Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Bαδίζοντας στα χνάρια του Ηρώδη

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Bαδίζοντας στα χνάρια του Ηρώδη

00:36 | Ανώνυμος |

Ήταν λίγο περισσότερο από δύο χιλιάδες χρόνια πριν, τότε που έγινε ένα γεγονός άνευ προηγουμένου, ανεπανάληπτης φρικαλεότητας και κτηνωδίας, μπροστά στο οποίο κάθε σώφρων και λογικός άνθρωπος συνταράσσεται και οδύρεται. Ήταν η άγρια σφαγή των δεκατεσσάρων χιλιάδων βρεφών κάτω των δύο ετών, που δεν είχαν προλάβει να βλάψουν ποτέ κανένα, από τα ξίφη των στρατιωτών του αδίστακτου και αιμοσταγή Ηρώδη του Μέγα, που έδρασαν κάτω από τις εντολές του για να διαφυλάξουν την εξουσία στα χέρια του, που απειλούταν από ένα ..βρέφος, τον αναμενόμενο Μεσσία, τον Χριστό.

Το αίμα των ανυπεράσπιστων πλασμάτων που σφάχτηκαν ανηλεώς, χύθηκε άφθονο, και το γεγονός έμεινε στην ιστορία να προξενεί την φρίκη και την βαθιά θλίψη στις μετέπειτα γενεές. Εκείνες τις φοβερές ώρες, που διαπράχτηκε το μέγα αυτό και τρομερό έγκλημα της αδηφάγου κτηνωδίας του Ηρώδη, κατάφεραν ωστόσο να διαφύγουν από αυτήν δύο βρέφη: Aυτό για το οποίο διατάχθηκε η εν ψυχρώ εκτέλεση των βρεφών, το Θείο Βρέφος, και ο Πρόδρομος Αυτού, ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής.

Τελικά, ότι δεν κατάφερε ο Ηρώδης, που έμεινε στην ιστορία ως Μέγας, όπως μεγάλη ήταν και η εγκληματικότητά του, το κατάφερε ο γιός του ο Ηρώδης Αντίπας, ο οποίος δεν έτυχε της ίδια μοίρα όπως τρία άλλα αδέλφια του που τα φόνευσε ο…ίδιος ο πατέρας του, όπως και τα δεκατέσσερις χιλιάδες βρέφη. Ήταν αυτός, που μαζί με την γυναίκα του αδελφού του, που την είχε πάρει παρανόμως για δικιά του, την Ηρωδιάδα, αποκεφάλισε τον Τίμιο Πρόδρομο, ακριβώς επειδή τον έλεγχε γι αυτή την παράνομή σχέση του. Και ήταν αυτός, που την νύχτα του πάθους του Κυρίου, αφού τον ενέπαιξε με τους στρατιώτες του, τον παρέδωσε στον Πόντιο Πιλάτο για να Τον σταυρώσει. Ο Πιλάτος είχε προσπαθήσει να το αποφύγει, στέλνοντας τον Σωτήρα Χριστό στον Ηρώδη, και ο Ηρώδης προσπάθησε κι αυτός με τη σειρά του να το αποφύγει ξαναστέλνοντάς Τον πίσω στον Πιλάτο. Προσπαθούσαν να αποφύγουν να σταυρώσουν τον Σωτήρα…οι ίδιοι. Δεν τους απασχολούσε όμως να Τον σταυρώσουν άλλοι. Γιατί αν ήθελαν να Τον ελευθερώσουν, μπορούσαν αβίαστα να το κάνουν, αφού γνώριζαν καλά ότι οι κατηγορίες εναντίων Του δεν είχαν ούτε δείγμα αλήθειας και δεν ευσταθούσαν στο ελάχιστο, αλλά ο Ιησούς δεν ήταν ένοχος, και μάλιστα σταυρικού θανάτου. Αντίθετα όμως, έχαιραν και απολάμβαναν τους εμπαιγμούς και τους βασανισμούς Του, γνωρίζοντας πού καλά ότι οι κατηγορίες ήταν άδικες και ο κατηγορούμενος αθώος. Τελικά η σταύρωση έγινε από τα χέρια του Πιλάτου, ο οποίος σταύρωσε τον Χριστό αφού τα έπλυνε αυτά πρώτα, νομίζοντας έτσι ότι μπορεί να αποποιηθεί την ευθύνη του μεγαλύτερου εγκλήματος της ιστορίας και απατώντας έτσι τον ίδιο του τον εαυτό, όπου, οι δύο, Πιλάτος και Ηρώδης, μετά το κατόρθωμά τους της εγκληματικής πράξης της σταύρωσης αυτής, συμφιλιώθηκαν και άφησαν πίσω τους την προηγούμενη έχθρα, που μέχρι τότε είχαν.

Έτσι, το αρχικό έργο του Ηρώδου του Μέγα βρήκε την ολοκλήρωσή του στα χέρια του συνονόματού του υιού του, και του φίλου του Ποντίου Πιλάτου. Συνεργάτες τους σε αυτό το ανοσιούργημα δεν ήταν μόνο οι στρατιώτες τους, αλλά και οι Εβραίοι από τους Αρχιερείς, Φαρισαίους και Γραμματείς, ως και τον παραπλανημένο από αυτούς λαό. Όμως αυτό δεν ήταν παρά μόνο η αρχή αυτού που έμελλε να ακολουθήσει, ένα συνεχές ανελέητο απεχθές έγκλημα, εναντίον του Χριστού. Αυτό απλά και εύκολα μπορούμε να το καταλάβουμε, αν σκεφτούμε τους λόγους του Κυρίου ‘ἐπείνασα γάρ, και οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψασα, καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, και οὐ συνηγάγετέ με, γυμνός, καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθένης και ἐν φυλακῆ, καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με. Τότε ἀποκριθήσονται αὐτῶ καὶ αὐτοὶ λέγοντες̇ κύριε, πότε σε εἴδομεν…τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων• ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτω τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε’. Όλη η αδικία που ενεργείται εις βάρος των αδυνάτων και άσημων του κόσμου κατά τον λόγο αυτό του Κυρίου, που τον φέρνει στη θέση του κάθε αδυνάτου επί της γης, είναι αδικία στο Πρόσωπό Του. Έτσι λοιπόν, κι όταν πολύ περισσότερο πρόκειται για στυγνές εγκληματικές πράξεις εις βάρος αθώων ανθρώπων, και μάλιστα αδυνάτων και άσημων, το έγκλημα διαπράττεται απέναντι στον ίδιο τον Χριστό, και οι αυτουργοί του εγκλήματος δεν κάνουν τίποτα άλλο, παρά αντικαθιστούν τον Μέγα Ηρώδη μαζί με τον υιό του Αντύπα, στον κτηνώδη ρόλο τους. Αυτού του είδους τα εγκλήματα ποτέ δεν έλειψαν, μα ειδικά στην σημερινή εποχή έφτασαν στο αποκορύφωμά τους, με τις σύγχρονες μοντέρνες μητέρες να αναλαμβάνουν το ρόλο του Ηρώδη, ως διώκτης και βασανιστής του Χριστού, διώκοντας και βασανίζοντας τα ίδια τα παιδιά τους, καταλήγοντας τελικά στην φοβερή σταύρωσή τους, που είναι η έκτρωση.

Αρκεί να σώσουν τον θρόνο τους, που είναι τα δικαιώματά του εγώ τους, η ψεύτικη ελευθερία τους, η αστείρευτη φιλαυτία τους. Έγιναν διάδοχοι και κληρονόμοι του λαού των Εβραίων, που δέχτηκε να παραπλανηθεί από τους Αρχιερείς και τους Φαρισαίους, είτε το ρόλο αυτό τον έπαιξαν σήμερα οι σύντροφοί τους ή οι άλλοι γύρω τους, είτε τον έπαιξαν τα ΜΜΕ και οι σημερινοί γνήσιοι Αρχιερείς και Φαρισαίοι. Παραπλανήθηκαν από την υποκρισία όλων αυτών, και υποκρινόμενοι και οι ίδιοι, κατέληξαν στο έγκλημα, το οποίο ανέθεσαν να το εκτελέσουν αντί των Ρωμαίων διοικητών, οι πολιτειακοί νόμοι και οι φιλάργυροι γιατροί. Και όπως τότε οι Ρωμαίοι διοικητές δεν τήρησαν το δίκαιο, έτσι και τώρα οι γιατροί δεν τηρούν τον όρκο τους. Έγιναν διάδοχοι και κληρονόμοι αυτού του εβραϊκού λαού, που αιώνες πριν σταυρώσει τον Μεσσία, ο ίδιος είχε φονεύσει τους προφήτες του, αλλά και αυτά τα ίδια του τα παιδιά, προσφέροντάς το θυσία στους θεούς των ειδωλολατρών, τον Βαάλ και την Αστάρτη. Άυτόν τον λαό ακολουθούν και μιμούνται οι σημερινοί γονείς σαν εκείνον προσφέροντας τα παιδιά τους θυσία στους σημερινούς θεούς, το θεό της ηδονής και το θεό του εγώ. Και στα νοσοκομεία, στις κλινικές και στα ιατρεία, ή καλύτερα στα σύγχρονα σφαγεία-θυσιαστήρια, όπου πραγματοποιούνται οι εκτρώσεις, το αίμα των αγέννητων βρεφών τρέχει άφθονο, κατακόκκινο και ζεστό, βάφοντας την κλίνη, τα εργαλεία του εγκλήματος και φτάνει ως το πάτωμα. Μετά το τέλος της έκτρωσης-θυσίας, τα μέλη του αθώου θύματος, σε κάποιες περιπτώσεις, προσφέρονται με διάφορους τρόπους στο θεό του συμφέροντος. Και αυτή είναι η τελευταία πράξη, φοβερή, απεχθής κι αποτρόπαια κι αυτή.

Σε αυτή την αλλόφρονα εποχή, όπου οι ίδιοι οι γονείς φονεύουν τα παιδιά τους, γιατί το επιβάλλει…η μόδα, μια μόδα χείριστη όλων, άσπλαχνη κι εφιαλτική, εκατοντάδες και χιλιάδες βρέφη σε κάθε χώρα του κόσμου, και μάλιστα με τη χώρα μας κατέχοντας θέση ντροπής και ενοχής από τις πρώτες σε αναλογία με το πληθυσμό της, και πάνω από ένα εκατομμύριο βρέφη σε όλο τον κόσμο, είναι ο καθημερινός απολογισμός των θυμάτων. Ο λόγος του προφήτου Ιερεμία συνεχίζει να εκπληρώνεται ως τις μέρες μας : ‘φωνὴ ὲν Ῥαμᾶ ᾐκούσθη, θρῆνος καὶ κλαυθμὸς καὶ ὀδυρμὸς πολὺς• Ῥαχὴλ κλαίουσα τὰ τέκνα αὐτῆς, καὶ οὐκ ἤθελε παρακληθῆναι, ὃτι οὐκ εἰσίν’. Είναι είτε οι γυναίκες που κάποτε, αργά ή γρήγορα, έρχονται σε επίγνωση και συνειδητοποιούν τι ήταν αυτό που έκανα και πόσο βαρύ είναι, και δεν παύουν να χύνουν δάκρυα για το παιδί τους που φόνευσαν, σε ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή τους, είτε, αν όχι εκείνες, είναι τα μέλη της Εκκλησίας του Χριστού, ως μητέρας όλων των αδικοκυνηγημένων και αδικοχαμένων, που πάσχουν και θλίβονται για αυτά τα παιδιά, που οι γονείς τους, τους στέρησαν το δικαίωμα να ζήσουν με το πιο χειρότερο τρόπο. Πράγματι, λείπουν από ανάμεσά μας τόσοι πολλοί σήμερα, και πολλοί από αυτούς θα μπορούσαν να είχαν κάνει τον κόσμο καλύτερο.

πηγή:aktines.blogspot.gr