Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος

Η αποδοχή της ύπαρξης του Θεού συνδέθηκε με την προσωπική του ζωή. Έτσι, μετά την κοίμησή του, στις 7 Αυγούστου του 1549, τα λείψανά του, που μέρος τους, όπως και η κάρα του, φυλάσσονται στη Μονή, επιτελούν αναρίθμητα θαύματα.

Μάλιστα η Μονή ανεγέρθηκε από τον άγιο Νικάνορα, κατόπιν κλήσης από τον Θεό, σε ηλικία 27 ετών όταν είχε ήδη χειροτονηθεί πρεσβύτερος από το Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, από όπου καταγόταν, που τον προόριζε για διάδοχό του, αλλά το σχέδιο του Θεού ήταν άλλο.

Στην δυτική πλευρά του Καλλιστράτου όρους, σε απότομα βράχια πάνω από τον Αλιάκμονα, μέσα στο σπήλαιο υπάρχει το «ασκηταριό» του αγίου, όπου ζούσε, με πολλές υλικές στερήσεις, αλλά και με πολλές θεϊκές απολαύσεις, 16 χρόνια, πριν χτίσει τη Μονή, από την ηλικία των 27 ετών έως την ηλικία των 43 ετών.

Στο απρόσιτο αυτό μέρος, φυλάσσονταν κατά τα χρόνια της Τουρκικής σκλαβιάς, τα πολύτιμα κειμήλια της Μονής.

Από μικρός ακόμη, που δέχθηκε τη σωστή καθοδήγηση από τους πλούσιους και ενάρετους γονείς του, η ζωή του μεταμορφώθηκε, μέσω της πίστης, και κάθε του κίνηση και συμπεριφορά ήταν μια εμπειρία μεταμόρφωσης.

Και όταν ήρθε η ώρα, μετά το θάνατο της μητέρας του, τα μοίρασε όλα σε φτωχούς, και ακολούθησε το δρόμο της αφιέρωσης.

Γιατί αισθανόταν ότι αυτός ήταν ο δρόμος της Ανάστασης, της οποίας την ανταύγεια ζούσε στη ζωή του. Είχε δοκιμάσει τη δύναμη του αναστημένου Χριστού στον ίδιο τον εαυτό του.

Είχε γονατίσει μπροστά στο θείο μεγαλείο, είχε ακούσει μυστικά μέσα του τη φωνή του Κυρίου. Και είχε γοητευτεί από την παρουσία Του.

Με άλλα λόγια είχε αναγεννηθεί θαυματουργικά από το φως της Ανάστασης, γι' αυτό και τα λείψανά του θαυματουργούν. Είχε γίνει νέος άνθρωπος, γεμάτος από την ελπίδα του Χριστού.

Ο Θεός έκανε ψηλαφητή την παρουσία Του μέσα στην ψυχή του αγίου Νικάνορα. Και αυτό δεν ήταν ένα απλό γεγονός, αλλά μια κατάσταση ζωής, αφού ο Χριστός δεν ήταν ένας μακρινός Θεός, ξένος ως προς τις ανάγκες του.

Και αυτό το δίδαγμα αφήνουν οι θαυματουργίες του αγίου Νικάνορα. Να μπορέσουμε, δηλαδή, να δούμε το Θεό σαν τον μεγάλο μας αδελφό, που ανοίγει το δρόμο και για τη δική μου και για τη δική σου και για όλων μας τη σωτηρία.

Έτσι δεν θα χρειαζόμαστε άλλες αποδείξεις για την παρουσία του Θεού ανάμεσά μας. Θα τις κρατάμε στα χέρια μας, θα τις ζούμε, θα τις θυμόμαστε. Έτσι, θα τον ομολογούμε κάθε ώρα, κάθε στιγμή.

πηγή:Romfea.gr