβευτής, δορυφορούμενος ἀπό τά ἀναρίθμητα στρατεύματα τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων. Θά συγκλονισθοῦμε ὅλοι μας ἀντικρύζοντας τό θεϊκό μεγαλεῖο του. Μπροστά στό θρόνο του, στό θεϊκό του βῆμα θά συναχθοῦν ὅλα τά ἔθνη, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ὅλων τῶν αἰώνων καί τῶν ἐποχῶν. Ἐκείνη τήν ὥρα θά τρέμουν καί θά ὀδύρωνται μέ θρήνους καί κλαυθμούς ὅλοι ὅσοι τόν μίσησαν, τόν πολέμησαν, τόν περιφρόνησαν, τόν ἀρνήθηκαν. Ἀλλά καί θά τόν περιμένουν μέ πόθο καί ἀγάπη ἱερή καί ἀκόρεστη ὅσοι τόν ἐπίστευσαν καί τόν ἀκολούθησαν.

Τότε ὁ αἰώνιος Κριτής τῆς οἰκουμένης θά χωρίσῃ τούς ἀνθρώπους, ὅπως ὁ ποιμένας χωρίζει τά πρόβατα ἀπό τά ἐρίφια. Ὁ Ἀρχιποίμην Κύριος θά διαιρέσῃ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα μέ ἀκρίβεια καί δικαιοσύνη σέ δύο παρατάξεις. Ὅπως φαίνεται ὅμως ἀπό τό ἱερό κείμενο, ἡ διαδικασία τῆς διαιρέσεως αὐτῆς δέν θά διαρκέσῃ πολύ. Ἀντιθέτως θά γίνῃ γρήγορα καί ἀκαριαία. Γιατί ἆραγε;

Ἡ διαδικασία τῆς διαιρέσεως αὐτῆς θά γίνῃ ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ, διότι ὅλα «τά κρυπτά τῶν ἀνθρώπων» τότε θά ἀποκαλυφθοῦν καί ἐνώπιον ὅλων. Τότε «οἱ βίβλοι ἀνοίγονται καί τά κρυπτά δημοσιεύονται». Καί ὅλα φανερώνονται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων καί τῶν ἀνθρώπων. Ὅπως μᾶς ἐξηγοῦν οἱ ἱεροί πατέρες, κάθε ἄνθρωπος θά ἔχῃ ἐπάνω του ἀνεξίτηλα καί φανερά πλέον τά ἰδιώματα τῆς κακίας ἤ τῆς ἀρετῆς του. Τά κρυφά χαρακτηριστικά τῆς ψυχῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου θά ἐπηρεάσουν καί θά διαμορφώσουν αἰωνίως πλέον καί καί τά ἐξωτερικά χαρακτηριστικά τοῦ σώματός του. Ὁ Κύριος δέν ὀνομάζει τυχαία τούς μέν πρόβατα, τούς δέ ἐρίφια. Διότι ὅπως ἀκριβῶς τά πρόβατα ξεχωρίζουν αὐτομάτως ἀπό τά ἐρίφια ἀπό τήν ἐξωτερική τους μορφή, ἔτσι καί οἱ ἄνθρωποι ἀνάλογα μέ τή ζωή τους θά ἔχουν καί ἐξωτερικῶς τό «γνωριστικόν εἶδος» τά χαρακτηριστικά δηλαδή τῆς ἁμαρτωλότητος ἤ τῆς ἁγιότητος. Ὁ καθένας μας, χωρίς νά χάσῃ τά προσωπικά του χαρακτηριστικά μέ τά ὁποῖα θά ἀναγνωρίζεται, θά ἔχῃ μορφή φωτεινότερη καί ἁγιότερη, ἤ σκοτεινότερη καί βδελυρότερη ἀνάλογα μέ τή ζωή καί τά ἔργα του.

Τό οὐσιαστικότερο ὅμως εἶναι ὅτι ἡ διαίρεσις θά γίνῃ ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ, διότι ὁ Θεός ὡς παντογνώστης ὅλους μᾶς γνωρίζει καί ὅλα τά γνωρίζει, εἶναι ὁ ἐτάζων νεφρούς καί καρδίας, γνωρίζει τίς πράξεις μας, τίς σκέψεις μας, τίς ἐπιθυμίες μας, τίς ἁμαρτίες μας, τήν σκληροκαρδία μας ἤ καί ἀντίθετα τίς ἀρετές μας, τά ἀγαθά ἔργα μας, τά δάκρυα καί τήν μετάνοιά μας, τά πάντα. Δέν χρειάζεται χρόνο λοιπόν ὁ Θεός γιά νά σκεφθῇ καί ἀποφασίσῃ κατά τήν τελική του κρίσι. Μ’ ἕνα του νεῦμα θά διαιρέσῃ ὅλη τήν οἰκουμένη. Καί τότε «ἀπελεύσονται» «οἱ τὰ φαῦλα πράξαντες» «εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον».

Ἐμεῖς πού θά βρεθοῦμε ἆραγε; Ποιά μορφή θά ἔχουμε κατά τήν φοβερή ἐκείνη ὥρα; Μορφή προβάτου ἤ ἐριφίου; Πόσο φωτεινή ἤ σκοτεινή θά γίνῃ ἡ μορφή μας; Τί θά πῇ γιά μᾶς ὁ Χριστός; Πόσο φοβερό θά εἶναι ν’ ἀκούσουμε τήν φωνή του νά μᾶς λέγῃ: «οὐκ οἶδα ὑμᾶς». Αὐτήν τήν ὥρα πού θά τρέμουν οἱ πάντες, ἐμεῖς τήν σκεπτόμαστε; Τήν περιμένουμε; Ἑτοιμαζόμαστε ὅσο πρέπει; Ἁγνίζουμε τήν ψυχή μας; Ἄς ἐπιμεληθοῦμε λοιπόν σήμερα τήν σωτηρία μας, πρίν σφαλίσουν τά μάτια τῆς ψυχῆς μας καί ὁ θάνατος παγιώσῃ τήν ἁμαρτωλή καρδιά μας.

2. ΔΥΣΚΟΛΗ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ;

Καθώς τά ἀκοῦμε ὅλα αὐτά καί τά μελετοῦμε ἴσως νά μᾶς καταλάβῃ ἀπογοήτευσι. Ὅμως ὅσο ζοῦμε στόν μάταιο αὐτό κόσμο καί ἔχουμε εὐκαιρίες μετανοίας τά πράγματα εἶναι εὔκολα ὅπως μᾶς λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Γιατί ἀπογοητευόμαστε; Δέν μᾶς ζητάει ὁ Θεός κάτι ἀκατόρθωτο. Αὐτό πού μᾶς ζητάει εἶναι εὔκολο, λίγο ψωμί, λίγη ἀγάπη, λίγο ἐνδιαφέρον γιά τούς ἀδελφούς μας. Ἄς κάνουμε λοιπόν ἕνα ὑπολογισμό: Τί ἔχουμε νά δώσουμε καί τί ἔχουμε νά πάρουμε; Δείχνουμε λίγη ἀγάπη γιά νά ζοῦμε αἰωνίως στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἀνοίγουμε τό πορτοφόλι μας στούς ἐνδεεῖς γιά νά μᾶς ἀνοίξουν αὐτοί κάποτε τήν θύρα τοῦ παραδείσου. Ἀγκαλιάζουμε μέ στοργή τόν κάθε ἐγκατελελειμένο, γιά νά μᾶς ἀγκαλιάσῃ ὁ Θεός στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ. Δίνουμε ἕνα χαμόγελο στόν πικραμένο ἀδελφό μας γιά νά μήν κλαῖμε ἀπαρηγόρητα μόνοι μας αἰωνίως. Δίνουμε ἕνα πιάτο φαγητό στόν πτωχό, γιά νά δειπνοῦμε αἰωνίως στό οὐράνιο δεῖπνο τῆς βασιλείας του. Λοιπόν δίνουμε ἐλάχιστα καί παίρνουμε ἄπειρα. Μήν χάνουμε λοιπόν καιρό. Μᾶς περιμένει ὁ Χριστός στό πρόσωπο τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν μας.

πηγή:osotir