«Γεώργιος Παπαδογιάννης, ἐγεννήθη στίς Ρίζες Τριπόλεως στίς 7 Ὀκτωβρίου τό 1981. Ἐφοίτησε στήν Ἀνωτέρα Ἐκκλησιαστική Σχολή Κρήτης (2000-2003) καί στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ στίς 24 Φεβρουαρίου 2022.

Ἀπό τίς 6 Μαρτίου 2011 (Κυριακή τῶν Ἀπόκρεω) ἒζησε καθηλωμένος, σέ ἀναπηρικό καροτσάκι. Ἒμεινε τετραπληγικός μετά ἀπό αὐτοκινητιστικό δυστύχημα. Ἀνέβαινε μέρα νύχτα τόν δικό του Γολγοθᾶ, γιά νά φθάσῃ μετά ἀπό ἓνδεκα χρόνια σκληρῆς δοκιμασίας, στήν Ἀνάσταση.

Πρόσωπο γεμᾶτο χαρά, μάτια πού ἒλαμπαν ἀπό οὐράνια χάρη, στόμα ἀπό τό ὁποῖον οὐδέποτε ἐξῆλθεν λόγος κακίας, γλῶσσα πού μόνο νά δοξολογῇ τόν Θεόν ἐγνώριζε, καρδία φλεγομένη ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ οὐρανίου Νυμφίου, τόν ὁποῖον ἐξ’ ἁπαλῶν ὀνύχων ἐπεπόθησε».

            Ὡς ἀποχαιρετισμόν πρόσκαιρον, ἐπιθυμῶ παιδί μου Γιῶργο, νά σοῦ ἀπευθύνω λόγους πατρικῆς ἀγάπης καί νά σοῦ εὐχηθῶ νά ἀναπαύεσαι ἐν οὐρανοῖς μετά τῶν ἀπ’ αιῶνος Θεῷ εὐαρεστησάντων.

Πολλές φορές, σέ ὧρες πνευματικῆς περισυλλογῆς, σκεπτόμουν, πόσο ἀδύναμος θά ἢμουν νά σηκώσω ἓνα τέτοιο σταυρό, πού ἐσύ ἀγόγγυστα, θαυμαστά, μέ μεγάλη ὂντως ὑπομονή, μέ μεγίστη ταπείνωση καί βαθειά πίστη καί προσευχή ἐσήκωσες. Σέ προετοίμασεν ὁ Θεός ἀπό μικρό παιδί, νά σηκώσῃς αὐτόν τόν σταυρό τοῦ ἐπιγείου μαρτυρίου σου.

            Ἀπό νωρίς ἒζησες τόν πόνο τῆς ὀρφάνιας, ἀφοῦ στά 11 σου χρόνια ἒφυγε γιά τόν οὐρανό ἡ ἀγαπημένη σου μητέρα, Βασιλική. Σέ θυμᾶμαι κατά τήν ὣρα τῆς ἐξοδίου Ἀκολουθίας της, στόν Ἃγιο Ἀθανάσιο Ριζῶν, νά στέκεσαι μέ οὐράνια γαλήνη, ὡς ἂγγελος πάνω ἀπό τό κεφάλι της. Μάνα σου ἀπό τότε στάθηκε ἡ ἀείμνηστη γιαγιά σου, πού ἀγωνίστηκε μαζί μέ τόν πατέρα σου νά σᾶς μεγαλώσουν, ἐσένα καί τόν ἀδελφό σου.

            Σέ θυμᾶμαι, ὃταν ἀνέβαινες στό Μοναστήρι μας,  στόν Ἃγιο Νικόλαο τῶν Βαρσῶν, καί ἂφηνες στό πετραχήλι μου, τούς πόνους καί πόθους τῆς ψυχῆς σου καί τήν ἐπιθυμία τῆς καρδίας σου νά ὑπηρετήσῃς ὡς Κληρικός, τήν ἁγία μας Ἐκκλησία.

            Μέ χαρά ἀνέμενε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. Ἀλέξανδρος, νά ἒλθῃ ἡ ὣρα τῆς εἰσόδου σου στήν ἁγία Ἰερωσύνη. (Ὁ ὁποῖος μετά ταῦτα πατρικά στάθηκε δίπλα σου δεόμενος τοῦ Κυρίου γιά νά ἒχῃς δύναμη, πρός ἂρσιν τοῦ σταυροῦ σου).

            Μέ ζέση ψυχῆς στόν Ἃγιο Ἀθανάσιο, στίς Ρίζες, δοξολογοῦσες τόν Κύριό μας, προσευχόμενος, ψάλλοντας, μετέχοντας στήν Μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας.

            Ἑτοιμάστηκες γιά νά ἐκπληρώσῃς τήν μεγάλη σου ἀπόφαση. Ὃμως ὁ Θεός σοῦ ἑτοίμασε ἂλλο στάδιο ἀγώνων λαμπρῶν, ὣστε νά φανῇ ἡ ὀμορφιά τῆς ψυχῆς σου, νά ἀστράψῃ ἡ πίστη σου ὡς φῶς, μέσα στά σύγχρονα σκοτάδια καί νά γίνῃ γνωστή ἡ μεγάλη ὑπομονή σου.

            Οὐδείς ἐπερίμενε ὃτι θά ζήσῃς τόσα χρόνια καθηλωμένος στοῦ πόνου τό κρεββάτι. Καί ὃμως ἂντεξες μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, γιά νά μείνῃς λαμπρόν παράδειγμα καί πρότυπον, ὡς ἂλλος Ἰώβ, ὑπομείνας τήν πρόσκαιρη, ἀλλά τόσο βαρειά δοκιμασία, ἐπαναλαμβάνοντας πάντοτε τό χρυσοστομικόν, «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἓνεκεν» καί τρεφόμενος ἀπό τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Παναγίου Ἀμνοῦ.

            Ἐνθυμοῦμαι μέ βαθειά συγκίνηση τά λόγια σου, ὃταν σέ ἐπισκεπτόμουν.

            «Πάτερ μου ἒχω τόση χαρά πού δέν μπορῶ νά σοῦ τήν περιγράψω...».

            ...Εἶμαι ὁ πιό εὐτυχισμένος ἂνθρωπος τοῦ κόσμου...

            ...Ἀπολαμβάνω τό μεγαλύτερο δῶρο πού θά μποροῦσε νά ἒχῃ ἂνθρωπος ἐπάνω στή γῆ...»

            Ὃταν νοσηλευόσουν στό νοσοκομεῖο, μοῦ ἒλεγες:

«...Βρίσκομαι πάτερ στόν παράδεισο...Ἐδῶ εἶναι τόπος καταπαύσεως μου... Οἱ Γιατροί καί οἱ Νοσοκόμες εἶναι οἱ ἂγγελοι πού τούς ἒστειλε ὁ Θεός νά μέ ὑπηρετήσουν...»

            Καί ἂλλοτε...

            «...Τώρα πάτερ μιλῶ πραγματικά μέ τόν Θεό. Τώρα καταλαβαίνω τί σημαίνῃ νά ζῇ μέσα σου ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί νά γλυκαίνῃ τήν ὓπαρξή σου ὁ Κύριος...

            ...Τώρα αἰσθάνομαι πόσο κοντά μου εἶναι ἡ Παναγία μας, πόσο μᾶς ἀγαπάει, πόσο κοντά μας εἶναι οἱ Ἃγιοι...»

            Ἀλλά παιδί μου ἢδη μετέστης στά οὐράνια σκηνώματα ἒχοντας μαζί μέ τά ἂλλα πνευματικά ἐφόδια καί τήν τόσην ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων, τούς ὁποίους ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς σου καί ἐσύ ἀγάπησες. Ἀλήθεια πόσο ἀγάπησες τόν κάθε ἂνθρωπο! Ἡ προσευχή σου ἀδιάλειπτη πρός τόν Θεό, περιελάμβανε πάντοτε τά αἰτήματά σου γιά τούς πονεμένους, τούς ἀρρώστους, τούς ἐμπεριστάτους, ὃλους ὃσοι ἀντιμετώπιζαν προβλήματα στή ζωή τους, στό γάμο τους, μέ τά παιδιά τους, μέ τήν ἐργασία τους... Ἡ προσευχή σου ἦτο δροσιά καί γιά τούς μεταστάντας, ὃσους ἐγνώριζες ἀπό τότε πού ἢσουν μικρό παιδί, μέχρις ὃτου ἒκλεισες τά σωματικά σου μάτια.

            Σχεδόν καθημερινῶς, ἒστελνες μηνύματα καί εἰς ἐμέ καί εἰς ἂλλους πατέρας μέ δεκάδες ὀνόματα γιά νά τά μνημονεύσωμε στήν προσευχή μας καί κυρίως στήν Θεία Λειτουργία. Τά κρατῶ ὡς θησαυρό πνευματικό καί ἐπιθυμῶ νά γνωρίζῃς ὃτι θά συνεχίσω νά μνημονεύω ὃλους ἐκείνους πού ἀγάπησες, γνωστούς καί ἀγνώστους.

            Ὃμως αὐτή τήν ὣρα τῆς μεταστάσεώς σου καί τῆς ἐκ τῶν φθαρτῶν καί ἐπιγείων πρός τά οὐράνια καί ἂφθαρτα, ἀποδημίας σου, μνημονεύω ὃλων ἐκείνων καί ἦταν τόσοι πολλοί, πού στάθηκαν στό πλευρό σου, ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς δοκιμασίας σου μέχρι τήν τελευταία σου πνοή. Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. Ἀλεξάνδρου,  τοῦ Θεοφιλεστάτου Ἐπισκόπου Τεγέας κ. Θεοκλήτου, τῶν ἂλλων πατέρων τῆς Μονῆς Βαρσῶν, τοῦ Παπα- Κώστα τῶν Ριζῶν καί τόσων  ἂλλων Ἱερέων, Ἱεροψαλτῶν, τῶν στενῶν προσώπων τῆς οἰκογενείας σου, τῶν φίλων σου, τῶν πνευματικῶν σου ἀδελφῶν... Τῶν ἀγγέλων αὐτῶν πού στάθηκαν λαμπάδες ἀναμμένες κοντά σου, τῶν ἐθελοντῶν τῆς οὐράνιας ἀγάπης. Ἀλήθεια πόσο θά τούς λείψεις!

            Ἀγαπητό μου παιδί Γιῶργο, τώρα πού ἒφυγες ἀπό τά φθαρτά καί γήινα καί βρίσκεσαι στόν οὐρανό, μέ τήν ἂδειά σου καί στή μνήμη σου, ὃπως μοῦ εἶχες πεῖ τήν τελευταία φορά πού ἐπικοινωνήσαμε θά κάνω μετόχους, πολλούς ἂλλους  τῆς βαθειᾶς σου πίστεως καί τῆς ὡραιότητος τῆς ψυχῆς σου, μέσα ἀπό τά μηνύματα πού μέ τόν τρόπο πού σοῦ παρεῖχε ἡ σύγχρονη τεχνολογία, μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, ἒστελνες. Ἐπικοινωνοῦσες μέ αὐτόν τόν τρόπο ἐπιστηρίζοντας μέ τήν βαθειά σου καί ἀταλάντευτη πίστη πολλούς, σέ ὧρες δύσκολες πού τά γόνατα λυγίζουν.

            Θά ἀρχίσω ἀπό τό τελευταῖο:

            «Ἀγαπημένε μου Παππούλη. Διερχόμεθα διά πυρός καί ὓδατος. Δόξα τῷ Θεῷ πού μᾶς δίνει χαρά καί δύναμη. Ἒχω ἀνάγκη τήν προσευχή σου μαζί μέ τούς (μνημονεύεις πολλά ὀνόματα ζώντων) καί ὑπέρ ἀναπαύσεως (....).

            Σοῦ φιλῶ καί τά δυό σου χέρια. Ξέρω ὃτι ἀπό τό νοσοκομεῖο πού εἶμαι θά βγῶ πιό δυνατός.

            Σέ εὐχαριστῶ Παππούλη...»

            (28.1.2022)

            Καί ἐνωρίτερα:

            «Σεβαστέ μου πατέρα, σοῦ φιλῶ καί τά δυό σου χέρια καί σ’ εὐχαριστῶ. Χρόνια αἰώνια σοῦ εὒχομαι μέσα ἀπό τήν ψυχή μου καί ἂφθονα σέ χάρη, ἃγια καί θεάρεστα, θεόλαμπρα, ἀτόφια, καθαρότατα... Εὐχαριστῶ τόν Θεό πού σέ’ φερε ἀπ’ τήν ἀρχή ζωῆς μου, 11 χρονῶν στήν κηδεία τῆς ἁγίας μανούλας μου Βασιλικῆς, Ἱεροκήρυκα καί πνευματικό μου πατέρα, στίς Βάρσες. Τώρα πού ἦρθε ὁ Χριστός μέ τόν ἀγαπημένο μου σταυρό δοξάζω τόν Θεό, ἀλλά δέν παύω νά ζητῶ τίς διάπυρες εὐχές σου ἐν τῇ ἀγάπῃ καί νά χριστοποιηθῶ στήν ἁγία ὑπομονή καί ταπείνωση. Ἀμήν.» (23.11.2021)

            Καί ὃταν νοσηλευόμουν στό Νοσοκομεῖο, γιά νά μοῦ εὐχηθῇς περαστικά, ἒγραφες:

            «Σπούδασον σεαὐτόν, δοκίμασον παραστῆσαι τῷ Θεῷ ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας (Β’ Τιμ, 2, 15).

            Εἰ προσέρχῃ δουλεύειν Κυρίῳ Θεῷ, ἑτοίμασον τὴν ψυχήν σου εἰς πειρασμόν...Πᾶν ὃ ἐάν  ἐπαχθῆ σοι, δέξαι καί ἐν ἀλλάγματι ταπεινώσεως σου μακροθύμησον, ὃτι, ἐν πυρί δοκιμάζεται χρυσός καί ἂνθρωποι δεκτοί ἐν καμίνῳ ταπεινώσεως. Πίστευσον αὐτῷ καί ἀντιλήψεταί σου... (Σοφία Σειράχ).

Σεβαστέ μου πατέρα, Σοῦ εὒχομαι ταχείαν ἀνάρρωση μέ τό καλό ἡ Παναγία μας νά σοῦ κάνῃ κουράγιο. Σοῦ φιλῶ τό χέρι καί σέ εὐχαριστῶ γιά ὃλα. Τήν εὐχή σου. Ἒρρωσθε!!! (13.8.2021)

Θά ἀναφέρω καί τό μήνυμά σου τό περασμένο Πάσχα.

            «Χριστός Ἀνέστη, ἃγιε μου πατέρα. Σοῦ φιλῶ τό χέρι καί ζητῶ τήν εὐχή καί τήν προσευχή σου καί τήν μνημόνευση τῶν ὀνομάτων μας στήν Ἁγία Πρόθεση. Τήν ἒχουμε ἀνάγκη νά μᾶς φωτίσῃ ὁ Θεός τό θέλημά τους ... Προσευχήσου γιά τούς.....πού νοσοῦν σοβαρά ἀπό covid.

            Χαῖρε πάτερ μου, ἐν Κυρίῳ Ἀναστάντι, νικῶντι, παρόντι, πάντοτε!!!»

            Παιδί μου Γεώργιε. Ἢδη εὑρίσκεσαι ἐν χώρᾳ δικαίων καί ἁγίων. «Ἓνα ἃγιο παιδί ἒφυγε γιά τόν οὐρανό» μοῦ εἶπε κάποιος συγχωριανός σου, ὃταν μοῦ τηλεφώνησε λίγο μετά τήν μετάστασή σου. Πράγματι, ἓνας σύγχρονος Ἰώβ ὑπομονῆς, ταπείνωσης, βαθειᾶς πίστεως, ἀδιαλείπτου προσευχῆς, μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν βίων τῶν Ἁγίων, μετοχῆς στά ἱερά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἒφυγε ἀπό κοντά μας καί εὑρίσκεται ἐκεῖ, ἒνθα ἦχος καθαρός ἑορταζόντων...ἐκεῖ ἒνθα οἱ θεούμενοι.

            Σέ χαιρετῶ ἀναστάσιμα καί σέ ἀποχαιρετῶ μέ τήν βεβαιότητα ὃτι ἀναπαύεσαι μετά τῶν δικαίων καί ἁγίων καί προσδοκῶ τήν μετά σοῦ συνάντησιν ἐν τῇ Δευτέρᾳ Παρουσίᾳ τοῦ Κυρίου.

Ἂς εἶναι τά δικά σου λόγια, ὃπως τά σημειώνεις στό ἀναστάσιμο μήνυμά σου, ὁ ἐπινίκιος δικός μου λόγος γιά τήν νίκη σου ἐναντίον τοῦ θανάτου.

«Χαῖρε Γεώργιε ἐν Κυρίῳ ἀναστάντι, νικῶντι, παρόντι πάντοτε!!!

Καλή ἀνάσταση παιδί μου».