Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ. ΤΡΕΙΣ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΡΕΤΕΣ

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2019

ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ. ΤΡΕΙΣ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΡΕΤΕΣ

19:44 | Ανώνυμος |

PDF

Του Μακαριστού Μητροπολίτου Πατρών Νικοδήμου

«Ο γὰρ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐν πάσῃ ἀγαθωσύνῃ καὶ δικαιοσύνῃ καὶ ἀληθεία» (Εφεσίους ε΄ 9)

Ζώσα ενσάρκωσις των καρπών τούτων του Αγίου Πνεύματος υπήρξεν ο σήμερον εορταζόμενος θαυματουργός Άγιος Σπυρίδων. Ποιμήν προβάτων το επάγγελμα. Σεπτός γόνος της αγροτικής Τριμυθούντος, η οποία ηυτύχησε κατόπιν να έχει τούτον ποιμένα και επίσκοπον αυτής. Προσωπικότης χαρακτηριστική μεταξύ των αγίων του Θεού. Δια του ζήλου και της ευσεβείας του, και έτι μάλλον, δια της χάριτος του Παναγίου Πνεύματος κατόρθωσε να παρουσιάσει αγιότατον βίον και καρποφορωτάτην εκκλησιαστικήν διακονίαν. Και να αποδείξει δια των πραγμάτων, οποίαν εφαρμογήν έχει εν τω προσώπω του ο λόγος του Απ. Παύλου, ότι <ο καρπός του Πνεύματος εν πάση αγαθοσύνη και δικαιοσύνη και αληθεία>.

Είχεν φυσικήν αγαθότητα ο άγιος. <Εν πάση αγαθοσύνη> εξεδηλώνετο προς πάντας. Οιαδήποτε όμως φυσική αρετή, εάν δεν καλλιεργηθεί, ούτε διατηρείται μονίμως, ούτε αξιοποιείται. Δύναται δε εις την θέσιν της να υπάρξει αργότερον ένα ελάττωμα, ακόμη και το πλέον αντίθετον προς την εν λόγω αρετή. Αλλ΄ο Άγιος Σπυρίδων ήτο άνθρωπος του Πνεύματος. Ζούσε πνευματική ζωή. Ετέλει υπό την χάριν του Αγίου Πνεύματος. Και η έμφυτος αγαθότης του ανεπτύχθη τοιουτοτρόπως. Έρριψα ρίζας βαθείας εντός της ψυχής του. Και ενεθρονίσθει μονίμως μέσα εις την καρδιά του. έγινε φωτισμένη και συνειδητή χριστιανική ενέργεια. Όπως οφείλει και κάθε χριστιανός να προάγει και να εδραιώνει το χριστιανικόν φρόνημα και ήθος δια συνεχούς πνευματικής ζωής και εξασκήσεως.

Κατέστη δε ενωρίτερα πασίγνωστος πανθομολογούμενη η αρετή αύτη του Αγίου. Τόσον πολύ μάλιστα, ώστε δια της καλοκαγαθίας ταύτης κατέκτησε τας καρδιάς των συμπατριωτών του. Επεβλήθη εις την συνείδησιν του λαού. Είλκυσε την αγάπην και τον σεβασμόν όλων. Και όταν παρουσιάσθη η σχετική ευκαιρία, του εζήτησεν επιμόνως ο λαός, να παύσει πλέον να είναι ποιμήν προβάτων και να γίνει ποιμήν ψυχών. Ιερεύς αρχικώς. Και Αρχιερεύς κατόπιν της επαρχίας Τριμυθούντος της Κύπρου.

Εάν εις την ιδιωτικήν του ζωήν εφάνει τόσον έκδηλος η <αγαθοσύνη> του Σπυρίδωνος, εις την εκκλησιαστικήν του διακονίαν, όπως ήτο επόμενον, παρουσιάσθη αύτη εις μέγιστον βαθμόν. Οι πάντες εύρισκον εν τω προσώπω του τον αγαθόν ποιμένα και τον στοργικώτατον πατέρα. Ο αγαθός θησαυρός της καρδίας του εξεχύνετο αφθόνως εις πάσαν παρουσιαζομένην περίστασιν. Και οι προστρέχοντες εις αυτών δια τας πολλαπλάς ανάγκας των χριστιανοί συνήντων τον άνθρωπον, εις τον οποίον υπήρξεν όντως, και εφαίνετο προδήλως, <ο καρπός του Πνεύματος εν πάση αγαθοσύνη>.

Αλλά <και δικαιοσύνη>. Μάλλον δε κάτι πολύ περισσότερον από την έννοιαν της δικαιοσύνης υπήρχεν εις την ψυχήν του. Η αγάπη προς τον πλησίον. Ένεκα της αγαθότητός του και της απεριορίστου αγάπης, την οποίαν ησθάνετο προς τον πλησίον ( και μάλιστα προς τους πάσχοντας και έχοντας ανάγκην) είναι δι΄αυτόν τελείως αδιανόητον, να υπάρξει ποτέ περίπτωσις κατά την οποίαν να μη αναγνωρίσει το δίκαιο και να μη αποδώσει δικαιοσύνη. Τον θεμελιώδη κανόνα που έθεσεν ο Κύριος: < καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως> (Λουκ. ς΄ 31) τον ακολουθεί πιστώς εις την εν γένει συμπεριφοράν του προς πάντας, διότι τον αισθάνεται ως στοιχειώδες χριστιανικόν χρέος. Και δεν λησμονεί ότι υφίσταται δια τον χριστιανόν η υποχρέωσις να γίνεται ευεργετικός και στοργικός προς τον πλησίον, κατά την εντολή του Κυρίου: < Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.> (αυτοθ. 36).

Εφαρμόζων τα παραγγέλματα ταύτα του Κυρίου ο άγιος Σπυρίδων εξήσκησε φιλανθρωπίαν πολλήν. Κατέστη παροιμιώδες η συμπαράστασις και συναντίληψίς του προς τους έχοντας ανάγκην. Τόσο πολύν, ώστε και θαύματα διάφορα αναφέρεται ότι επετέλεσεν, επικαλούμενος την θείαν δύναμιν, δια να βοηθήσει τους έχοντας ανάγκην, όταν ο ίδιος δεν είχεν άλλως την δινατότητα να τους βοηθήσει. Ως θαυματουργός εγνώσθη και διεφημίσθη μέχρις ημών. Και άς μη αγνοώμεν ότι συνήθως τα θαύματά του απέρρεον εκ της αγάπης του και απέβλεπον εις την βοήθειαν των χριστιανών του ποιμνίου του. Εμαρτυρείτο και δια των θαυμάτων του ο πνευματικός θησαυρός της ψυχής του και απεδεικνύετο < ο καρπός του Πνεύματος εν πάση αγαθοσύνη και δικαιοσύνη και αληθεία>.

Ναι! <και αληθεία>. Ο άγιος Σπυρίδων δεν εμορφώθη εις ανωτέρας σχολάς, όπως άλλοι μεγάλοι Ιεράρχες της Εκκλησίας. Ελάχιστα γράμματα εγνώριζεν. Είχεν όμως την πείρα της εν Χριστώ ζωής. Είχε γνωρίσει την εν Χριστώ αλήθειαν ως θεωρίαν και πράξιν. Και ηδύνατο άριστα να συμβουλεύει και να καθοδηγεί ψυχάς ως ποιμήν και επίσκοπος αυτών. Είχε την <άνωθεν σοφίαν> και τον φωτισμόν του Θεού. Και υπερείχε πολλών σοφών κατά κόσμον εις γνώσιν και βίωσιν και μετάδοσιν της αληθείας.

Και όταν οι αγώνες της ορθοδοξίας το απαίτησαν, ευρέθη και ο άγιος Σπυρίδων διάκονος και υπερασπιστής της Ορθοδοξίας κατά του αιρεσιάρχου Αρείου. Εστήριξε το ποίμνιόν του εις την πίστιν προς τον Θεόν ημών και Σωτήρα Χριστόν. Και εις την Α΄Οικουμενικήν Σύνοδον (325 μ.Χ.) συγκαταλέγεται και αυτός μεταξύ των γενναίων και φωτεινών προμάχων της Ορθοδόξου ημών πίστεως.

Εις την εποχήν μας, δυστυχώς, δεν διακρίνονται πολλοί δι΄αγαθοσύνην, δικαιοσύνην και αλήθειαν. Αλλ΄είθε το παράδειγμα του Αγίου Σπυρίδωνος να εμπνεύσει και να ελκύσει πολλούς προς τας τόσον αναγκαίας κοινωνικάς ταύτας αρετάς. Και άς μη ψευδαπατώμεθα. Μόνον ως <καρπός του Πνεύματος> είναι δυνατόν να πραγματοποιηθώσι τα κοινωνικά ταύτα συνθήματα και αιτήματα. Τοιουτοτρόπως ανεδείχθη, ως είδομεν, μεγάλη φυσιογνωμία ο Άγιος Σπυρίδων. Και πρέπει να ομολογήσωμεν, ότι, ο Χριστός μόνον εμπνέει, δια του Αγίου Πνεύματος, και αναδεικνύει τους όντως ανωτέρους ανθρώπους. <Ο γαρ καρπός του Πνεύματος εν πάση αγαθοσύνη και δικαιοσύνη και αληθεία>. Αμήν.

Εόρτια Μηνύματα – Κηρύγματα επι ταις εορταίς, Αρχιμανδρίτου Νικοδήμου Βαλληνδρά, Αθήνα 1964

Επιμέλεια Χρήστος Κονταξής Ιεροσπουδαστής.

Πηγή:evaggelismostheotokou.gr