Ι.Ν. Αγίων Αντωνίου και Χαραλάμπους εις Κρύα Ιτεών Πατρών: Κυριακή του Ασώτου

Η ευσπλαχνία του Θεού: η μεγάλη απαντοχή μας

Κυριακή του Ασώτου σήμερα, αγαπητοί Στην Εκκλησία μας διαβάζεται η γνωστή και συγκινητική περικοπή της παραβολής του Ασώτου υιού, και μας δείχνει το μέγεθος της αγάπης του Θεού και της ευσπλαχνίας Του. Εμείς, στον επίγειο Παράδεισο, αφήσαμε τον Κύριο, αρνηθήκαμε την αγάπη Του, Του στρέψαμε τα νώτα. Εκείνος, όμως, δεν μας αρνήθηκε ποτέ, ούτε έγινε εχθρός μας, ενώ εμείς γίναμε, παραβαίνοντας το θέλημα Του, και αφήνοντας την αγάπη και την καλοσύνη Του. Μας πήρε από κοντά κι έδειξε έμπρακτα την ευσπλαχνία Του.

Στην περίφημη αυτή παραβολή, πού 'ναι η καρδιά των παραβολών και το Ευαγγέλιο των Ευαγγελίων, θα σταθούμε σ' ένα σημείο. Εκεί ακριβώς που ενώ γύριζε στο πατρικό σπίτι ο Άσωτος, αφού είχε δαπανήσει την περιουσία την εξωτερική και την εσωτερική, τι βλέπομε τον πατέρα...; Να τον περιμένει, και να παρακολουθεί κάθε ώρα και στιγμή στο βάθος του δρόμου, να δει αν έρχεται. Κι όταν είδε, λοιπόν, να έρχεται, τότε τον σπλαχνίστηκε. Η καρδιά του γέμισε χαρά και στοργή και αγάπη, και δεν περίμενε τον γιο να πάει κοντά του. Έτρεξε εκείνος, πήρε δρόμο και έτρεξε κοντά του. Αυτή είναι ή καλοσύνη και η ευσπλαχνία του Θεού. Ποτέ δεν μας καταλογίζει τα όποια λάθη μας, πικραίνεται, στενοχωρείται, κλαίει, αλλά μας συγχωρεί, μας αγκαλιάζει και μας σώζει. Έτρεξε, λοιπόν, ο πατέρας, πρώτος εκείνος. Ενώ εμείς πολλές φορές περιμένομε τον φταίχτη, να έλθει, να μας παρακαλέσει, να μας ξαναπαρακαλέσει, να τον εξευτελίσομε, να τον υποτιμήσομε... και μετά, αν δεήσει, δίνομε και τη συγχώρεση μας, όσο μπορούμε. Εκείνος έτρεξε κοντά του, πρώτος. Γι' αυτό μας κερδίζει ο Χριστός μας. Διότι έχει ευσπλαχνία και αγάπη και καλοσύνη έμπρακτη. Και ξέρει ότι η αμαρτία είναι αδυναμία και της πρέπει συμπόνια. Έτρεξε, λοιπόν, κι έφτασε κοντά του. Δεν τον μάλωσε, δεν τον επετίμησε, παρότι ήταν άσωτος και παρότι πίκρανε και τον πατέρα - να τα λέμε κι αυτά -αλλά τι έκανε; Τον αγκάλιασε. Τον αγκάλιασε και τον κατεφίλησε, πέφτοντας στον τράχηλο του, στην αγκαλιά του. Εδώ είναι ακριβώς το μεγαλείο της θεϊκής ευσπλαχνίας και αγάπης. Ο Κύριος μας αγκαλιάζει, όπως κι αν είμαστε, οποίοι κι αν είμαστε, αρκεί να γυρίζουμε κοντά Του. Και μας καταφιλεί, μας κατασπάζεται.

Κάποτε, σε μία πόλη στη Δύση, ένας ιεροκήρυκας μιλούσε για τη δικαιοσύνη του Θεού, την αυστηρότητα του Θεού, την τιμωρία του Θεού, την παιδαγωγία του θεού. Κι ένας ακροατής, δυσκολεμένος, αντιδρούσε όλο και πιο πολύ. Μία μέρα, όμως, ο ιεροκήρυκας μίλησε για την αγάπη του Θεού την ανείπωτη, την καλοσύνη και την ευσπλαχνία Του. Κι όταν τελείωσε η λειτουργία, ο άνθρωπος περίμενε τον ιεροκήρυκα, και του λέει: «Τώρα, πατέρα, με νίκησε ο Θεός. Όταν έλεγες πως είναι το 'να και τα' άλλο, αντιδρούσα. Τώρα που είπες πως είναι απόλυτη αγάπη, και μας συγχωρεί και μας παίρνει αγκαλιά, παραδίνομαι και 'γώ στη θεϊκή αγκάλη». Ας δώσει, αγαπητοί, ο Χριστός μας μετάνοια σε όλες τις ψυχές, και στις δικές μας, και ας μας αξιώσει η τελευταία πτώση μας να είναι στα πόδια Του και στην αγκαλιά Του.