Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Διώχνουν το Χριστό. Εμείς;

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Διώχνουν το Χριστό. Εμείς;

11:50 | Ανώνυμος |

PDF

ΚΥΡΙΑΚΗ Στ΄ ΛΟΥΚΑ

(Κεφ. η΄, 26-39)

Ομιλία π. Ιωάννου Δημητροπούλου

εις τον Ι. Ν. Αγ. Χαραλάμπους Κρύα Ιτεών Πατρών

κατά τη Θεία Λειτουργία της Κυριακής Στ΄ Λουκά

23 Οκτωβρίου 2011

''Το θαύμα της θεραπείας του δαιμονισμένου των Γαδαρηνών''

«Καί ἠρώτησαν αὐτόν ἅπαν τό πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν άπελθεῖν ἀπ’ αὐτῶν»

Ο Κύριος με τους μαθητές Του όπως μας λέγει το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, ταξίδευε με πλοίο εις την λίμνη Γεννησαρέτ, με κατεύθυνση τη χώρα των Γαδαρηνών. Η περιοχή αυτή βρίσκεται απέναντι από τη Γαλιλαία και εκτείνεται μέχρι την Τιβεριάδα.

Φθάνοντας ο Ιησούς στη χώρα των Γαδαρηνών, τον συνάντησε ένας άνθρωπος καταγόμενος από αυτήν την πόλη, ο οποίος βασανιζόταν απερίγραπτα για μεγάλο χρονικό διάστημα, από πολλά δαιμόνια.

Θα γνωρίζετε αδελφοί μου, πως οι άνθρωποι που ταλαιπωρούνται από ακάθαρτα πνεύματα, οι κοινώς αποκαλούμενοι δαιμονισμένοι, δεν έχουν δική τους βούληση. Ενεργούν, πράττουν, και ομιλούν, σύμφωνα με το θέλημα του διαβόλου.

Ο συγκεκριμένος δαιμονισμένος όπως μας αναφέρει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, ενδύματα δε φορούσε. Σπίτι του δεν έμενε. Κατοικούσε όμως μέσα στα μνήματα. Οι συγγενείς του τον έδεναν με αλυσίδες και του έβαζαν σιδερένια δεσμά στα πόδια, προκειμένου να τον συγκρατήσουν, έτσι ώστε να μη μπορεί να βλάψει τον εαυτόν του ή κάποιο συνάνθρωπό του. Εκείνος όμως κυριευμένος όπως ήταν από τα πονηρά πνεύματα, έσπαζε τις αλυσίδες και τα δεσμά και πήγαινε και καθόταν σε έρημες τοποθεσίες.

Όταν λοιπόν αντίκρισε τον Χριστό, φοβήθηκε πολύ. Ξέρετε αδελφοί μου γιατί φοβήθηκε; Ή μάλλον δε φοβήθηκε αυτός, αλλά οι δαίμονες που βρίσκονταν μέσα του. Φοβήθηκαν διότι όπως όλοι ξέρετε, ο διάβολος φρίττει και τρέμει όταν αντικρίζει τον Κύριο, λόγω του ότι με τη Σταυρική Του Θυσία, τον κατανίκησε και τον κατατρόπωσε. Τον συνέτριψε το διάβολο ο Κύριος. Φοβισμένος λοιπόν ο δαιμονισμένος πέφτει στα πόδια του Ιησού και με κραυγές άρχισε να φωνάζει και να λέγει: «Τι ἐμοί καί σοί, Ἰησοῦ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ τοῦ Υψίστου»; Δηλ. «Τι δουλειά έχεις εσύ με μένα Ιησού, Υιέ του Θεού του υψίστου»; «Σε παρακαλώ μη με βασανίσεις». Από αυτή τη φράση καταλαβαίνουμε αγαπητοί, ότι δε μιλά ο δαιμονισμένος, αλλά δια του στόματός του, ομιλούν τα πονηρά πνεύματα. Ομιλεί ο διάβολος. Μόνο αυτός θα παρακαλούσε τον Κύριο να μη τον βασανίσει.

Έτσι μεταξύ του Κυρίου και των πονηρών πνευμάτων που έχουν κυριεύσει το δαιμονισμένο, ανοίγεται ένας διάλογος συνταρακτικός.

Ο Ιησούς ρωτά τον ταλαίπωρο άνθρωπο: «Ποιό είναι το όνομά σου»; Λεγεών, απάντησε εκείνος. Λεγεώνα θα πει, μεγάλος αριθμός στρατιωτών.

Χρησιμοποιώντας αυτό το όνομα οι δαίμονες, ήθελαν να δείξουν πως μέσα στον ασθενούντα άνθρωπο, δεν είχε εισέλθει μόνο ένα ακάθαρτο πνεύμα, αλλά πλείστα ακάθαρτα πνεύματα εξουσίαζαν την ζωήν του. Όσα και να ήσαν όμως ήξεραν καλά, ότι με το Χριστό δίπλα τους, δεν θα τα έβγαζαν πέρα. Άλλη μια ήττα τους διαφαινόταν. Γνώριζαν πολύ καλά, ότι ήρθε η ώρα να εγκαταλείψουν τη δυστυχισμένη εκείνη ανθρώπινη ύπαρξη. Γι’ αυτό τι κάνουν; Παρακαλούν τον Ιησού, Τον ικετεύουν, να μη τα διατάξει να πάνε στην άβυσσο, δηλαδή στην κόλαση. Βλέπετε αδελφοί μου; Ακόμη και ο διάβολος τρέμει την κόλαση. Την τρέμει διότι γνωρίζει καλλύτερα από τον καθένα, πόσο φρικτή, φοβερά και ανυπόφορος είναι.

Εκεί κοντά που διαδραματιζόταν η σκηνή αυτή, σε ένα ύψωμα, έβοσκε ένα κοπάδι χοίρων. Οι δαίμονες, προκειμένου να αποφύγουν ακόμη μία σίγουρη συντριβή, παρακαλούν τον Κύριο να τους επιτρέψει να εισέλθουν στους χοίρους. Και ο Κύριος τους το επιτρέπει. Καθαρίζει τον ταλαιπωρημένο άνθρωπο από τη βαναυσότητα των ακαθάρτων πνευμάτων και τα αφήνει να εισέλθουν εις τους χοίρους, τους οποίους οι κάτοικοι των Γαδαρηνών, αντίθετα προς τον Μωσαϊκό νόμο, παράνομα, έτρεφαν και εμπορεύονταν. Και τότε οι χοίροι υπό την επήρεια των δαιμόνων, όρμησαν με ασυγκράτητη μανία στον γκρεμό και έπεσαν στη λίμνη και επνίγηκαν.

Όταν οι χοιροβοσκοί είδαν όλο αυτό το θέαμα, έτρεξαν αμέσως να αναγγείλουν την καταστροφή τους, στους κατοίκους της πόλεως και των γύρω περιοχών. Οπότε όπως καταλαβαίνετε, από περιέργεια άρχισαν να έρχονται πολλοί για να δουν με τα ίδια τους τα μάτια, αυτά που είχαν πληροφορηθεί. Και τί βλέπουν όλοι όσοι έφτασαν στο σημείο της «καταστροφής»; Βλέπουν το Χριστό. Βλέπουν τον πρώην δαιμονισμένο να κάθεται κοντά στα πόδια του Χριστού ντυμένο και σωφρονισμένο.

Αλλαγή εικόνας αδελφοί μου. Από τη μανία και την ταραχή που επικρατούσε στην περιοχή, ο Κύριος επέφερε τη γαλήνη και την ηρεμία. Λύτρωσε έναν άνθρωπο. Τον θεράπευσε και τον απάλλαξε από την πιο βασανιστική αρρώστια. Αλλά οι Γαδαρηνοί δεν ταυτίζονται με αυτή την αλλαγή. Δεν συγκινούνται. Δεν τους χαροποιεί το γεγονός της θεραπείας του συνανθρώπου τους. Αντιθέτως, φόβος, θλίψη και στενοχώρια, καταλαμβάνουν τις καρδιές τους. Λυπήθηκαν διότι καταστράφηκε η περιουσία τους και το παράνομο εμπόριό τους. Και αυτή η άδικη λύπη και στενοχώρια, τους τυφλώνει. Τους κάνει να σκέπτονται εγωϊστικά. Σκέπτονται μόνο τον εαυτό τους. Δεν ευφραίνονται με τη χαρά του συνανθρώπου τους. Οπότε αντί να μετανοήσουν, κάνουν αμέσως το επόμενο και μεγαλύτερο λάθος. Διώχνουν, όπως νομίζουν, τον «υπαίτιο» της καταστροφής τους. Διώχνουν το Χριστό από κοντά τους. Παρακαλούν τον Κύριο να φύγει από κοντά τους για να μη τους βρει κανένα μεγαλύτερο κακό. Και ο Κύριος ο οποίος σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου, πράττει σύμφωνα με την επιθυμία τους. Απομακρύνεται από κοντά τους, διότι αυτό Του ζήτησαν. Φύγε Του είπαν. Δε Σε θέλουμε. Σε φοβόμαστε. Μας φοβίζει η δύναμή Σου και η δικαιοσύνη Σου. Άφησέ μας ήσυχους.

Κάπως έτσι αδελφοί μου διώχνουμε και εμείς το Χριστό από κοντά μας. Τον διώχνουμε με τις αμαρτίες μας και την αμετανοησία μας. Κάποιοι Τον διώχνουν θεληματικά. Κάποιοι άλλοι Τον διώχνουν επειδή το επιτάσσει η μόδα. Κάποιοι άλλοι Τον διώχνουν απλά και μόνο από αδιαφορία και άγνοια. Και ο Κύριος απομακρύνεται από κοντά μας. Φεύγει.

Πολλοί δε όταν φθάνουν σε απόγνωση, αντί να μετανοούν για τις αταξίες τους, θέλουν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και λένε· «με εγκατέλειψε ο Θεός». Λέτε αγαπητοί ο Θεός να θέλει να εγκαταλείπει τα παιδιά Του; Όχι Βέβαια; Αναγκάζεται όμως να απομακρύνεται, εξαιτίας της δικής μας κακής διαγωγής και συμπεριφοράς. Εξαιτίας της εμμονής στα πάθη μας και στη συνειδητή αμετανοησία μας.

Είδατε; Ο Χριστός αντί να εγκαταλείψει τους Γαδαρηνούς στην τύχη τους, επήγε κοντά τους από μόνος Του. Δεν Τον κάλεσαν εκείνοι. Επήγε κοντά τους όμως από αγάπη. Επήγε για να τους οδηγήσει στη μετάνοια.

Έτσι έρχεται και σε εμάς, χτυπώντας μας την πόρτα και προσφέροντάς μας απλόχερα τη μετάνοια. Και εμείς οι ταλαίπωροι τί κάνουμε; Πριν καλά - καλά Του ανοίξουμε, του λέμε· ευχαριστούμε δε θα πάρουμε, φύγε. Διώχνουμε και μεις άλλη μια φορά το Χριστό από κοντά μας, όπως Τον έδιωξαν οι κάτοικοι της πόλεως των Γαδαρηνών.

Είναι φοβερό να ακούει και από μας σήμερα ο Χριστός αγαπητοί χριστιανοί, τη λέξη φύγε. Είναι πραγματικά μια λέξη δυσάρεστη και κακόηχη. Ίσως θα πρέπει να βάλλουμε και εμείς τον εαυτό μας στη θέση του Κυρίου. Πόσο μας πονάει όταν γνωρίζουμε ότι είμαστε ανεπιθύμητοι, ή όταν μας εκδιώκουν άδικα από κάπου; Και καλά εμείς. Εκείνος όμως έκανε τα πάντα για μας. Υπέφερε, πόνεσε, θυσιάστηκε, σταυρώθηκε. Χάρη σε Αυτόν ζούμε και αναπνέουμε. Χάρη σε Αυτόν υπάρχουμε. Είμαστε λοιπόν άξιοι εμείς να Του λέμε φύγε; Και όμως αδελφοί, η αγνωμοσύνη και η αχαριστία μας, μας έχουν οδηγήσει και σε αυτό το λυπηρό σφάλμα.

Είναι όμως αξιοπρόσεκτη και αξιοθαύμαστη, η συμπεριφορά και η ευγνωμοσύνη του πρώην δαιμονισμένου προς τον Χριστό. Βλέποντας τον Ευεργέτη του να υπακούει στο θέλημα των συμπολιτών του και να φεύγει, εκείνος είναι ο μόνος που Τον ικετεύει και Του ζητά να μείνει κοντά του. Ζητά στον Κύριο να τον πάρει μαζί Του. Η προηγούμενη ζωή του και η αναπάντεχη αρρώστια που τόσα χρόνια τον ταλαιπωρούσε και τον κατέβαλλε, τώρα τον έχει κάνει ικανό να μπορεί να εκτιμά την αξία και τη χάρη που λαμβάνει κανείς όταν είναι κοντά στο Χριστό. Φοβάται να μείνει μακριά Του. Τόσα πέρασε κάτω από την τυραννία του διαβόλου. Πέρασε μια δοκιμασία για την οποία ίσως να ευθυνόταν ο ίδιος. Ίσως να ευθυνόταν κάποιος άλλος. Πόσα παραδείγματα τέτοιου είδους έχουμε; Πόσοι άνθρωποι σήμερα άδικα ταλαιπωρούνται επειδή κάποιος δικός τους, είτε στα νεύρα του, είτε για πλάκα όπως λένε πολλοί, τους βλασφήμησε, τους έστειλε στο διάβολο; Μπορεί να σας φαίνεται αστείο αδελφοί μου. Δεν είναι όμως αστείο. Είναι φοβερό να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ο διάβολος καιροφυλακτεί παντού. Είμαι δε σίγουρος ότι πολλοί από σας γνωρίζετε τέτοιες περιπτώσεις.

Γι’ αυτό ας προσέχουμε τις εκφράσεις μας και ας μην απομακρυνόμαστε από το Χριστό και από την Εκκλησία Του. Αλλά πάντοτε να Τον ευχαριστούμε και να Τον δοξάζουμε για τις δωρεές και τα αγαθά που μας παρέχει. Να διακηρύττουμε τις ευεργεσίες Του και να προσπαθούμε να μην είμαστε αγνώμονες.

Και αν κάποτε ο Κύριος χτυπήσει την δική μας πόρτα για να μας επισκεφθεί, εμείς ας Του ανοίξουμε. Να μην τον διώξουμε. Και να Του πούμε «Κύριε μεῖνον μεθ’ ἡμῶν» (Λουκ. κδ΄, 29) Μείνε κοντά μας Κύριε! Και να είστε βέβαιοι, ότι όταν θα έρθει Εκείνη η στιγμή κατά την οποία εμείς θα χτυπήσουμε την πόρτα της επουρανίου Του Βασιλείας, θα ακούσουμε την μακαρίαν Του φωνή να μας λέγει: «Εἰσέλθετε, δοῦλοι ἀγαθοί, εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου σας» «Αὐτῆς τῆς μεγάλης χαρᾱς ἀξίωσόν μας, Σωτήρ, διά το μέγα Σου ἔλεος».

Αμήν.