Τήν ἡμέρα αὐτή τιμῶνται ἀπό τήν Ἐκκλησία μας οἱ Ἃγιοι Ἐθνοϊερομάρτυρες τῆς Μικρασίας μέ πρῶτον τόν ἃγιο Χρυσόστομο Σμύρνης. Ὁ Σεβασμιώτατος στήν ὁμιλία του, ἀνεφέρθη στή θυσία τῶν Ἁγίων Ἐθνοϊερομαρτύρων Χρυσοστόμου Σμύρνης καί τῶν ἂλλων Ἀρχιερέων καί λοιπῶν Κληρικῶν πού ἐμαρτύρησαν κατά τήν Μικρασιατική καταστροφή, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τήν μνήμη τους τήν Κυριακή πρό τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ.

          Ὁ Σεβασμιώτατος, μεταξύ τῶν ἂλλων, εἶπε: «...Ἀξίζει τόν κόπο, γιά τή μνήμη, γιά τήν τιμή, γιά τή δόξα, γιά τήν ἀλήθεια, γιά τήν ἱστορία, γιά τήν Ἑλλάδα, γιά τά παιδιά μας νά ρίξωμε μιά ματιά στά γεγονότα, τῆς φρικτῆς ἐκείνης περιόδου γιά τό Γένος μας.

          Ἀξίζει τόν κόπο γιά λίγα λεπτά νά κλίνωμε τό γόνυ σώματος καί ψυχῆς, ἐνώπιον τῶν Ἱερῶν Σφαγίων, τῶν Μαρτύρων καί Ἁγίων του Μικρασιατικοῦ Ἑλληνισμοῦ…»

          Ἐν συνεχείᾳ μίλησε χρησιμοποιήσας τίς ἱστορικές πηγές γιά τό συγκλονιστικό μαρτύριο τοῦ Ἱεράρχου τῆς Σμύρνης. Αἴσθηση προκάλεσε στό Ἐκκλησίασμα, ἡ μαρτυρία τοῦ πολεμικοῦ ἀνταποκριτοῦ Κώστα Μισαηλίδη, ὁ ὁποῖος τό 1925 ἀναφέρει τά ἑξῆς γιά τόν Ἐθνοϊερομάρτυρα Ἱεράρχη τῆς Σμύρνης.

 « … Τοῦ ἔβγαλαν τά μάτια μέ τήν ξιφολόγχη. Τοῦ ἔκοψαν τά αὐτιά καί τή γλῶσσα. Τόν ἔσυραν ἀπό τά γένια καί τά μαλλιά. Γύρω ἀπό τό σῶμα του ἔστησε ἡ ἀπάνθρωπη, ἡ βάρβαρη τουρκική μανία τόν φρικτό χορό. Δέν ἄφησαν τίποτα τό σκληρό, τό ἐξευτελιστικό, πού νά μήν κάμουν στό ἀφανισμένο κορμί τοῦ Χρυσοστόμου. Καί ἐσύρθηκε ἔτσι ἕως τό  Ἰκί-Τσεσμέ, ὁ γέρων Μητροπολίτης κατακομματιασμένος.

Τό κεφάλι του μέ βγαλμένα τά μάτια, κομμένα τά αὐτιά καί τή γλῶσσα, μέ τά γένια ξεριζωμένα καί μαῦρο ἀπό τό ξύλο, αἱματοστάλακτο τό ἔμπηξαν στήν πατερίτσα του καί ἡ πομπή μενόμενη ἀπό βλαστήμιες καί σαρκασμό τό περιέφερε στούς τουρκομαχαλάδες…»

         Σέ ἂλλο σημεῖο ὁ Μητροπολίτης εἶπε: «…Ἀγαπητοί μου, ὁ Ἑλληνισμός δέν θά ἐπιβιώσῃ ἄν μείνῃ χωρίς ὁράματα, χωρίς ἐλπίδα, χωρίς τίς μνῆμες πού τόν διατηροῦν σέ πνευματική ἐγρήγορση. Μόνο ἄν μείνῃ  ὄρθιο καί ἄπαρτο τό φεγγοβόλο κάστρο τῆς μνήμης, πού τό ὕψωσαν καί τό συντήρησαν μέ τό αἷμα τους τά ἑκούσια σφάγια ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος, μόνο τότε ἡ Ἑλλάδα θά μεγαλουργήσῃ.

            Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ποτέ δέν εἴχαμε δεχθῆ μοιρολατρικά τά γεγονότα, ἀλλά καί ποτέ ἡ ἱστορία τῆς φυλῆς μας, τοῦ γένους μας, τῆς πατρίδος μας, δέν εἶχε διαστρεβλωθῆ καί παραχαραχθῆ τόσο, ὅσο στούς καιρούς μας.  Ὅμως ἄς μάθουν ὅσοι ἐπιβουλεύονται τήν ἱστορική μας ἀλήθεια, τήν ἰδιοπροσωπία μας καί τήν Ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά μας, ὅτι δέν ἐξαντλήθηκαν τά ὁράματά μας καί δέν ἔχει ἀποπροσανατολισθῆ —παρά τίς ἐργώδεις καί λυσσαλέες προσπάθειές τους— ὁ πνευματικός μας Ἑλληνικός καί Ὀρθόδοξος προσανατολισμός, οὔτε ἔχει ἀλλάξει τό πνευματικό D.N.A. τῶν παιδιῶν μας, οὔτε ἄλλο αἷμα ρέει στίς φλέβες τους...»

          Ἀφοῦ ἀνεφέρθη καί στούς ἄλλους Ἀρχιερεῖς Μάρτυρες καί λοιπούς σφαγιασθέντες αἰχμαλωτισθέντες καί πρόσφυγες τῆς Μικρασιατικῆς Καταστροφῆς, ὁ Σεβασμιώτατος κατέληξε: « …Ἡ ὁμιλία μας αὐτή ἀφιερώνεται σέ ὅλους ἐκείνους πού φρικτά ἐσφαγιάσθησαν καί μαρτυρικά ἐτελειώθησαν, στήν φοβερή της Σμύρνης καί ὅλης της Μικρασίας Καταστροφή.

Ἀφιερώνεται στούς ξεριζωμένους καί κατατρεγμένους, στούς πτόσφυγες πού ἒφθασαν ρακένδυτοι καί ταλαιπωρημένοι στήν μητροπολιτική Ἑλλάδα καί μετά ἀπό κόπους καί πόνους πολλούς, ἐμεγαλούργησαν γιατί στίς καρδιές τους μετέφεραν τά ἱερά καί τά ὃσια τοῦ Γένους καί στόν κόρφο τους τά ἱερά Εἰκονίσματα. Ἀφιερώνεται στούς ἀπογόνους τῶν πολύπαθων προσφύγων, πού διατηροῦν ἂσβεστη τή μνήμη τῶν θυσιῶν καί τῶν φρικτῶν μαρτυρίων τῶν προγόνων μας.

 …Ἀγαπητοί μου πολλοί ἰσχυρίζονται σήμερα, δυστυχῶς, ὅτι προκειμένου νά ἐπέλθῃ συμφιλίωση μεταξύ τῶν Λαῶν, πρέπει νά λησμονοῦμε ἤ νά παραθεωροῦμε τά ἱστορικά γεγονότα, γι’ αὐτό καί βάλθηκαν νά ἀλλοιώσουν τήν Ἱστορία καί νά τήν παραχαράξουν. Ἡ συμφιλίωση ὅμως ἐπέρχεται μέ τήν παραδοχή τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητος καί τῶν γεγονότων πού ἔλαβαν χώρα, ὥστε ὅσοι ἀσέβησαν πάνω στίς ἀνθρώπινες προσωπικότητες νά ἀντιληφθοῦν τά λάθη τους καί νά διορθώσουν τήν πορεία τους, ζητώντας συγγνώμη ἀπό τόν Θεό ( ἄν πιστεύουν εἰς Αὐτόν) καί ἀπό τούς ἀδικημένους ἀνθρώπους, ἀπό τόν κόσμο ὁλόκληρο.

 Ἄλλοι πάλι, ἐνδιαφέρονται καί ἀγωνίζωνται νά μήν προσβάλλωνται οἱ γείτονές μας ἀπό τίς φρικώδεις πράξεις  πού διέπραξαν οἱ πρόγονοί τους στό ἐγγύς ἤ ἀπώτερο παρελθόν ἤ πού διαπράττουν σήμερα.

          Ἐμᾶς ὅλες αὐτές οἱ « θεωρίες» οὐδεποσῶς μᾶς ἐγγίζουν καί οὐδόλως, μᾶς ἐνδιαφέρουν ὡς Ἕλληνες πού ἐμπνέονται ἀπό τήν μαρτυρική πορεία τῶν ἁγιασμένων Μαρτύρων τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος μας.

          Ἐμεῖς θά ἀγωνιζώμεθα μέ  ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς μας, ὥστε νά μήν προσβάλλωμε τήν μνήμη τῶν Ἱερῶν Σφαγίων ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος μέ τή δική μας λησμοσύνη καί ὑποσχόμεθα στή μνήμη τῶν Ἁγίων καί Ἡρώων μας πού πορφύρωσαν τήν Ἑλληνική γῆ μέ τό αἷμα τους, ὅτι δέν θά ἐπιτρέψουμε σέ κανένα «ἡμέτερο» ἤ ξένο νά προσβάλλῃ διά λόγων ἤ πράξεων τή θυσία τους…»

          •Τήν ἲδια ἡμέρα ὁ Σεβασμιώτατος ἐχειροτόνησε Πρεσβύτερο τόν Διάκονο Νικόλαο Μηνιάτη, ὁ ὁποῖος εἶναι συνταξιοῦχος τοῦ ΟΤΕ καί Ἱεροψάλτης καί θά ὑπηρετήσῃ ὡς ἂμισθος Κληρικός τήν Ἁγία μας Ἐκκλησία. Στόν νέο Πρεσβύτερο, εὐχήθηκε τά δέοντα ὁ Σεβασμιώτατος καί ἐπήνεσε τήν πρόθεσή του νά εἰσέλθῃ στίς τάξεις τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου.

Ἐπίσης προεχείρισε Οἰκονόμον τόν εὐλαβέστατον Ἱερέα π. Δημήτριο Ταρσινό, ὁ ὁποῖος ὑπηρέτησε ὡς Διάκονος τοῦ Μητροπολίτου κατά τά πρῶτα ἒτη τῆς Ἀρχιερατείας του καί παράλληλα μέ τά ἱερατικά του καθήκοντα, διακονεῖ καί τούς ἐμπεριστάτους ἀδελφούς, μεταφέροντας καθ’ ἡμέραν φαγητό στό σπίτι τῶν ἀδυνάμων καί ἀσθενῶν πού δυσκολεύονται νά προσέλθουν στά συσσίτια καί εἶναι δεκάδες πολλές, οἱ ἀδελφοί μας  αὐτοί.

          Ἀκόμη ὁ Σεβασμιώτατος προεχείρισε Ἀναγνώστη τόν ἀπόφοιτον τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Λυλείου Πατρῶν, εὐσεβέστατον νέο Νικόλαο Ταρσινό υἱόν τοῦ προχειρισθέντος εἰς οἰκονόμον π. Δημητρίου, ὁ ὁποῖος εἰσῆλθε ἐφέτος στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν. Στόν νεαρό Νικόλαο εὐχήθηκε ὁ Σεβασμιώτατος νά προκόπτῃ σοφία καί ἡλικία καί χάριτι παρά Θεῷ καί ἀνθρώποις.

          Ὁ Μητροπολίτης ἐπήνεσε τήν ἱερατική οἰκογένεια, ἀφοῦ ὁ νεαρός Νικόλαος ἒχει παπποῦ Ἱερέα, πατέρα Ἱερέα καί θεῖο Ἱερέα. Εὐχαρίστησε γιά τήν κατά Θεόν πρόοδο τοῦ Νικολάου, τούς γονεῖς του, π. Δημήτριο καί πρεσβυτέρα Αἰκατερίνα καί ὃλη τήν οἰκογένεια καί εὐχήθηκε ὁ Νικόλαος, ἐάν εἶναι θέλημα Θεοῦ, νά γίνῃ καί Κληρικός.